Crewmeeting 05

9 gamefreaks samen op één plek, dat kan nooit goed gaan. Toch zwegen de persdiensten over deze unieke gebeurtenis. Lees hier het verhaal dat de kranten wist te ontlopen.

Opstaan!
Zondagochtend, 11:00 uur. Het zonlicht streelt mijn gezicht, terwijl mijn ogen langzaam aan het licht wennen. Ik draai me om en zie naast me de schoonheid van mijn leven. Ik glimlach zachtjes, terwijl ik met halfslapende ogen toch de titels probeer te lezen van de stapel games naast mij op het kastje. Maar dit is eigenlijk geen tijd om vredig over gewelddadige games te denken, dit is namelijk een spannende dag: een live crewmeeting! Eindelijk zien een aantal crewleden elkaar eens voor het echt. Dubbel eng dus: én die figuren in het echt meemaken én de buitenlucht in. Brr…

Toch sta ik op en na een gezond ontbijt van vissticks en slagroommousse (oké, het was een croissant en een broodje, maar geef toe dat vissticks en slagroommousse grappiger klinkt!), stap ik in de auto om op weg te gaan naar Joost. Zijn auto zou namelijk beter en sneller en blablabla zijn en dus rijd ik naar hem en rijdt hij verder naar de eindbestemming. Tevens scheelt mij dat een hoop benzine en dat alleen al is een heel goede reden om te doen alsof zijn auto beter is.

Stilstaan…
De reis naar zijn huis toe is zonder problemen. Het uitstappen is zonder problemen. Het zoeken van wat spullen is zonder problemen (zien jullie al een patroon?). Het instappen in zijn auto is zonder problemen. Het wegrijden is zonder problemen. Pas bij het stoplicht vlakbij de oprit van de snelweg beginnen de problemen: zijn auto geeft de geest en start niet meer. Joost doet wat iedere zichzelf respecterende chauffeur in zo’n situatie moet doen: hij legt zijn voorhoofd op het stuur en begint te huilen. Ik doe vervolgens wat iedere zichzelf respecterende bijrijder in zo’n situatie moet doen: ik stap uit en sla de eerste de beste fietser neer die langs ons heenrijdt. Dit voor het geval dat hij of zij ons wil uitlachen, iets wat voorbijgangers vaker in deze situaties doe. Maar deze keer dus niet!

Als Joost eindelijk ophoudt met huilen bedenkt hij zich geen moment en begint de auto te duwen. Niet richting huis een paar kilometer verderop, maar richting de snelweg en Huizen, de plek waar de meeting plaats gaat vinden enkele tientallen kilometers verderop. Dat plan praat ik hem gelukkig snel uit zijn hoofd, maar ondertussen staan we wel midden op het kruispunt, een erg ongelukkige plaats. Joost heeft geen zin in een boete van een toevallig passerende politieagent en daar weet ik wel wat op: ik bel de alarmlijn en meldt een gigantische overval bij de plaatselijke McDonald’s, waar elke agent in een straal van 30 kilometer wel op af zal moeten komen. Met een grote grijns op mijn gezicht vertel ik Joost wat ik gedaan heb en die wijst met op de McDrive, waar ik de puisten van de bediende vanaf de plek waar ik sta nog kan tellen … Tijd dus om die grijns op te bergen heel snel die auto weg te krijgen!

Gelukkig is Joost’s vriendin in de buurt én in het bezit van een eigen auto en zo kunnen we snel Joost’s auto door haar auto laten slepen. Even voor het plaatje: Joost’s auto is vrij nieuw en redelijk luxe, die van zijn vriendin minstens twee keer zo oud en echt niet moeders mooiste meer. Onderweg naar huis lijkt het net of alle andere auto’s die van Joost uitlachen…

Zijn dat ze?
Dan maar met mijn auto (en mijn benzine) naar Huizen. Op de snelweg leert Joost me nog wat kleine dingetjes. Dingen zoals: ‘je mag hier 120 hoor, 50 is zelfs te langzaam’ en ‘met je middelvinger wijzen als groet is totaal verkeerd’. Wie had dat nou ooit allemaal kunnen weten!

Enfin, eindelijk belanden we in Huizen op de afgesproken plek: het kartcentrum. Het kartcentrum ligt naast een haven en dat geeft mij nog mooi even de gelegenheid om een steen in het water te gooien, want daar had ik al sinds het opstaan zin in. Joost en ik lopen naar binnen en dan wordt het spannend: waar zit de rest? Ik kijk rond en zie een groepje bevallige dames staan. Resoluut stappen Joost en ik op het groepje af, om vervolgens door een groepje jongens dat duidelijk veel tijd achter een console/computer doorbrengt teruggefloten te worden. Alsof we daar naar luisteren! Vlak voordat we bij het groepje (dames dus) aankomen, komt een even grote groep kerels vanaf de kartbaan naar de ontmoetingsplek. Hun formaat doet Joost en mij besluiten om eens te kijken wie er net naar ons floten en zo ontmoet de GN-crew elkaar voor het eerst in het echt. En het is nog enger en echter dan mijn horoscoop voorspelde…

Racen maar!
Voordat iedereen plaatsneemt in een kart stelt elk lid zich aan de rest voor. Daarna is het tijd voor wat drinken en dan komt de eerste vraag al omhoog: waarom wordt er bier verkocht in een kartcentrum? Is dat niet vragen om problemen? Het antwoord is verrassend: géén bier voorkopen in een uitgaanscentrum, dat is pas vragen om problemen. Nou, dat is alvast één van die mysteries van het leven dat is opgelost, maar nu zit ik nog steeds met de vraag hoe het met die driekleurentandpasta nou zit. Hoe krijg je er toch elke keer weer perfect die drie kleuren uit? Die vraag moet ik maar een andere keer stellen, want het is tijd om te karten.

Als verslaggever en iemand die karten niet bepaald aangenaam vind (stinkende skelters die trillen als je gas geeft en nog meer trillen als je meer gas geeft), blijf ik op de loopbrug boven de baan staan. Ik ben alvast vooruitgelopen om de entree van de rest van de heren gade te slaan. De deur gaat open en je ziet bijna mist optrekken, alsof je naar een film kijkt. Of die vuilnisemmer naast de deur staat echt in de fik, ik weet het niet. Als stoere helden lopen de GN-mannen de trap af, om vervolgens als kleine kinderen tekeer te gaan in de kleedruimte. “Ik wil die helm! Jouw overall staat mij beter! Kijk waar je loopt! Ik wil die rooie kart!”. Ik probeer zoveel mogelijk afstand tussen mijzelf en de rest te krijgen, maar zelfs ‘ik hoor niet bij hun…ik hoor NIET BIJ HUN’ overtuigt de andere aanwezige gasten van het kartcentrum niet.

Als iedereen is uitgeruzied en een kart heeft gevonden, begint de race. Met de helmen op en geen idee van wie welk nummer op de kart heeft blijft er niets anders over voor mij dan de bijzondere gebeurtenissen op de baan te beschrijven. Het eerste dat opvalt, is dat iedereen als gekken over de baan gaat. Blijkbaar moet iedereen sneller zijn dan de rest. Zonder richting aan te geven wordt er ingehaald en ook afsnijden is geen probleem. Wedden dat er ook niet geremd wordt bij zebrapaden? Na een aantal rondes worden de karts een speciale baan ingereden en tegen elkaar vastgezet. Wat is dit? File on demand of zo? De racers zijn dolenthousiast en zich totaal niet bewust van de verkeersregels: “Ik was sneller dan jij. Ik heb jou drie keer ingehaald!” Even later blijkt dat de hele wereld gek is geworden, want wij krijgen een lijst met daarop hoe snel iedereen heeft gereden en blijkbaar ben je als snelste ook de beste! Aangezien Joost het snelste was ben ik blij dat ik de hele dag chauffeur mag spelen. Ik plan alvast een route naar huis waardoor ik zo snel mogelijk zo ver mogelijk bij de rest vandaan kom…

Lasergaming
Na het karten is het tijd voor deel twee van de dag: lasergaming. Als FPS’er wordt er direct veel van mij verwacht. Ik bewaar mijn kalmte en zeg niets om ze uit te dagen. In ieder geval niet in een taal die ze begrijpen, want de enige reactie bij ‘I own you all’ en ‘I’m 1337’ is ‘wat?’.

Na een korte uitleg worden we losgelaten in een zaaltje. Ik zal even een review van deze shooter geven: de graphics zijn AFGRIJSELIJK! Alle NPC’s zijn ontzettend lelijk en er knippert de hele tijd van alles. Tevens is het veel te donker! Jongens, het is 2005, mogen we eindelijk een keer de lucht zien? Verder is de muziek te hard en dreunt die ook nog teveel. Boven dit alles was de lag gigantisch en de besturing behoorlijk traag. Je hebt ook maar één primair wapen en verder niets, dus ook geen granaten. Dat alles én het feit dat enkele crewleden ontzettende campers blijken, weerhoudt mij er uiteindelijk van te winnen. De ontwikkelaar van deze game mag zich wat mij betreft dan ook ontzettend gaan schamen!

Queeste
Na al deze “lol” hebben we best trek gekregen en wordt het tijd voor een uitgekiende en gezonde maaltijd van een populair fastfoodrestaurant. Inderdaad, de GN-crew gaat op zoek naar een MacDonald’s. De jongeman achter de bar van het kartcentrum vertelt ons dat er in Huizen geen Mac zit, maar wel in Hilversum en Bussum. De queeste begint…

Nou moet je dus nooit ‘de queeste begint’ zeggen in een groepje gamers, want er zijn altijd wel een paar RPG’ers die er van alles bij moeten bedenken. “Ik ben ridder! Ik ben Paladin! Ik ben een 30 meter lange draak met schurft en een uitkering! Ik moet plassen, ” afijn, iedereen een rol dus. Enkele jassen worden omgetoverd tot magisch pantser en ook de auto’s krijgen een eigen naam. Die naam wordt met lippenstift groots op de buitenkant geschreven. Het meest beangstigende hieraan is niet het feit dat een zooitje gamers zich raar gedraagt, maar het feit dat iemand in een groepje dat uit louter personen van het mannelijke geslacht bestaat lippenstift bij zich heeft. En nogmaals: “een paar van mijn vrienden doen dit ook op in het weekend” is geen geldig excuus!

Met mijn “Flying Carpet of Truth” rijd ik samen met Joost achter “The Avenging Angel of Ford” en “The Crimson Stallion” aan, beide volgeladen met de rest van de crew. Hilversum lijkt bekender dan Bussum en dus voert de reis naar “The Lands of Broadcasting”. Eenmaal in dit magische woud van zendmasten en vermaaktovenaars blijkt dat we niet alleen hadden moeten vragen in welke plaats “The Source of Fast Food and Happy Meals” ligt, maar ook waar we precies moeten wezen. Gelukkig komt één van ons op het idee een NPC aan een vraaggesprek te onderwerpen. We stoppen bij de poorten van één van de uitzendtempels, waar een kleine bedevaartsplek is opgezet. We spreken een pelgrim aan, die ons even laat wachten om z’n eer te bewijzen aan degene die op deze plek na een schijnbaar groot gevecht aan z’n einde kwam. Deze Fortuinlijke doch dode man heeft blijkbaar veel betekend voor de pelgrim, want hij laat ons zeker tien minuten wachten. We vragen hem de locatie van Herberg MacDonald’s te onthullen, maar deze NPC wil ons eerst een subqueeste laten oplossen, alvorens ons verder op weg te willen helpen.

EN NU HEB IK ER GENOEG VAN! IK ZIT AL MEER DAN EEN KWARTIER DIT ACHTERLIJKE SPELLETJE MEE TE SPELEN EN IK HEB HONGER! HONGER!!!!!! Joost, jij belt iemand op om uit te zoeken waar de Mac staat en Teun, jij haalt die lipstick van mijn auto. Ja wat nou “hoe dan”? VOOR MIJN PART LIK JE HET ERAF! En jij, “pelgrim”, jij verdwijnt nu heel snel uit mijn ogen of ik bind je handen aan de trekhaak en vergeet dat het hier een 30 kilometerzone is terwijl ik je over ruw asfalt sleep! Ik ga dus echt niet voor jou ‘voelen in je broekzakken en kijken wat het eerste opkomt’, vieze smeerlap! VERDWIJN!

Mijn kordate doch ietwat agressieve optreden heeft succes: enkele minuten later lopen we door de binnenstad van Hilversum op zoek naar de Mac. Niet dat we die direct kunnen vinden, maar daar hebben we ook een oplossing voor: we trekken gewoon iemand van de fiets. Letterlijk. En hard ook. Laten we nu net dezelfde fietser van zijn vervoersmiddel trekken als die ik vanmiddag nog neersloeg… Dat neerslaan blijkt effect te hebben gehad, want ondanks liters angstzweet wijst hij ons onmiddellijk de weg. Twee meter verderop staat ook een vuilnisemmer met ‘Mac recht vooruit, twee minuten’. Tja, je kunt ook niet alles zien natuurlijk. Wat verderop begint een tijdsvervorming: na nog geen halve minuut lopen komen we een vuilnisemmer tegen met het opschrift: Mac, 1 minuut lopen. Bij de volgende bak, die dezelfde kant opwijst, staat weer ‘2 minuten’. Zijn we regelrecht de X-files ingelopen of zo? Gelukkig hoeven we niet verder te zoeken, want nog geen minuut later staan we voor ons einddoel: de Mac van Hilversum.

En toen ging het snel die avond. Even eten, even uitbuiken en met de auto terug naar huis. En dan maar schrijven over het doldwaze (dat woord heeft Teun hier bedacht) avontuur als onderdeel van de therapie die ik verplicht moet volgen na de meeting…