De rasechte gamers van het fantasygenre hebben het deze periode van het jaar maar zwaar. De games volgen elkaar in een rap tempo op en dat kan soms nare gevolgen voor de geldbuidel hebben. Heroes of Annihilated Empires is nog zo’n fantasygame en of dit spel zijn goudstukken waard is lees je in de review.
Voordat je stopt met lezen omdat je de laatste tijd toch al Gothic 3, Neverwinter Nights 2 en Dark Messiah of Might & Magic hebt aangeschaft, moet ik je zeggen dat deze game anders zal zijn dan je gewend bent. ‘Hoe kan je dat nou zeggen?’ komt er wellicht in je op en op die vraag zal ik antwoord geven. Heroes of Annihilated Empires is namelijk niet zo zeer te binden aan een genre. De bovenstaande genoemde games kun je oncontroversieel alledrie koppelen aan de RPG’s. Dat ligt bij Heroes of Annihilated Empires anders. Er zijn namelijk zowel RPG- als RTS-elementen in het spel gecombineerd en dat is iets wat we niet vaak zien. Het spel heeft dus voor beide soorten gamers in grote lijnen iets te bieden maar erg gedetailleerd worden beide genres niet afgewerkt. Dat is voor velen misschien jammer, maar een goed uitgewerkte combinatie gaat er bij mij altijd in.
Been there, done that
Heroes of Annihilated Empires kent de welbekende modes ‘campaign’ en ‘skirmish’. Deze eerste mode laat je langzamerhand kennis maken met het spel door middel van de vrij arrogante elf genaamd Elhant, die je de fijne kneepjes zal leren door verschillende bruikbare uitspraken tijdens het spel te doen. Elhant moet zijn rijk redden van de undeads die dreigen de wereld te overheersen en moet deze uiteraard de kop indrukken. Het spel bouwt zich handig op door je eerst te laten spelen met en tegen kleine legers en met beperkt arsenaal aan spells en wapens. Naarmate het spel vordert krijg je echter steeds groter gespuis voor de kiezen, maar deze kan je dan gelukkig wel op veel meer manieren afslachten dan in het begin. De campaign mode telt 15 missies en hoewel dit aantal niet waanzinnig groot is, is de afwisseling in de missies nog steeds ver te zoeken. Het verhaal wordt leuk verteld door middel van sfeervolle strips en is zeker niet saai, maar de missies gaan na een verloop van tijd erg langdradig worden. Het is continu hetzelfde en die ene spell of dat ene wapen dat je erbij krijgt is nou niet zo bijzonder dat het voldoende voer is om heel het level enthousiast ermee rond te kunnen huppelen. Een ‘been there, done that’ gevoel is nou niet bepaald verslavend en het is jammer van de weinige vernieuwing door de levels heen, aangezien de missies zelf best te spelen zijn.
Skirmish
De skirmish mode is iets interessanter en de campaign mode is hier slechts een zachte scheet bij. In deze mode kan je namelijk kiezen of je grondstoffen gaat ontginnen om vervolgens een hele stad op poten te helpen of dat je liever met spreuken je tegenstanders om zeep helpt om ervaringspunten te verdienen. Een mix van beide is er niet meer en je zult je dus puur op of een RTS óf een RPG moeten richten. In deze mode ben je niet verplicht om met een opgedrongen personage te spelen, maar kan je kiezen tussen verschillende rassen en klassen. Ook hier is het aantal vrij schaars, maar de diversiteit is behoorlijk groot. De Elves, Undeads, Mechanicians en het Cryo ras hebben allemaal hun eigen gebouwen, eenheden en wapens en de Warriors, Rangers en Mages hebben op hun beurt weer unieke skills en wapens. Echter, met twaalf combinaties bereik je geen mijlpaal in de RPG-industrie, maar de verschillende mogelijkheden per combinatie zijn wel zo afwisselend dat het voldoende vermaak op zal leveren.
Het RPG gedeelte in de skirmish mode zit alleen vast aan een houdbaarheidsdatum. De keuzes zijn divers, maar de verveling slaat al snel toe als continu dezelfde tegenstanders worden voorgeschoteld en de wijze waarop je een karakter moet opbouwen gooit ook niet bepaald hoge ogen. Ik kreeg bijvoorbeeld niet echt het gevoel dat ik bezig was een hero op te bouwen, aangezien mijn doelen niet geheel duidelijk waren. Bij bekende toppers als World of Warcraft en Guild Wars weet je al snel wat je wilt behalen, bijvoorbeeld een epic mount of 15k armor. Dit gaat vaak gepaard met verslaving door de drang om dat doel te bereiken, maar in Heroes of Annihilated Empires was de verslaving ver te zoeken. Er ontbreken gewoon elementen van een goede RPG en na een aantal potjes skirmish heb je het waarschijnlijk allemaal wel gezien. Tevens speelt de moeilijkheidsgraad een rol die in dit geval beter de makkelijkheidsgraad kan worden genoemd. Veel uitdaging heeft het spel niet te bieden, omdat de tegenstanders op een simpele wijze te verslaan zijn, zelfs op de pittigste stand. Het tuig dat je in de pan moet hakken patrouilleert constant in een bepaald gebied dat grenst aan onzichtbare muren. Wanneer je het allemaal iets te veel wordt ga je gewoon vrolijk achter die grens staan, rust je wat uit en drink je een potion waardoor je vervolgens weer simpel de liefdevolle conversatie tussen jou en je kameraden kan vervolgen. Een kind kan de was doen.
En dan komen we aan bij het RTS gedeelte en dat maakt toch veel van de hierboven beschreven RPG blunder goed. Nee, het is geen Age of Empires- of Total War-ervaring, maar dat hoeven we ook niet te verwachten van een spel met twee verschillende gametypes. Wanneer je besluit om een leger onder je hoede te nemen moet je als hero de Rally Workers-skill gebruiken die je laat veranderen in een standbeeld. Hierbij creëer je arbeiders om je heen die je beginpunt zijn om een leger op been te helpen. Hierbij zitten uiteraard de standaard RTS-elementen inbegrepen zoals grondstoffen ontginnen waarmee je allerlei voorzieningen kan bouwen, waarmee je weer een groot en beter leger kan opzetten om de tegenstander in puin te hakken. In tegenstelling tot het RPG-deel zorgt deze optie voor meer verslaving en ook de moeilijkheidsgraad ligt hier wat hoger. Het duurt zeker een tijdje voordat je de juiste middelen hebt om de vijand te verpletteren en tijdens het creëren en bouwen zal je regelmatig aangevallen worden door de slimme AI. Dit geeft je het gevoel dat je ten minste nog wat tegenstand hebt en hierdoor zal je geen makkelijke overwinning gegund zijn. Een nadeel heel het spel door, maar dat vooral tijdens het spelen van een potje RTS opvalt, is dat er geen mogelijkheid is om in of uit te zoomen. Menig RTS-fanaat zal hier wel even aan moeten wennen, maar het is niet anders.
Matig telt niet
Om de lust van het oog te dienen is Heroes of Annihilated Empires jammer genoeg geen geschikte kandidaat. Er is weinig detail aan zowel de eenheden als de gebouwen te bekennen en zelfs de eentonige landschappen blijven een heel stuk achter bij de grafische toppers. Zoals eerder genoemd is er geen mogelijkheid om in- of uit te zoomen en de noodgedwongen schaal waarop je moet spelen heeft maar een mager arsenaal aan welgevormde pixels te bieden. Toch zijn er nog positieve punten op het beeldscherm te noemen, maar deze punten zijn kleinigheden en zal ik vooral noemen om niet geheel negatief te zijn over de graphics. Een voorbeeld van het betere grafische werk zijn bijvoorbeeld de effecten van spreuken die door je beeld heen dwarrelen. Vuur oogt als echt vuur en vliegt de tegenstander sfeervol tegemoet en brokstukken die uit de lucht komen zetten verpulveren de vijand op realistische wijze. Dit zijn van die kleine dingen die een gemiddelde gamer niet snel zal opmerken en dat is jammer, aangezien deze voorbeelden aantonen dat het allemaal wel een tintje gedetailleerder kon. Ze zijn niet slecht, maar van de overdosis fantasygames die we de laatste tijd konden zien steken hier heel wat op grafisch gebied met kop en schouders bovenuit en daarmee is de lat gewoon een stuk hoger gelegd.
Concluderend
Al met al is Heroes of Annihilated Empires een spel dat niet voor iedereen geschikt is. Concluderend is het RPG-gedeelte een matige optie in het spel en dit is zeker geen goed argument om het spel binnen te halen. De RTS-mogelijkheid daarentegen is veel beter uitgewerkt en zal voor menig RTS’er wel een hoop uren opleveren. Grafisch is het allemaal ook maar een beetje krap en hierdoor is HoAE zijn 44,99 euro’s voor de gemiddelde consument gewoon niet waard. Maar mocht je nogal verslaafd zijn aan een pilletje Real-Time Strategy en een pak geld in je kluis hebben liggen, dan weet je welke game je moet kopen.
