FlatOut 2

Vergeet de Japanse of Europese auto’s, de Amerikaanse benzineslurpers zijn de auto’s voor de man! Krap een jaar geleden reden deze auto’s in het geslaagde FlatOut tegen elkaar, dan wel op elkaar. In FloutOut racete je (voornamelijk) met Amerikaanse auto’s, welke gestript en klaar gemaakt waren om dingen te doen waar auto’s eigenlijk niet voor zijn gemaakt. En da’s leuk…

FlatOut was een leuke titel, maar had niet echt een hoge replay waarde aangezien je het snel had gezien met de 30 tracks in het spel. In deel twee is dit aantal verdubbeld en wordt de gamer meer afwisseling geboden doordat de tracks typerende kenmerken hebben. Naast het aantal tracks zijn ook het aantal auto’s, mini-games en destruction arenas verdubbeld. Betekenen deze dingen ook dat FlatOut 2 ook twee keer zo goed is?

Als een wilde

Het eerste wat opvalt wanneer je FlatOut 2 start is de nieuwe look die het spel gekregen heeft. Het spel heeft volle kleuren, wazige vlekken aan de zijkant en wordt vaak overbelicht. Dit effect is echt iets van de laatste tijd en wordt (te) vaak in spellen gebruikt. Ik wil niet zeggen dat deze techniek over de houdbaarheidsdatum heen is, maar het is het zoveelste spel met deze kleurenkeuze. Het beeld zoomt uit en wordt aan de zijkanten wazig wanneer er een nitroboost in wordt gezet… het zoveelste effect wat we al in andere games hebben gezien.

Toch wil ik het grafische gedeelte niet meteen de grond in boren. Met de komst van de Xbox360 en de geile in-game filmpjes van de Playstation 3 zou je de lat al gauw hoog leggen op het gebied van graphics. De PlayStation 2 is echter al weer een dikke zes jaar oud, maar blijkt grafisch nog prima mooie spellen weer te kunnen geven. FlatOut 2 is een lust voor het oog. De kleurkeuze is dan wel afgezaagd, de beeldkwaliteit en physics van de game zijn met recht goed te noemen. Rij in op een willekeurige stapel lege tonnen en ze vliegen alle kanten op. De game heeft weinig last van pop-ups en de voorwerpen die wegvliegen doordat je ze ramt verdwijnen niet in de verte uit beeld. Tevens blijven brokstukken liggen wat na een aantal rondes resulteert in een ravage op het circuit. Grafisch gezien zit het dus dik in orde met FlatOut 2, al is het kleurenfilter storend.

De game biedt een carrière mode aan waarin je het tegen vaste tegenstanders opneemt. Door races of subcategorieën zoals bijvoorbeeld ‘grootste sloper’ te winnen, verdien je – hoe kan het ook anders – geld. En met geld kan je – hoe kan het ook anders – je auto upgraden of een nieuwe auto kopen. Stuff as usual voor een singleplayer dus. De uitdaging vond ik hem persoonlijk dan ook niet in de career mode zitten, maar in het meester worden van de auto’s zelf. FlatOut was een game waarin je (zeker in het stof) moest wennen aan hoe de auto reageerde, maar na een aantal keren kon je al aardig overweg. Nu is dat anders. Driften is onmogelijk geworden; hoewel ik vele uurtjes dit spel heb gespeeld kreeg ik maar geen mooie drift uitgepoept. Hieruit kun je natuurlijk ook concluderen dat ik slecht ben. Hoewel je meer en meer ervaring in de game krijgt, zul je echt een master moeten zijn om je auto nog in bedwang te kunnen houden wanneer een tegenstander je achterkant aantikt.

Het mooie is dat de computergestuurde tegenstander daar ook moeite mee heeft. De AI in de game is goed uitgewerkt. Zo zie je zie dat tegenstanders het op dirt ook moeilijker vinden rijden dan op asfalt. Ze gaan niet zoals vaak in andere spellen voorkomt langzaam en gecontroleerd op de ideale lijn rijden, maar maken echt fouten schieten soms vol de vangrail in. Wanneer je een tegenstander afsnijdt of aantikt, zie je hem met paniek of verbazing reageren. Dit zorgt ervoor dat de game minder statisch wordt en door de tegenstand echt tot leven komt.

Touche

Hoewel Flatout2 eigenlijk een race-game is, biedt het spel dankzij mini-games nog veel meer vertier dan dat. Naast de Derby mode waarin je tegenstanders helemaal naar de tyfus moet beuken, zitten er ook weer mini-games in. Darten en bowlen met de bestuurder door hem te lanceren, konden we al, maar er is nog veel meer. De mini-games zorgen ervoor dat Flatout 2 zich onderscheidt van andere racers, de game fris blijft, maar vooral een meerwaarde aan het spel geven.

Toch zitten er ook een paar haken en ogen aan de game. Zo vind ik het zonde dat de game voor een deel is verplaatst naar grote steden waarin je met snelle strakke bolides racet. Ik zou FlatOut 2 kopen om met een afgeragde Chevy iedereen om me heen van de plattelands weggetjes af te duwen en niet om met een pimpcar door een stad te rijden waar ik verder niks mee heb. Daarvoor hebben we games als Need for Speed Underground. Een ander nadeel vind ik het leveldesign, wat weliswaar afwisselend is, maar ook een hoop punten heeft waar ik moeite mee heb. Zo zijn er (wederom) punten waar je in een klap stil blijft staan, omdat je met de auto bijvoorbeeld tegen de hoek van een gevel aanrijdt. Gelukkig is de gimmick waarbij de bestuurder door de voorruit vloog niet meer zo dominerend aanwezig ten opzichte van deel een. Toch kwam het nog te vaak voor dat ik met mijn auto abrupt stil kwam te staan tegen voorwerpen, met als gevolg dat ik weer een groot aantal plaatsen terug viel, wat later in het spel verlies betekend. Hieruit kan je concluderen dat ik niet zo moet zeiken en dat dat realisme is. Of je kan met natuurlijk voor de tweede keer een slechte chauffeur noemen. Het een sluit het ander overigens niet uit.

Conclusie

Aan FlatOut 2 zitten wat dingetjes die mij persoonlijk storen. Zowel in de gameplay als in het grafische filter zitten dingen waar ik persoonlijk moeite mee hebt. Toch wil ik vooral benadrukken dat de game een overheersend positief gevoel na laat. De game heeft bovendien een bijzonder goede soundtrack. Nickelback, Supergrass, Papa Roach, Rob Zombie, Yellow Card, Rise Againt, Zebrahead en Audioslave is slechts een kleine greep uit het repertoire van FlatOut 2. Hoewel in het eerste deel voornamelijk onbekende bandjes zaten, is dat nu wel anders. De scheurende gitaren geven je echt een ik-ben-kaal-en-rij-je-van-de-weg-gevoel, gecombineerd met een flinke scheut I-don’t-give-a-fuck-instelling.

Maar bij goede muziek blijft het niet. De game is afwisselend, leuk om te spelen met vrienden en vooral niet te serieus. Een zeer leuke titel voor een breed publiek. FlatOut 2 biedt meer van hetzelfde van de voorganger, maar het blijft leuk en goed. Daarbij ligt het onderwerp natuurlijk goed bij de mannen. Zeg nou zelf, netjes rijden is toch geen flikker aan?