RoadKill

Zoals velen van jullie weten brengt Midway niet altijd briljante games op de markt, veel van hun games die ze uitbrengen voldoen vaak niet aan de criteria om een goed cijfer te behalen. Maar hoe zit dit bij RoadKill…

Om mijn mening van hierboven te onderstrepen zal ik een aantal voorbeelden geven van een aantal niet fantastische Midway games. Zo verscheen er een tijd geleden het ‘grappige’ Dr Muto, een pijnlijk onleuke game. Verder was er ook de remake van de arcade-klassieker Defender, geen fantastische game die niet eens in de schaduw mag staan van een topper uit hetzelfde genre als Yager. En tot slot was er ook nog Freaky Flyers, een game waar ik mijn Hollandse vlag niet buiten voor ga hangen.
Inmiddels lijkt Midway weer van de ‘midway’ (lees: middelmatige weg) af, getuige een game als NHL Hitz. Ik kan in ieder geval over deze RoadKill zeggen dat het tussen de slechte en de goede games van Midway inzit. Maar hoe dat allemaal verder zit zal ik uit gaan leggen in de review.

Sterk
Ik zal niet een heel verhaal op gaan hangen over hoe je RoadKill het beste kunt beschrijven, dat kan namelijk heel kort: een kruising tussen Grand Theft Auto en Twisted Metal. Als je deze twee games voor je neemt, dan weet je ongeveer hoe RoadKill in elkaar zit. De futuristisch uitziende auto’s en guns kun je namelijk het beste met Twisted Metal vergelijken, de vrijheid die je hebt in een stad heeft natuurlijk erg veel weg van Grand Theft Auto. Ondanks dat RoadKill veel lijkt weg te hebben van games als Grand Theft Auto en Twisted Metal heeft de game best een eigen sfeer. Zo is er een gangboss die lijkt op een sadistische roodharige clown, door dit soort kleine dingen krijgt deze game toch nog een eigen gezicht.
In deze game speel jij de rol van een man met een ‘sterke’ naam, Mason Strong. Deze man is een van de weinige menselijke overlevenden van een of andere ziekte. Als een van de weinige overlevenden komt hij terecht in een wereld vol chaos, oorlog en gangs, een wereld waar alleen het recht van de sterkste geldt. Hij komt in meerdere steden terecht, al deze steden hebben een ding gemeen; het is er een gigantische puinhoop. Mocht Mason verder willen komen in deze wereld zal hij zich moeten aansluiten bij een gang, hij sluit zich hierom aan bij een gang. Hoe verder je komt in de game, hoe meer geld je ‘verdient’, hoe meer auto’s je unlockt en hoe meer aanzien je krijgt.
Je zult alle missies in de auto moeten uitvoeren, er zijn namelijk geen loop-en-schiet missies. Het uitvoeren van de missies in de auto bestaat uit het rijden van je voertuig en het neerschieten van bepaalde voorwerpen. Je kunt ook met het geweer die achterop je auto staat gaan schieten, met deze geweer kun je vijanden verrot knallen door middel van bommen en raketten.

Simpel
Doordat je niet uit je auto kunt stappen zou je de gameplay in vergelijking tot Grand Theft Auto simpel noemen. De controle over de auto’s is ook niet echt moeilijk te noemen, zo zul je vrij gemakkelijk op volle snelheid een haarspeld bocht maken, verder is het gebruik maken van je handrem ook handig om heel snel een bocht te maken. Wat ook wel apart is, is als je met volle snelheid tegen een muur of tegen een auto aanrijdt er helemaal geen damage bijkomt, het enige wat er gebeurt is dat je wat snelheid verliest. Dit soort dingen maken de gameplay nogal erg arcade-achtig. Mocht je niet houden van arcade-achtige games, dan kun je overigens beter stoppen met lezen en je tijd aan iets anders gaan besteden, deze game zal je namelijk dan waarschijnlijk niet lang kunnen boeien. Om even verder te gaan over dat botsen; het heeft dus ook geen enkele zin om op je tegenstanders in te gaan beuken, hun damage wordt er immers toch niet door beinvloedt. De enige manier om je tegenstanders kapot te krijgen is door er volop tegen te blijven schieten. In RoadKill spreekt lood, en niets anders…
Je zou de singleplayer mode in de stad is het beste te vergelijken met Grand Theft Auto (waar heb ik dit eerder gehoord). Je hebt net als bij Grand Theft Auto een klein kaartje op je scherm waar alles op aan staat gegeven, van opdrachtgevers tot en met het vliegveld. Nog iets dat lijkt op de serie van Rockstar is het vinden van ‘hidden packages’ en het uitkiezen van een radiostation (geen Radio 538 overigens), verder kun je deelnemen aan Crazy Taxi-achtige taferelen, races en nog een aantal korte missies. Totaal zijn er zo’n 30 chaotische missies, die je waarschijnlijk in zo’n tien tot vijftien uur uit zou kunnen spelen. Maar na het uitspelen hoef je de game niet weg te gooien ofzo, je hebt immers nog de multiplayer mode. Stiekem vindt ik deze mode eigenlijk leuker om te doen dan de singleplayer mode, de reden hiervoor is simpel; wat is er nou leuker dan vrienden verrot te schieten in een computerspelletje…

Conclusie
RoadKill is concluderend best een leuke game; de graphics zijn aardig, de gameplay is simpel maar effectief en het verhaal weet wel te boeien. Maar of je deze game echt moet gaan kopen is een ander verhaal. Vindt je games als Twisted Metal helemaal fantastisch, dan zul je waarschijnlijk met het kopen van RoadKill een veilige aankoop doen. Houdt je echter niet van games als het hierboven genoemde, dan kun je misschien een andere aankoop overwegen (er is genoeg goeds te koop). En houdt je niet van Twisted Metal en van games in het algemeen, dan kun je misschien beter een andere website op gaan zoeken…