Review: Splatoon 2

Anno 2015 wist Nintendo te schitteren met Splatoon, de uiterst koddige en kindvriendelijke omhaal van je doorsnee online schietgalerij. Het getuigde van een tof concept, maar wist alsnog weinig stevige voet aan de grond te krijgen. Het platform bleek een probleem. De Wii U-titel kon slechts beperkt meeliften op het al enigszins lage animo voor de vorige Nintendo-console.

Niet gek ook dat de Japanners het concept voor een tweede maal opgooien, maar nu als exclusieve game voor de al aardig populaire Nintendo Switch. Krijgt de Splatoon-serie hiermee dan toch zijn zuurverdiende second wind?

Poginkt twee

Al met de initiële onthulling van de Nintendo Switch feestelijk uit de doeken gedaan: Splatoon 2, de linea recta opvolging van het originele Splatoon. In de meest directe lading bovendien. Dit vervolg houdt stevig vast aan het concept van de nieuwgeboren franchise, alsmede de levering daarvan. In de basis staan vlotte (online) schietgevechten zoals we ze kennen, maar dan met een unieke twist. In plaats van elkaar vol te pompen met lood, draait alles in de wereld van Splatoon om het verspreiden van kleurrijke inkt. Net zo soepeltjes als je gemiddelde Call of Duty of Overwatch, zij het dan stukken minder gewelddadig en een vrachtlading vrolijker.

Of het nu het doelgerichte bedekken van de speellevels is, of het volplenzen van je vijanden om ze uit te schakelen; het inkt vliegt rijkelijk in het rond. De contrasterende tinten geven niet alleen duidelijk het veroverde turf van de teams aan, maar voorzien daarnaast ook in snelle beweging als inktvis en het rapper volladen van je geweren, verfrollers of emmers. Een wisselwerking die het shooter-principe niet alleen voorziet van een unieke draai, maar ook aardige tactische diepgang naast dat nodeloos in het rond knallen.

In de kern en het overkomen daarvan loopt Splatoon 2 daarmee ook grotendeels parellel aan diens voorganger. Op de Wii U wist het koddige concept zichzelf immers al aardig te bewijzen, maar de terugkerende spelersbasis bleef beperkt. Enerzijds uiteraard omdat de Wii U niet het succes boekte wat Nintendo voor ogen had, maar deels ook omdat nog lang niet alles aan de innovatieve shooter goed uitgewerkt leek. Het klodderen met verf was leuk, maar de variatie en offline-mogelijkheden bleken loos.

Solo surfen, schieten en springen

En precies daarin voorziet het vervolg op de Nintendo Switch dan weer wel. Splatoon 2 gooit niet alleen extra wapens en modi in de mix, maar biedt daarnaast meer houvast in een solo te beleven verhaalmodus. Meer levels, zwaardere beproevingen en meer unieke werelden om in rond te spetteren. Het tweede deel biedt per direct meer body, precies dat stukje fan service waar de klodderaars van het eerste uur naar op zoek waren.

Enorm diepgaand is het nog niet bepaald te noemen, maar de eenzame ervaring van Splatoon 2 blijft goed vertoeven. Als speler krijg je één duidelijke doelstelling, gevolgd door een goed aantal uur aan lone wolf gameplay. Vanuit vijf verschillende en overkoepelende werelden, duik je zo in legio losse levels. Elk met een respectievelijk thema en bijtijds voorzien van goede beproevingen voor het ‘echte’ werk online. Verwacht geen cutscenes of doorgewinterde world building, maar vooral een aaneenschakeling van intense platformer schietgevechten.

Het verhaal is en blijft flinterdun, maar wie goed te werk gaat in de singleplayer, krijgt alsnog wat mooie lore van de wereld van Splatoon mee. Bovendien wordt het volledig uitspelen van alle levels met één bepaald wapen beloond met een unieke versie van dat schietgerei in de multiplayer. Diepgang blijft soms ver te zoeken, maar de link naar het grootste deel van het schietspel is mooi meegenomen.

Variatie en beperking

De nog aardig uitgebreide singleplayer is een welkome toevoeging, maar het is nog altijd bijzaak voor het echte werk: met en tegen medespelers spetteren. Een schietervaring die in deze sequel meer dan eens in balans lijkt te zijn. De ooit zo overpowered verfroller kan nu makkelijk afgetroefd worden door nu wapens als de dubbele knallers, en voor elke andere tactiek geldt evenals een aanwezig weerwoord. De online spelervaring is nog altijd enorm plezierig en toegankelijk voor alle soorten spelers, zonder al te vaak oneerlijk over te komen. De tientallen kits hebben elk hun eigen unieke voordelen, maar ook immer wel een achilleshiel om op te zoeken.

Door meer te spelen, kunnen ervaren spelers ook wat metaprogressie boeken. Aan de hand van niet alleen de verschillende wapenuitrustingen, maar ook de kleding, kunnen zo meer en meer speelstijlen aangeleerd worden. Voor respectievelijk hoofd-, torso- en voetversiering zijn bepaalde effecten vrij te spelen, die subtiele bonussen overdragen. Zo zie je er niet alleen frisjes uit, maar kun je ook je actieve speelstijl een verfijnde draai geven. Voor de beginners slechts bijzaak, maar de geleerde inktvis maakt daarmee wellicht het verschil in een verhit verfduel.

De hoofdzakelijke gameplay van Splatoon 2 voelt daarmee nog altijd enorm plezierig, maar vooral beter afgewogen. Toch blijkt ook hier de valkuil van het origineel enigszins terug te komen: de variatie van het alles. De zogenaamde profgevechten bieden weliswaar een setje andere spelmodi, maar het aantal verschillende arena’s blijft gering. Vooral gezien Splatoon 2 nog altijd met vaste circulatie van levels werkt. Per tijdslot zit je als speler vastgebonden aan een bepaalde combinatie van omgevingen en spelregels. Liggen die je even niet? Pech dan; dat wordt een paar uren wachten eer je de volgende voorgeschoteld krijgt.

Het circuleren van de stijlen en levels voelt als een wat opmerkelijke manier van de online ervaring uitspreiden. Enerzijds pretendeert het variatie te brengen, anderzijds blijft het soms frustrerend dat je soms een uur lang dezelfde twee levels overdoet. Maar goed, het af en toe verdwijnen van de (enorm vermakelijke) coöperatieve Salmon Run modus is nog altijd een pijnlijker gemis. Dan maar diezelfde arena nog eens bekliederen…

Splat (h)appens…

Eenzelfde dubieuze keuze van Nintendo komt boven inkt drijven als we kijken naar de communicatiemogelijkheden van Splatoon 2. Samenspel is middels het Switch-netwerk enigszins versimpeld, maar de veelgevraagde voice chat blijft nog altijd zoek. In het spel dan, welteverstaan. Splatoon 2 geldt namelijk als een van de eerste ‘werelden’ in de nieuwe ‘Nintendo Switch App’, de mobiele smartphone-hub voor online communicatie op de Switch. Die service draait momenteel gratis tests, maar dient uiteindelijk tegen abonnementskosten te presteren. Een snelle babbel maken met vrienden ‘in de game’, gaat straks dus enkel tegen betaling over je iPhone of Android-telefoon.

Op het eerste gezicht lijkt de Nintendo Switch App een vooruitstrevende keuze, maar de uitwerking ervan voelt momenteel erg scheef. Wie wil communiceren met medespelers, moet ten alle tijden zijn of haar mobiel paraat en ontgrendeld houden, wat nog aardig een gehannes blijkt. De stemaudio en Switch-geluiden kunnen niet over één speaker, de applicatie vreet langzaamaan je smartphone-accu op en onderwijl ligt dat apparaat maar ergens te zweven tussen jou en je Switch. Onhandig geklungel, wat gewoon opgelost had kunnen worden door de Switch zelf van een toegewijde voice chat te voorzien.

Het gehannes met de Nintendo Switch App is echter niet volledig aan Splatoon 2 te wijten, maar wellicht eerder aan het apparaat zelf. De applicatie en diens resultaten zullen echter ongetwijfeld tekenend zijn voor Nintendo visie in online gamen en communiceren. De hoop is vooral dat de smartphone-activiteiten van de Japanners ze tot inzien brengt; een inzicht waarmee we gewoon een koptelefoontje in de Switch kunnen prikken wellicht. Dat zou het hele gebeuren immers net zo vlot en toegankelijk maken als Splatoon 2 zelf.

De spetter die de Switch verdient

Desalniettemin staat Splatoon 2 als een huis. De vlotte gameplay is sneller en gevarieerder dan ooit, al helemaal met de stevige singleplayer-kluif en het goed herspeelbare Salmon Run in het verschiet. Er is duidelijk geluisterd naar de feedback op het eerste deel, wat resulteert in een bijzonder goede exclusieve titel voor de Switch. De intense online ervaring die de hybride console nodig had. Zonder meer een system seller, vooral door de goede toespitsing op het apparaat.

Mobiel even een potje Splatoon spelen (met lokale maten) is zo gepiept, en het spel presteert bovendien bijzonder goed op het compacte tabletje. De over-the-top stijl van Splatoon spat aardig van het scherm, zonder in te hoeven leveren op stabiliteit en batterijduur; die is nog altijd een goede drie à vier uur, afhankelijk van de modi.

Conclusie

Splatoon 2 getuigt wellicht niet van meest rigoureuze vernieuwing ten opzichte van diens voorganger, maar weet daarentegen wel de eigen formule stevig aan te sterken. Verbeterde balans, wat welkome variatie en nog altijd bakken met toegankelijk, online schietplezier. Precies het kaliber spel waar de Switch aan toe was, en daarmee wellicht ook de afzetmarkt die het originele Splatoon verdiende.

Dat Nintendo nog altijd wat opmerkelijke keuzes maakt in het uitspreiden van de gameplay of beperken van de online functionaliteiten, dat moeten we maar even voor lief nemen. In de basis van Splatoon 2 staat immers een ontzettend plezierige en kleurrijke shooter, die zich ultiem goed leent voor legio spelers en speelsituaties.

Splatoon 2 biedt daarmee genoeg diepgang en progressie om langer in door te streven, maar tegelijkertijd klap je in een mum van tijd een vermakelijk en/of nietszeggend potje Salmon Run met je vrienden. Goed ver(f)toeven voor jonge zielen én verbitterde schietfanatan, maar bovenal een bijzonder sterke toevoeging aan de system seller catalogus voor de Nintendo Switch.