Unreal 2: The Awakening

Een paar maanden geleden vertelde Unreal 2-programmeur Aaron Leiby, dat Unreal 2 zou gaan zuigen. Nou, dat maken we mooi zelf uit!

Unreal 2 zuigt?!?
Aaron Leiby had ook een goede reden om te zeggen dat Unreal 2 slecht zou gaan worden: hij wilde een hype voorkomen. Hypen heeft ervoor gezorgd dat de laatste tijd vaker games slecht werden gevonden, omdat er dankzij de hype een hogere verwachting ontstond, dan de ontwikkelaar menselijkerwijs kon waarmaken.

Ikzelf heb geen enkele hype rond Unreal 2 meegemaakt. Ik wist alleen iets over de achtergrond van het verhaal de game, dat het een shooter zou gaan worden en dankzij Unreal Tournament 2003 wist ik iets over de graphics. De enige verwachtingen die ik van de game had, was dat het op z’n minst zo’n indruk als Unreal op me zou achterlaten. Unreal, met zijn grote hoeveelheid levels en steeds veranderende settings, waar je iedere keer weer naar een nieuw en onbekend doel werd geleid. Met die gedachtes in het achterhoofd begon ik aan Unreal 2.

Gewoon…unreal!
Unreal 2 begint lekker, nee, heerlijk! De intro laat wat lekkere graphics zien met een dito deuntje op de achtergrond. Even later zit ik in de game, waar ik een korte inleiding krijg. Ik heet John Dalton en ik werk voor de TCA, waardoor ik een soort sheriff ben op de kolonies in de buurt. Mijn baas vertelt me dat ik nog steeds geen marinier mag worden (dat wil John graag), maar dat ik dus nog even verder de orde mag bewaren. Als ik even rondkijk vanuit de toren waarin ik sta, dan zie ik een hele mooie en hele grote omgeving. Ik krijg de smaak te pakken.

Na het korte verhaaltje met mijn superieur krijg ik de optie om de tutorial te spelen of over te slaan. Dat vind ik prettig, want niet alle games laten je kiezen. Wat je ook kiest, uiteindelijk kom je op je schip terecht, vanwaar je missies altijd starten. Dit schip (de Atlantis) is een plek in de game waar je even tot rust kunt komen, want je kunt er zelf interactief rondlopen en met de verschillende mensen praten. Op die manier kom je langzaamaan achter het verhaal en leer je ook je collegae kennen.

Maar genoeg verhaal en onderbrekingen, ik wil actie! Dat gebeurt vrijwel direct, want ik word naar een planeet gestuurd, waar een mijnoperatie ineens is aangevallen. Ik daal af naar de planeet en kom in een heel mooie en gedetailleerde omgeving terecht. Veel tijd om rond te kijken heb ik niet, want ik wordt al snel aangevallen door wat ruimtetuig. Enkele schoten later ga ik het gebouw in.

In het gebouw spreekt een overlevende tegen me over de speakers en ook Aida, mijn missieleider, laat via voice-overs wat van zich horen. Dat vind ik geweldig, want dan hoef ik niet meer zo veel te lezen zoals in Unreal en het geeft me ook het gevoel dat ik er niet helemaal alleen voor sta.

Het verhaal loopt ook lekker, want nadat ik de man achter de speaker heb bevrijd, wordt hii door Skaarj aangevallen en moet ik ineens een reactor induiken. Nadat ik uit de reactor kom, nemen mariniers het artifact mee en ik ga terug naar de Atlantis. De mariniers worden echter uit de lucht geschoten en ik moet ineens terug naar de planeet om ze te helpen. Kijk, zo’n onverwachte wending van het verhaal vind ik nou leuk.

De derde missie (op de planeet met de leuke naam ‘Hell’) laat ook zo’n mooie wending zien: hoewel ik er op uit wordt gestuurd om een artifact op te halen, blijkt de basis overspoelt te zijn door aliens en moet ik daar de oorzaak ook van achterhalen. Overigens laat deze missie ook grafisch direct een goeie indruk op me achter, want zowel van de zeer mooie skybox als het grote vuur MOEST ik gewoon screenshots maken.

En toen…
…stortte de game in. Ik wou dat ik kon zeggen dat Unreal 2 me bleef verbazen en verrassen, maar dat is helaas echt niet zo. In de derde missie (Hell dus) viel het me bijvoorbeeld ineens op, dat er totaal geen secret area’s in Unreal 2 aanwezig zijn, waardoor de replaywaarde van de game in mijn gedachten ineens omlaag schoot.

Niet veel later laat het verhaal me ook volledig in de steek en blijft een voorspelbaar verloop van de game over: óf je gaat naar een planeet om een artifact te halen, óf je moet iemand beschermen tegen artifactkapers. De voice-overs worden ook steeds minder en de dialogen dalen af tot het niveau van films met weinig inhoud.

Hoewel de omgevingen nog wel steeds anders en zeker zeer mooi zijn, wordt hoe verder je komt een ander probleem steeds duidelijker: ze worden voorspelbaar. De wegen door de levels worden lang en recht neergelegd en het lijkt dus snel alsof je een voorgelegd paadje loopt, waarvan afwijken onmogelijk is. Ondertussen kom je wat vijanden tegen, die op zeer voorspelbare plaatsen staan.

De gameplay is in die levels ook al gauw voorspelbaar, want op twee of drie jump-and-run sequences na hoef je niets anders te doen dan schieten. Dus: geen puzzels, geen slimme routes zoeken, gewoon van begin tot eind schieten. Gelukkig laat Unreal 2 zich bij dat schieten nog van een goede kant zien, want de vuurgevechten zijn vaak best pittig, maar niet onmogelijk. Daardoor kan ik op geen enkele plaatst in de game een plek noemen, die frustrerend moeilijk was, iets wat ik bij vrijwel alle shooters van de laatste tijd wel kan doen. Dat de vuurgevechten op een gegeven moment ook voorspelbaar worden, is een ander verhaal…

Een laatste zwakke plek van Unreal 2 is de lengte. De game is kort en schijnt door sommige mensen al in zes uur te kunnen worden uitgespeeld. Voor een aantal gamers kan dat heel vervelend zijn, maar ikzelf vond het uiteindelijk meer een zegen, omdat de game zo voorspelbaar en bijna saai werd, dat ik ook niet veel meer wilde spelen.

Veel graphics voor veel geld
Als er dan toch echt iets is waar Unreal 2 goed in is, dan is het wel mooie graphics weergeven. Op dit moment is Unreal 2 gewoon de top op grafisch gebied. De al genoemde vuureffecten zijn daar een heel mooi voorbeeld van, maar wat zeker ook lof verdient, dat zijn de rookeffecten en dan vooral de rook die achter je rokende collega Isaak getrokken wordt. Die ziet er zeer realistisch uit.

De omgevingen naast mooi ook nog eens behoorlijk gedetailleerd. Buiten ligt er bijvoorbeeld wel eens heel realistisch gras of zie je een mooi stuk water dat echt beweegt. Binnen zijn de omgevingen mooi aangekleed en komt alles daardoor een beetje tot leven. Helaas zijn de omgevingen weinig interactief, waardoor ze weer een beetje afstandelijk worden.

Voor al dit grafische geweld moet je wel diep in de buidel tasten, want je hebt echt een flinke machine nodig. Mensen die jaloers kijken naar bezitters van 1,4 GHz machines met GeForces en Radeons en geheugen van meer dan 256 MB moeten de game eigenlijk al niet eens aanschaffen Op bovengenoemde machines loopt Unreal 2 met een beetje detail en een beetje fatsoenlijke resolutie namelijk ook nog niet echt soepel.

Qua geluiden vond ik Unreal 2 best goed, met lekker klinkende wapens en goed uitgevoerde dialogen (ondanks de matige inhoud). De muziek begon me wel wat te vervelen, nadat het zoveelste technodeuntje weer begon te klinken, maar dat is natuurlijk ook deels smaak.

Technisch vond ik het geluid een stuk minder geslaagd, want vooral de positionering daarvan ging bij mij niet goed: geluiden achter me werden over de linker- en rechterspeaker gespeeld, terwijl de achterste speakers pas werden gebruikt, als er geluid boven met werd afgespeeld. Verder zijn er ook veel problemen met de ondersteuning van EAX, waardoor Unreal 2 trager wordt en vaak crasht bij het inschakelen ervan. Dat ondanks het feit dat het EAX Advanced HD-logo op de achterkant van de verpakking van Unreal 2 staat. Er is overigens aangegeven dat aan dit probleem gewerkt wordt.

Conclusie
Unreal 2 begint heel mooi en is zeker een lekkere game om te spelen, maar het wordt qua verhaal en gameplay vrij snel een voorspelbare en bijna saaie game. Daarom wil ik het technisch wel een goeie game noemen, maar eigenlijk geen waar voor de 50 euro die je ervoor moet neerleggen. Dat heeft ook te maken met de zeer lage replaywaarde en de afwezigheid van multiplayer. Wat mij betreft mag Infogrames Unreal 2 en Unreal Tournament 2003 wel bundelen, maar dan voor de prijs van één.