Max Payne 2: The Fall of Max Payne

In tegenstelling tot het eerste deel bestond er bijna geen hype rond Max Payne 2. Is dit een goed of een slecht teken?

Detail
Bij het starten van het spel lijkt er weinig veranderd. De achtergronden van de menu’s en laadschermen zijn nog steeds getekend en wel op dezelfde manier als vorige keer. Na het laden wordt het verhaal weer in stripvorm verteld en ook het verhaal zelf toont op dat moment grote gelijkenissen met deel 1, want je begint weer bij het einde en probeert erachter te komen wat er tot nu toe gebeurd is.

Zodra de game echt start zie je direct nieuwe zaken en dat begint bij het gezicht van Max: dit is veel gedetailleerder dan vorige keer. Na enkele stappen rondgelopen te hebben merk je dat dat ook voor alles rond hem heen geldt: Max Payne 2 heeft nog meer detail dan vorige keer, waardoor de spelwereld nu bijna echt lijkt. De kleinste voorwerpen zijn aparte objecten en de levels zijn er ook nog bezaaid mee. Eigenlijk moet je het zien om het te begrijpen.

Detail is ook op een ander vlak te vinden: zowel de vijanden als de vriendelijk gezinde NPC’s die de omgevingen bevolken, zijn van het type dat converseert voordat je ze tegenkomt en competent vecht zodra ze weten dat je er bent. Tijdens het vechten zijn ze niet stil en zeggen ze redelijk ‘intelligente’ dingen, waardoor ze erg levendig lijken. Dit zorgt er ook weer voor dat de wereld van Max Payne 2 echt lijkt, iets wat in de gemiddelde shooter nog wel eens ontbreekt.

Interactief
Het echt lijken van Max Payne’s wereld wordt versterkt door de interactiviteit ervan. Veel kasten kunnen open en veel alledaagse voorwerpen kunnen gebruikt worden. Denk maar aan telefoons en bandrecorders, waarop echt opnames en gesprekken te horen zijn. Ook zijn er her en der weer televisietoestellen te vinden, waarop constant programma’s worden uitgezonden, van nieuwsbulletins met Max in de hoofdrol tot soapseries. De meeste lol in interactiviteit is er in het vinden van objecten die nietsvermoedende tegenstanders pletten, wegdrukken of opblazen. Dat scheelt munitie en het betrekt de omgeving nog meer bij de gevechten.

Maar niet alleen gebruiksvoorwerpen zijn te manipuleren, zelfs dozen en kratten zijn ‘interactief’, want alles wat los zit kan ook echt geduwd, geramd en gegooid worden. Verantwoordelijk hiervoor is de Havok physics engine, die zijn première in games bij Half-life 2 had moeten beleven. Kun je je de verschillende in-game filmpjes van Half-life 2 nog herinneren, waarin alles op een echte manier viel of weggeslingerd werd? Dat is in Max Payne 2 ook het geval. Door tegen dozen aan te lopen, vallen deze om en lichamen van gedode tegenstanders zakken in elkaar zoals ze horen. Om nog maar te zwijgen over explosies, waarbij alles alle kanten opgeslingerd wordt en een echte ravage overblijft. Duidelijk een stuk realistischer dan in de meeste huidige games het geval is!

Bullettime en nachtmerries
Niet alles in Max Payne 2 is echter realistisch, maar de zaken die dat niet zijn horen nou eenmaal bij de game. Bijvoorbeeld de nachtmerries van Max. Net als in het eerste deel droomt de hoofdrolspeler hier en daar wat af en ook nu weer zijn het de angsten van hem die er de boventoon voeren. Anders dan vorige keer zijn er wat extra effecten toegevoegd en is het verloop van de nachtmerries wat beter uitgewerkt, waardoor ze nog echter lijken. Misschien maar het licht aan doen terwijl je speelt?

En dan is er natuurlijk de trademark feature van Max Payne die niet van deze wereld is: bullet time. Bullet time 2.0, om precies te zijn, want het is niet meer dezelfde bullet time als in deel 1. Zo kun je oneindig veel shootdodges maken en wordt verbruikte bullet time snel automatisch weer aangevuld. Veel opvallender aan de nieuwe bullet time is dat wanneer deze ingeschakeld is, zij langzamer gaat naarmate je meer tegenstanders doodt, totdat de wereld bijna stil staat. Ook kun je nu na een shootdodge even blijven liggen door te blijven schieten. Dat is handig, want tijdens het opstaan ben je extra kwetsbaar. Een speciale animatie bij het herladen maakt bullet time 2.0 compleet.

Unfinished Business
Dus Max Payne 2 is een absolute topgame, die de voorgaande doet vergeten en de concurrentie wegvaagt? Was het maar waar… Wat mij tijdens het spelen flink irriteerde, was dat vijanden vaak iets te slim waren en wisten waar ik was, terwijl ze me nog nooit gezien hadden. Ze kwamen dan ook al schietend de hoek om en raakten me bij het eerste schot al. Uiteindelijk bleek dat dit geen ‘slechte’ AI was, maar een bijverschijnsel van het 3rd person-zijn van de game. Na het downloaden van de onlangs verschenen 1st person mod was dit probleem al snel opgelost. Jammer dat de ontwikkelaar zelf niet zoiets bedacht had.

Bovenstaande ergernis was dus op te lossen, maar helaas heeft Max Payne 2 nog wat meer problemen die niet zomaar met een mod opgelost zijn. Allereerst begint het verhaal heel wazig en van de hak op de tak en wordt het pas over de helft echt duidelijk. Dan blijkt echter al dat het verhaal lange niet zo spannend en uitgebreid is als in het eerste deel het geval was. Het verhaal grijpt ook heel veel terug op het vorige deel, waardoor Max Payne 2 meer op Max Payne: Unfinished Business begint te lijken en er dus niet veel nieuws is. Voor mij moet een sequel juist een nieuw hoofdstuk brengen met nieuwe personages en geen uitgebreide epiloog, zoals hier het geval is.

Waar en wat speelde ik net ook al weer?
Een ander probleem van de game vind ik de eenzaamheid van de omgevingen. In het eerste deel had ik het gevoel dat de omgevingen echt deel uitmaakten van een grote stad (New York) en dat er dus meer te vinden was achter de grenzen van een level, maar in dit deel lijkt het net of de levels per stuk helemaal alleen in een verder leeg universum staan. Er is dus wel leven in de levels, maar niet eromheen. Daardoor lijkt het alsof je van willekeurige locatie naar willekeurige locatie gaat, zonder dat er een echte continuïteit in zit. Voor mijn gevoel bestaat er namelijk geen weg tussen de twee levels. Ook maakt het de wereld nogal dood.

De levels lieten daarbij ook nog eens geen blijvende herinneringen achter. Ik kan me nog prima een groot aantal levels van Max Payne deel 1 herinneren, ook al is het al een hele tijd geleden dat ik die gespeeld heb. Max Payne 2 heb ik nog maar net uitgespeeld, maar ik kan me bijna geen level meer goed herinneren. Blijkbaar ontbreekt er iets bijzonders in de levels dat een blijvende impressie achter laat, dat in het eerste deel wel te vinden was. Wist ik maar wat het was…

Kort en weinig nieuws
Wie Max Payne 1 aanhaalt, die krijgt al snel van iemand te horen dat die game nogal kort was. Een beetje geoefende gamer speelde die game in minder dan tien uur uit. Max Payne 2 is niet beter. Sterker nog: daags voor het verschijnen van de game werd het nieuws verspreid dat de game ongeveer net zo snel uit te spelen zou zijn als het eerste deel. In de praktijk blijkt dat ook zo te zijn.

Bij Max Payne 1 vond ik de lengte niet echt een probleem, maar bij Max Payne 2 ligt dat anders. Max Payne 2 biedt met betere graphics en een wat gewijzigde bullet time nou niet echt veel nieuws. Het weinig vernieuwende verhaal en de gesloten levels maken het alleen maar erger. Zo wordt het gevoel van een ‘Max Payne: Unfinished Business’ alleen maar groter.

Conclusie
Max Payne 2 boekt flinke vooruitgang op grafisch, interactief en fysisch gebied, maar moet inleveren op memorabele omgevingen, verhaal en vernieuwende gameplay. Dat wil niet zeggen dat het een slechte game is, het voelt gewoon niet als een goede sequel. Ik zou Max Payne 2 ook liever Max Payne 1.5 willen noemen, een soort van stand-alone expansion. De gemiddelde prijs van de game vind ik met 45 tot 50 euro dan ook te hoog. Gelukkig is een lichtpuntje: de community rond Max Payne 2 is nu al bezig met een aantal mods, die de houdbaarheid van de game flink kunnen verhogen.