Yo-kai Watch

Yo-Kai Watch is de grootste franchise waar praktisch geen gamer ooit van heeft gehoord! Althans, in het Westen, want de game is óngekend populair in Japan. Yo-kai Watch wist daar record na record te verbreken en is inmiddels toe aan een derde deel. Weet de game ook hier datzelfde succes te ervaren? Nintendo-man Valentijn dook de klopgeestenwereld in…

In Yo-Kai Watch draait het allemaal om één ding: Yo-Kai. Schattige, vervelende of ronduit lelijke klopgeesten die voor hun hobby mensen lastig vallen. Praktisch alles wat misgaat in de wereld – van auto’s die crashen tot echtelijke ruzies – valt toe te wijzen aan deze onzichtbare wezens die alles lopen te molesteren. Elke soort heeft hierbij zijn eigen verhaal en tast de wereld aan op zijn of haar eigen manier. Zo is de iconische rode kat Jibanyan bijvoorbeeld verantwoordelijk voor het crashen van trucks, omdat hij ooit door één geraakt werd toen hij nog leefde en heeft het kleine mannetje Cheeksqueek létterlijk een kont als gezicht, waaruit hij scheten laat.

Duidelijk mag zijn dat de game flink rust op de Japanse mythologie en het bovennatuurlijke. Jij als speler hebt de taak om zoveel mogelijk van deze klopgeesten tegen te komen en vrienden met ze te worden. Zo kruip je in de rol van een jong jochie die in zijn vrije tijd rondfietst in zijn stad en vooral klusjes uitvoert voor hulpbehoevenden. Verwacht dus veel opdrachten uit te voeren, die helaas vaak vooral uit fetch quests bestaan. Te merken valt dat de game zich vooral met kinderen identificeert. Zo mag de hoofdpersoon bijvoorbeeld alleen ’s nachts naar buiten als je ouders niet meekijken en richt één van de verhaallijnen zich expliciet op het fiksen van de echtelijke ruzies van mams en paps, die – uiteraard – veroorzaakt worden door een Yo-Kai. Hoe je die problemen oplost? Met een ouderwetse corrigerende tik uiteraard.

Trainer of manager?

Want net die andere grote RPG waar je zoveel mogelijk monsters moet vangen, moet je ook hier je wezentjes trainen en ze met elkaar laten vechten. Het zal geen verrassing zijn dat Yo-Kai Watch flink wat parallellen heeft met Pokémon: helemaal wanneer je je beseft dat je ook hier per battle steeds zes wezens bestuurt. Of nou ja, bestuurt? Aansturen is eerder de juiste term. Zo geef je jouw Yo-Kai niet direct een commando om iets te doen, maar vechten ze al vanuit zichzelf. Jij laat ze enkel speciale aanvallen doen, geneest ze en kiest steeds welke drie in de voorlinie staan. Jammer hieraan is dat dit hoewel het de game unieker maakt, het de game ook een stuk passiever maakt. Vooral wanneer je tegen zwakkere Yo-Kai vecht, hoef je namelijk praktisch niets te doen omdat je geesten al het werk doen. Leuk voor even, maar daar spelen wij gamers natuurlijk geen game voor.

Gelukkig brengen de spannendere boss battlesaf en toe verandering. Hierbij moet je namelijk wel goed opletten wie je wel of niet op welk moment inzet, wat een veel zwaarder beroep op je strategische inzicht doet. Vooral tijdens deze hoogtepunten voel je echt dat je een interessante en originele RPG onder de knoppen hebt, met een uniek vechtsysteem. Althans, mocht het niet zo zijn dat je Yo-Kai soms besluiten om je straal te negeren en als een zoutzak te blijven. Eens in de zoveel tijd besluiten de klopgeesten namelijk om helemaal niets te doen en zijn zij zo passief dat ze zich liever laten neerhoeken dan maar een poot uit te steken. De luie donders. Hoewel dit idee gameplay-technisch interessant had kunnen zijn, is het vooral meer frustrerend wanneer je al slechts een beperkte controle hebt. Vaak voel je je dan ook meer een wanhopige manager, dan een echte trainer.

Charme!

Genoeg negatiefs over deze game! Want waar Yo-Kai Watch met kop en schouders boven bijvoorbeeld Pokémon uitsteekt dat is de aandacht die is besteed aan alle uiteenlopende geestjes. Allemaal hebben ze een geheel eigen karakter en reageren ze anders op de wereld en dat geeft de game een hoop charme, waardoor je terug blijft komen. Hetzelfde kan gezegd worden over het fijn vormgegeven stadje Springdale. Dit pittoreske gehuchtje zou zo echt uit Japan kunnen komen. Bijna overal staan bijvoorbeeld wel frisdrankautomaten of kauwgomballenmachines, wat nu echt typisch Japans is. Voor de Japanofielen onder ons dus genoeg reden om de game een kans te geven, maar het is de vraag of de meer Westerse gamer hetzelfde over denkt.

Conclusie

Waar ik maanden terug er nog heilig in geloofde dat Yo-Kai Watch ook het Westen zou veroveren, ben ik daar wat van teruggekomen. In tegenstelling tot Pokémon – dat echt een internationaal publiek weet aan te spreken door een geheel eigen werkelijkheid te creëren – leunt Yo-Kai Watch te sterk op Japan. Dit zal heerlijk zijn voor een handjevol Japanofielen, maar zal tegelijkertijd te weinig om het lijf hebben voor veel andere gamers. Tel daarbij op dat de gameplay te passief is voor velen en we kunnen concluderen dat de game jammer genoeg niet zo baanbrekend wordt als Pokémon.

Wat Yo-Kai Watch wel is, dat is een titel die uit zijn voegen barst van de heerlijke Level 5-charme die we inmiddels kennen van onder meer de Professor Layton-games! Zo heeft iedere klopgeest in de game zijn geheel eigenzinnige karakter en kan het erg vervullend zijn om de mensen om je heen met hun problemen te helpen. Reken daarbij dat de game er prachtig uitziet en gesteld kan worden dat Pokémon-fans een heerlijke uitstapje mogen maken.