Tomorrowland, eigenlijk moet ik zeggen Project T, want dat is de titel die de film bij ons gekregen heeft om niet in associatie te komen met het gelijknamige populaire festival. Gelukkig is de Tomorrowland uit deze film net zo spectaculair als het festival. Regisseur Brad Bird (The Incredibles) maakt een gewaagde gok door met iets compleets origineels te komen. Zeker in een periode waar alle hoog scorende films verbonden zijn aan een franchise (kijk maar naar films als Furious 7, Avengers: Age of Ultron en Mad Max: Fury Road).
Tomorrowland is een futuristische wereld in een andere dimensie waar bijzondere wetenschappers, kunstenaars en andere vrije denkers hun gang kunnen gaan, zonder tegengehouden te worden door de politiek en de economie. Tomorrowland is in 1964 al jaren verder in innovatie dan de aarde in dezelfde tijd. Frank Walker (George Clooney) is daar onder andere onderdeel van. Hij arriveerde als kind in Tomorrowland, maar werd na een aantal jaar verbannen. Hij maakte een machine die in de toekomst kon kijken en deze toekomst was blijkbaar niet fraai.
Casey Newton (Britt Robertson) is ook een briljant persoon, alleen weet ze dat nog niet helemaal. Zij wordt door een robot benaderd om naar Tomorrowland te komen en de wereld te redden van zijn ondergang. Ze wordt benaderd doormiddel van een pin. Wanneer Casey de pin aanraakt komt ze voor een korte periode in Tomorrowland terecht. Deze pin levert een aantal prachtige, maar ook erg leuke scènes op, waarin we een betere blik krijgen op wat voor plek Tomorrowland is. Van grote vliegende treinen, jetpacks tot zwembaden waarbij men van bad naar bad kan vliegen. De creativiteit van de schrijvers heeft deze fictieve wereld veel goed gedaan.
Het is de eerste keer dat ik George Clooney in een film zie, sinds zijn sci-fi spektakel Gravity. Zijn chemie met de andere hoofdrolspeelster Britt Robertson is zeer sterk. Dit is al te merken in het begin van de film, waarbij beide personages hun verhaal willen vertellen over hoe ze in aanmerking zijn gekomen met Tomorrowland en elkaar constant onderbreken. Casey en Frank zijn elkaars tegenpool. Casey die alles van de positieve kant wil bekijken en Frank die overal wat negatiever over is. Toch is het jammer dat een film die sterk begint op het einde wat afzwakt. Zeker de ‘villain’ in de film is niet erg sterk. Deze wordt geïntroduceerd doormiddel van een plot twist, die je al van mijlenver aan ziet komen en die ook een beetje misplaatst voelt.
Project T is een lekkere opfrisser in een zomer die gevuld is met sequels en reboots. De kans dat deze film meer geld op gaat brengen dan een film als Jurrasic World is vrij klein, maar dat krijg je als je met originele ideeën komt. Dat blijft toch een risico. Disney’s Project T mag dan wel niet de beste film van dit jaar zijn, maar ik kan de originaliteit erg waarderen. Project T ontvangt daarom 3,5 ster.
