Enchanted Arms

In Enchanted Arms neemt de speler de rol van Atsuma aan. Deze jonge vent moet een eeuwenoud mysterie zien te ontrafelen, geholpen door je sidekicks die wél hersenen hebben. Het is tevens de eerste Japanse RPG op de 360. Of dat leuk is? Ja en nee.

RPG vs. RPG

Ik kan nu wel heel erg flauw gaan doen. Ik speel eerst een uurtje of tien Oblivion, en dan een uurtje of tien Enchanted Arms. Ben ik toch bang dat Enchanted Arms (EA) een onvoldoende gaat scoren in vergelijking met de superioriteit van Oblivion. En dus begin ik, zonder enige kennis van deze game, EA te spelen.
Met trots staat er op de achterkant van het doosje: “De eerste echte Japanse RPG op de Xbox 360”. Eigenlijk gezegd zal dit me een worst wezen. Japans of niet, RPG of niet, ik wil gewoon een leuke game in mijn console hebben. Makers kunnen ook wel pronken met de eerste tennisgame op de PlayStation 3, maar als die game bagger is heb je er weinig aan. Om maar bij het begin te beginnen, zal ik jullie eerst het verhaal uitleggen.

Verhaal

Zoals gezegd neem je de rol van Atsuma aan. Deze puber heeft het IQ van een visstick, mede geholpen door zijn desinteresse voor school. Strijdkrachten waarvan gedacht werd dat ze in de duizend jaar durende rn net afgelopen oorlog verslagen waren, vallen met een vernietigende kracht de mensheid aan. Atsuma verandert al snel van een simpele sterveling in een machtige strijder. Jij moet je een weg door het verhaal banen, geholpen door sidekicks die je in allerlei onhandige situaties helpen. Het zal vooral gaan om de hoogbegaafde Toya en een gaylord sidekick genaamd Makoto.
Voor de oorlog dus, een heleboel jaar geleden werden er Golems gecreëerd uit een vorm van Enchanting. Deze kleine wezens, een soort robots, werden geschept met het doel de mens te dienen voor noodgevallen, als een soort back-up. Al snel ontstond er oorlog, waarbij de Golems het initiatief namen. Deze wezens vermoordden echter ook hun scheppers en schepperinnen, waardoor de mensheid zo goed als uitsterft. Slechts enkelen wisten te overleven, gelukkig wisten zij ook enige de kunst van het Enchanten. De Golems stopten gelukkig met oorlog voeren, waardoor de overlevenden de wezens konden vernietigen. Deze oorlog ging de boeken in als de ‘Golem War’, wat dus op de wezens slaat. In de tijd waarin het spel zich afspeelt komen Golems echter voor zoals mensen: elke Golem heeft een eigen taak en heeft niets kwaad in zijn zin.

Ramp

Jij wordt op de Nationale Feestdag wakker in de rol van Atsuma. Jij besluit de school te verlaten, op zoek naar lol en avontuur. Je besluit naar het centrum van Yokohama, waar ook je school zich bevindt, te gaan om daar eens de Nationale Feestdag te vieren. Tijdens een gevecht (hierover later meer) vindt er een aardbeving plaats. Later zal blijken dat de Godin der IJs toe heeft geslagen. Alleen de allersterksten zullen overleven. Bij de normale mensen zullen op een tergend langzame manier de krachten wegvloeien, wat uiteindelijk een coma tot gevolg heeft.
Wat direct opvalt, is dat er geen gebruik wordt gemaakt van de kracht van de Xbox 360. Gek dat de ontwikkelaar door de bomen het bos niet meer ziet. Er wordt gebruikt gemaakt van HDR, motion blur en mooi shaderwerk, maar soms ziet het er werkelijk ongelooflijk matig uit. De tussenfilmpjes ogen best aardig en het introfilmpje ook wel. Daar houdt het echter ook echt op. PlayStation 2 graphics, houterig en geen NPC te bekennen. Dit is dus duidelijk een gigantische deuk in het eindcijfer, aangezien het afgeraffeld aanvoelt. Ook qua geluid schiet de game duidelijk tekort. De begintune is vet, en ook de rustgevende muziek is oké. Het is jammer genoeg uiterst irritant dat tijdens een dialoog het geluid wegvalt. Dan is de NPC waarmee je praat een verhaal aan het vertellen, en van de vijftien zinnen die hij/zij zegt worden er een stuk of drie hardop gesproken. Doe het volledig, of doe het niet. Niet afgeraffeld.

Speed Tactics

Door middel van gevechten zul je een aantal queesten voltooien. Geen quests zoals we die uit Oblivion en Fable kennen, maar meer in de zin van “loop van A naar B”. Is niet erg zou je denken, maar wel als je je bedenkt dat je onderweg vijanden tegenkomt terwijl dat eigenlijk nergens op slaat. Geen enkele vorm van een NPC te bekennen, en het beeld verandert naar de vechtpositie. Zie het als een soort Pokémon, waar je ook uit het niets wordt uitgedaagd. Het vechten zelf is behoorlijk actievol, zij het doordat de special effects op een leuke manier worden gebracht. Technisch matig, maar wel verfrissend en afwisselend. Jij bevindt je op een soort schaakbord, in de letterlijke zin van het woord. Elke aanval zal een aantal vakjes beslaan, wat de speler dus dwingt keuzes te maken. Kies je voor een grootschalige aanval, maar waarbij je veel energie verliest? Of ga je toch voor de minder risicovolle aanvallen, waarbij de gevechten langer duren en zekerheid bieden? De keus is aan jou. Deze manier van vechten begint al snel te vervelen. Gelukkig doen er zich ontwikkelingen voor in de game die je aanzetten te blijven spelen. Ik heb er nu een uur of twintig opzitten met deze game, en ik ben nog maar net op de helft. De duurzaamheid van de game is dus een absoluut pluspunt.

Is ie nou goed of niet?

Enchanted Arms is al met al een redelijk product geworden. Zeker voor de Japanse-RPG-fans is dit een leuk toevoegsel aan zijn/haar collectie. De mooie verhaallijn en de goed uitgewerkte karakters (Atsuma’s domheid zorgt regelmatig voor vertier) bieden aangename tijden. Neem je de minpunten echter voor lief en ben je bereid uren te investeren om het mooie verhaal te ontrafelen, dan is Enchanted Arms het proberen waard. Jammer dat Microsoft de game té vlug voor de 360 uit wou brengen. Werd er een paar maanden langer aan deze game gewerkt, dan kwam de score toch wel boven de 8 uit.