Donkey Konga, de originele bongogame die vorig jaar door Nintendo werd uitgebracht tezamen met de originele bongocontroller, was een redelijk commercieel succesje. Met name vanwege de losse verkoop van de bongocontrollers en daarom moest er uiteraard een opvolger van dit spel komen. Deze is net in de winkels verschenen onder de wat minder originele naam Donkey Konga 2. Is de game inhoudelijk wél net zo innovatief als het origineel?
Innovatie
We weten ondertussen allemaal wel dat Nintendo een bedrijf is dat het begrip ‘innovatief’ hoog in het vaandel heeft staan. Daarvan is vooral de lancering van Nintendo’s nieuwste handheld, de Nintendo DS, een recent voorbeeld. Dit systeem biedt nieuwe mogelijkheden en er komen zeker titels uit die van deze mogelijkheden optimaal gebruik maken.
Nu moeten we niet vergeten dat Nintendo de Gamecube zeker niet heeft afgeschreven en er nog steeds enkele potentiële toppers in ontwikkeling zijn voor dit systeem. Wel, ik kan je alvast vertellen, daar hoort Donkey Konga 2 helaas niet helemaal bij. Donkey Konga 2 is geen absolute topgame, en dat heeft alles met de originaliteit van het spel te maken. Hier kom ik zo op terug.
Bongo-bong tot je erbij neervalt!
Donkey Konga 2 is een muzikale game waarin jij je ritmische kwaliteiten optimaal dient te benutten en werkt volgens hetzelfde principe als zijn voorganger: sla op die bongo’s en klap in je handen tot je geen bongo meer kan zien of horen en er blaren op je handen zitten. Hiermee verdien je felbegeerde munten en die eerste plaats in de Hall of Records, mits je je wel aan het aangegeven ritme van het nummer houdt.
Aan het begin van het spel kun je meteen kiezen uit een assortiment van 33 bekende en iets minder bekende nummers, die weer onderverdeeld zijn in verschillende muziekstijlen. Zo kun je losgaan op klassieke stukken in een modern jasje zoals Mozart’s Eine Kleine Nachtmusik, jaren ’70 disco hits als Jungle Boogie, game soundtracks (Pokémon), Latin (La Cucaracha), Rock (I Just Wanna Live), Dance (Contact) en uiteraard popmuziek zoals Losing My Religion van R.E.M. en I’m A Slave 4 U van Britney. Das jammer voor degenen die wel eens met een snoeiharde hardcore of death metal plaat mee hadden willen bongo-en, maar verder is er voor ieder wel wat wils.
Deze nummers kun je spelen in verschillende spelmodes. In Street Performance dien je door de nummers zo goed mogelijk te spelen munten verdienen waarmee je vervolgens weer nieuwe moeilijkheidsgraden kan kopen en mini-game sessies kan spelen. In Battle kan je het tegen je vrienden opnemen, in Challenge dien je zo veel mogelijk nummers achter elkaar te voltooien en je eigen record keer op keer te verbreken. Ook heb je een Concert mode die puur bedoeld is om samen met vrienden de verschillende nummers mee te spelen. Als je vrienden mee willen bongo-en kun je trouwens ook de normale Gamecube controllers gebruiken, hoewel het echte bongogevoel er natuurlijk pas is als je allemaal een bongosetje hebt om je kunsten op te vertonen (dure grap). Al de bovengenoemde speelmodes zijn goed uitgewerkt en erg leuk om te doen, maar deze hebben we allemaal al eerder gezien in een soortgelijke vorm in het eerste deel van de Donkey Konga franchise (een derde deel is ook al in de maak).
Maar we hebben nog andere modi: In de Freestyle Zone kun je je helemaal laten gaan, je ritme gevoel volledig tot uiting laten komen, je oergevoel de overhand laten nemen, je inspiratie de vrije loop laten: er zijn geen regels in deze mode, jam er op los dat het een lieve lust is. Je kunt je ook in deze mode weer laten gaan op alle liedjes die beschikbaar zijn in Donkey Konga 2. Daarnaast kun je de 3D achtergrond aanpassen om ervoor te zorgen dat je in de juiste stemming geraakt bij het juiste liedje.
In de laatste mode, Music Lab genaamd, kun je deze keer direct al de twee mini-games spelen, te weten Barrel Race en Rhythm Keeper. Voor elke minigame sessie moet je nu wel een bepaald aantal muntjes neertellen, al zul je dit niet zo snel in je Konga-portemonnee voelen aangezien je al snel een hoop muntjes hebt verzamelt door het succesvol spelen van liedjes.
Wat kun je in deze mini-games? Welnu, in Barrel Race komen aanslagen (bijvoorbeeld het rode icoontje voor ‘sla op de linker bongo’) in een bepaalde volgorde naar beneden en moet jij deze zo snel mogelijk zien weg te werken door de juiste actie uit te voeren. Sla je echter op de rechter bongo terwijl je op de linker bongo moest slaan, dan krijg je een straftijd van ongeveer een seconde. Je probeert bij deze leuke en verslavende mini-game uiteindelijk de snelste tijd neer te zetten. Wanneer je een snelle tijd heb neergezet kun je bovendien ‘badges’ verdienen waarop verscheidene Nintendo iconen staan afgebeeld. Deze kun je weer terugvinden in je Hall of Records.
In de andere mini-game, Rhythm Keeper, krijg je iedere ronde een ander ritme waarbij je zo goed mogelijk een aantal maten dient na te spelen. Je mag elke ronde maar een bepaald aantal fouten maken, maak je er meer dan kun je weer van voor af aan beginnen. Vanzelfsprekend is dat het ook bij deze mini-game de bedoeling is om zo veel mogelijk rondes te halen. De zogenaamde ‘badges’ zijn ook bij deze mini-game weer te verdienen door een bepaald aantal rondes te halen. Erg leuk, maar zeker in de latere rondes is het steeds lastiger om het juiste ritme steeds langer precies goed na te spelen en dan wilde bij mij de frustratie nog wel eens de overhand nemen. 🙂
Waar is de vernieuwing?
Ik liet het al wat doorschemeren; Donkey Konga 2 is niet de meest originele opvolger die ik ooit gespeeld heb… eigenlijk is het de minst originele opvolger die ik in lange tijd gespeeld heb!
Nu kun je je afvragen wat je allemaal kunt veranderen en vernieuwen in een bongospel, zonder dat het ten koste gaat van de typische Nintendo-kwaliteit en -stijl in de game. De basis was in principe bij het origineel al goed, daar kon weinig meer aan gesleuteld worden en dat heeft men dan ook niet gedaan. Een juiste keuze lijkt mij. Grafisch is men bij Donkey Konga 2 wat uitbundiger geweest, men heeft de menu’s wat kleurrijker en vrolijker gemaakt en de achtergronden tijdens de bongosessies hebben ook een opknapbeurt gehad. Deze grafische upgrade had wat mij betreft nog nét wat uitbundiger gemogen.
De vernieuwingen ten opzichte van het origineel zijn verder op één hand te tellen. Over de grafische vernieuwing heb ik het zojuist gehad, maar er zijn nog een aantal kleine aanpassingen. Zo zijn er nieuwe vrij te spelen geluidseffecten voor je bongo’s, alleen vind ik de meeste geluidseffecten niet echt bruikbaar in een bongo-game. Ze zijn wel leuk om een keertje te proberen, maar voor de echte bongo-feel schakel ik toch snel weer terug naar de originele bongo sound.
Bij de Street Performance mode is er ook wat bij gekomen, want naast de moeilijkheidsgraden Monkey (voor beginners), Chimp (voor gevorderden) en Gorilla (voor de echte bongo-masters!) is er ook bij elke moeilijkheidsgraad een Monkey-Mix, een Chimp-Mix en een Gorilla-Mix toegevoegd. In deze zogenaamde Mix-modes kun je alle liederen spelen, maar zijn bij iedere speelsessie de aangegeven aanslagen anders. Dit verlengt de levensduur van het spel toch aanzienlijk.
Een ander pluspunt tegenover het origineel is de aanwezigheid van meer muziekstijlen, al zijn sommige muziekstijlen wel wat ondervertegenwoordigd. Bijvoorbeeld bij Dance; er is maar één nummer aanwezig en daar moet je het maar mee doen. Nu moet je er ook wel weer bij stilstaan dat Dance niet de meest ideale stijl is voor een bongo-game als Donkey Konga, maar toch blijft het jammer. Andere muziekstijlen zijn naar mijn mening wel weer wat oververtegenwoordigd, bijvoorbeeld popmuziek. Twaalf popnummers vind ik wat te veel van het goede, daar had ik liever een aantal Latin of Funky jaren ’70 disco platen voor in de plaats gehad. Simpelweg omdat (vind ik weer) deze platen meer geschikt zijn om op te bongo-en.
Nieuwe Melkkoe?
Donkey Konga 2 geeft een goed beeld van de afwijking waar Nintendo de laatste paar jaren last van heeft, de zogenaamde incash afwijking. Konden we er vroeger blind op vertrouwen dat elke Nintendo game een kwalitatief en innovatief hoogwaardig product was, tegenwoordig is dat niet altijd meer het geval (maar nog steeds vaker dan bij andere ontwikkelaars). Het lijkt erop dat ook Nintendo het af en toe niet meer kan laten om de iconen waarmee zij groot is geworden te gebruiken voor een snel commercieel succesje, want een game met bijvoorbeeld Mario wordt toch wel verkocht?
Verschillende succesfranchises en iconen worden door Nintendo de laatste jaren steeds vaker ‘misbruikt’ voor de zogenaamde uitmelkerij. Kijk bijvoorbeeld naar Mario, die klust de laatste tijd ook steeds vaker bij en verschijnt in franchises waar de originaliteit ook wel van af is (ik noem Mario Party). Hetzelfde geldt ook voor Donkey Kong, die laatst nog een fantastische hoofdrol speelde in het kunstwerkje dat Donkey Kong:Jungle Beat heet, maar in het vervolg op Donkey Konga het slachtoffer is geworden van deze uitmelkpraktijken.
Aan de andere kant is ook Donkey Konga 2 nog steeds een kwalitatief goede game, van bugs en andere technische mankementen heb ik bij het spelen van het spel geen last gehad. De bongofanaat zal aan Donkey Konga 2 zeker weer veel plezier beleven, mits deze fanaat het eerste deel niet van begin tot eind en weer terug heeft gespeeld. Want zoals al eerder gezegd: van innovatie is er bij deze opvolger weinig sprake. Nu maar hopen dat deel 3 minder naar uitmelkerij riekt, al heb ik daar weinig vertrouwen in…
