De griezelafdeling van Sony heeft na het matige Forbidden Siren en dito verkoopcijfers kennelijk toch nog vertrouwen in de game gehad en besloot met Forbidden Siren 2 op de proppen te komen. Uiteraard heeft men álle tekortkomingen van deel één opgelost en griezelen we verder met de perfecte horrorgame… Of denken we nu té positief…?
Horror
Liefhebbers van Japanse horror hebben weer wat te griezelen. Althans, als je van Japanners houdt die Engels spreken. Gelukkig is dát in ieder geval een punt wat sterk verbeterd is ten opzichte van het vorige deel want de personages in Forbidden Siren 2 spreken geen Engels zoals James Bond of Her Majesty The Queen, maar Engels met een Japans accentje dit keer en dat maakt de game op dat gebied sowieso al een stuk geloofwaardiger. Over de voice-acting trouwens later meer want jullie zijn natuurlijk veel nieuwsgieriger naar hoe Forbidden Siren 2 speelt en hoe eng het is.
Een goede horrorgame maken is nog best wel een vak apart. Je zou denken dat het het niet zo moeilijk zou moeten zijn. Laat in een donkere omgeving met hier en daar wat vervallen pandjes wat deuren kraken en wat kraaien vliegen, laat af en toe een ijselijke kreet horen, creëer wat korrelige beelden in een niet al te kleurrijke omgeving, gegarneerd met wat zombies en hupsakee…je horrorgame is gereed. Helaas ligt het niet helemaal zo simpel, getuige de keur aan horrorgames van de afgelopen jaren. Positieve uitschieters als Resident Evil en Silent Hill werden met hetzelfde gemak afgewisseld door mindere broeders, waaronder ook helaas Forbidden Siren deeltje één viel. Duidelijk werd dat je het met slechts de factor angst niet redde. Gameplay en originaliteit bleken minstens zo belangrijk en daarom waren de makers van Forbidden Siren waarschijnlijk extra gemotiveerd om energie te steken in deel twee.
Overzicht
Wat is er nou mooier dan een goed overzicht hebben in een game. In een horrorgame klinkt dat een beetje tegenstrijdig want je zou zeggen dat we dan juist zo min mogelijk duidelijkheid willen hebben. Okee, een verhaallijn bedenken kunnen we allemaal wel, maar dit moet dan ook wel goed in het spel verwerkt zijn en aansluiten op de gameplay. Daarbij moet een horrorspel ook nog eens een keertje Eng zijn met de hoofdletter E. Kippenvel willen we op onze armen en rug hebben staan. Schrikmomenten op de meest onverwachte momenten en de neiging hebben om te kappen met dat vervloekte spel… Helaas heb ik bij het spelen van Forbidden Siren 2 té weinig van dit alles meegemaakt, wat niet wil zeggen dat het er niet in zat, integendeel, scary momenten waren er zát. Dat lag niet in de laatste plaats aan het verhaal dat ik zélf zou hebben kunnen verzinnen. De verhaallijn van Forbidden Siren 2 moet je duidelijk worden door het spelen van een flink aantal, soms zeer korte, levels met ook nog eens zestien karakters in de hoofdrol. Onduidelijkheid te over dus, helemaal omdat de levels allemaal door elkaar gespeeld moeten worden waarbij het je dus al vrij snel gaat duizelen en een verhaallijn of, zo je wilt, duidelijkheid, ver te zoeken is.
Toch bleef ik Forbidden Siren 2 maar door spelen en bleef ik nieuwsgierig naar wat er weer ging komen in een volgend level. Misschien kwam het toch door de sumiere informatie die ik had aan het begin van het spel: een groep opvarenden van een boot komt in een soort tsunami terecht, lijdt schipbreuk en strandt op de kust van het eiland Yamijita. Dat het daar niet pluis is kom je vrij snel te weten maar voordat je echt in de gaten hebt wat er aan de hand is ben je wel even zoet, áls je het al te weten komt. De game is op zijn zachts gezegd namelijk nogal ingewikkeld qua storyline, ook al word je daarbij geholpen door een zogenaamde ‘Link Navigator’, een hulpmiddel dat schematisch de onderlinge connecties tussen de verschillende belevenissen van de overlevenden visueel maakt. Laat in ieder geval duidelijk zijn dat je de eerste vijf a zes uur geen touw aan de game kunt vastknopen. We moeten het dus hebben van de gameplay en de schrikeffecten voordat liefhebbers van een goed verhaal aan hun trekken zullen komen.
Sight-Jacking
Het meest opvallende gameplay-element uit Forbidden Siren 2 is ongetwijfeld Sight-Jacking, oftewel het jatten van zicht, oftewel je hebt de mogelijkheid om je virtueel te verplaatsen in de ogen van je tegenstanders. Nieuw is dit element al helemaal niet, maar het werkte goed in Forbidden Siren dus waarom zou je iets dergelijks dan uit een vervolg weglaten? Sight-Jacking is niets meer of minder dan de mogelijkheid om middels een druk op de L2-knop over te schakelen naar het zicht van je tegenstander, een dier of een personage in je directe omgeving. Als je deze optie inschakelt, lijkt het in eerste instantie alsof je de rekening van je kabelexploitant niet hebt betaald of dat je PlayStation-console zijn langste tijd heeft gehad, maar na wat heen en weer bewegen van je linker analoge stick zul je vrij rap beelden ontwaren waarvan je al snel in de gaten hebt dat dat níet de beelden zijn die jíj op dat moment op je netvlies hebt.
De voordelen zijn duidelijk: je weet eerder waar je vijand zich bevindt en welke kant hij opkijkt. Dat laatste is vooral handig als je ongemerkt ergens langs wilt sluipen. Het is met name heel erg creepy als je tijdens zo’n sightjack-sessie de weg kwijt raakt en opeens jezelf tegen komt. Daarom is het erg handig dat je de gestolen-zicht-beelden, nadat je ze hebt gevonden, kunt toebedelen aan de figuurknoppen, zodat je snel kunt schakelen tussen je eigen zicht en de ‘gestolen’ variant. Op het moment dat je dichtbij een vijand bent zul je ook een blauw kruis in beeld zien verschijnen dat aangeeft waar jíj je bevindt. Dat het idee niet altijd werkt, bewijst een zeer slechtziende man in het spel die door de levels heen wordt geloodst door zijn hond. Als je af moet gaan op de beelden die door dit beest worden uitgezonden, zul je al snel misselijk worden van het heen en weer gezwabber van de camera, laat staan dat je enig gevoel van richting krijgt of enig idee hebt welke kant je op moet. Leuk gevonden, maar speelbaar is het niet.
Knokken en puzzelen
Vanwege de kritiek op het vechtgedeelte van het eerste deel van Forbidden Siren hebben de ontwikkelaars van deel twee het vechten gewoon een stukje makkelijker gemaakt. Je kunt ook gewoon zeggen dat je wat minder snel dood bent, maar dat komt eigenlijk op het zelfde neer. Een heel groot nadeel is het camerastandpunt tijdens die gevechten maar tijdens het lopen door de levels en onderweg tijdens het puzzelen vond ik de camera weer helemaal niet irritant, ja zelfs prettig te bedienen. Eerste persoons zicht is mogelijk maar dat moet niet de standaard instelling zijn. Je hebt dan, ondanks dat de game dan wel een stuk onheilspellender wordt, toch het idee dat je iets mist, of dat nou aanwijzingen zijn of gewoon het zicht op je personage. Ik speelde in ieder geval liever met de camera over mijn schouders meekijkend. Verder ben ik fan van de veelgeprezen Halo-besturing, dus de besturing van je personage in Forbidden Siren 2 was weer even omschakelen omdat je daarin met één pook zowel naar voren en naar achteren als naar links en naar rechts beweegt. Deze besturing heeft ook weer tot gevolg dat je het idee hebt dat je iets mist en een soort van dode hoek hebt, hoewel je wel weer erg stijlvol en vloeiend een 180 graden-turn maakt.
Ik game altijd onder het motto: ‘Puzzelen is leuk maar het liefst een beetje snel…’, hetgeen betekent dat ik niet uren wil ronddwalen in levels, niet wetende wat ik in de vrede moet doen zonder ook maar één aanwijzing te krijgen. Vaak ga je dan allemaal nutteloze dingen doen, vaak tegen beter weten in, zoals bijvoorbeeld nóg maar een keertje die ene zombie in elkaar slaan in de hoop dat hij toch nog dat ene itempje los laat of een aanwijzing produceert. Helaas had ik dat veel te vaak naar mijn zin ook weer in Forbidden Siren 2.
Grafisch
En toch… ik zei het al eerder: het zilveren schijfje bleef maar in m’n PS2 zitten, benieuwd als ik was naar nieuwe plotwendingen, ook al snapte ik er soms geen bal van. Medeverantwoordelijk voor mijn trouw aan deze game was de algehele presentatie die mij zeer beviel. Hoogstaand kunnen we de graphics niet noemen maar typeringen als ‘méér dan degelijk’ en ‘gehéél in stijl’ zijn onverkort van toepassing op deze game. Uiteraard moet je dit soort games eigenlijk niet spelen op een zomerse zondagmiddag maar hartje winter, ’s avonds laat met de gordijnen dicht en het licht uit, terwijl de regen tegen de ramen slaat en het om de vier minuten bliksemt. De soundtrack is evenals het visuele spektakel dik in orde. Geheel in sfeer en volledig aansluitend op hetgeen wat je ziet. Oog en oor worden dus met deze game vrijwel gelijktijdig verwend en dat is ook zoals het hoort bij games in dit genre. De zeer realistische stemmen in Forbidden Siren 2 maken in dat opzicht de horror-beleving compleet.
Conclusie
Het mag duidelijk zijn dat Forbidden Siren 2 niet voor een ieder bestemd is. Als je Forbidden Siren gespeeld hebt en daar ook nog eens van genoten hebt, kun je het vervolg blind halen. Als je niet van horror houdt, moet je ook geen horror kopen, zo simpel is het, maar niet iedere griezelaar zal ook gecharmeerd zijn van deze gameplay die toch als minder toegankelijk bestempeld kan worden. Voor mij was het in ieder geval geen probleem want Forbidden Siren 2 bezorgde mij weer eens een heerlijke griezeltrip op een niet-mainstream manier. Nog een kleine tip: lees de hints en tips! Whuuuuuuu…
