Sonic doet al tientallen jaren mee in het gameswereldje. Wat als een mix tussen race en platform begon op één van die ouwe Sega’s, is uitgegroeid tot een geinig kinderspel dat nu vooral op de consoles van voormalig aartsrivaal Nintendo verschijnt. Sonic Riders verschijnt echter naast de Gamecube ook op de Xbox en de PlayStation 2. Wij onderwierpen de PlayStation 2-versie aan een grondige speeltest.
F-Zero meets Tony Hawk
Sonic gaat in zijn nieuwste avontuur een totaal andere richting op dan we van hem gewend zijn. Dit keer is het niet rollen door een level om zoveel mogelijk ringen te halen, maar racen op high-tech Extreme Gear naar de finish. De Extreme Gears zijn een soort zwevende skateboards waar je extreme snelheden mee kan uithalen maar ook lekker uit je bol kunt gaan met tricks. Op je board haal je dusdanig hoge snelheden dat het racen behoorlijk veel weg heeft van F-Zero en WipEout, alleen kan je nu je boost niet opladen door over een powerveld te rijden maar door allemaal tricks te doen op je board wanneer je over een jump gaat. Stalefish, Melon, Japan, de gemiddelde Tony Hawk-fan ligt er niet meer wakker van. Dit zorgt er wel voor dat het spel een beetje afwisseling vertoont maar het stelt nog steeds niet veel voor.
De start van een race is erg grappig gedaan. Maak je een valse start, dan loop je met je smoel tegen een hek van stroom aan en kun je rekenen op een stekkie achterin. Het is dus zaak om vlak voordat dit hek verdwijnt de startlijn te passeren. Natuurlijk kennen we dit principe ook al van de Mario Kart-games, maar deze uitvoering is wel een stuk orgineler. Na deze start spring je op je skateboard en bereik je al gauw hoge snelheden. Om nog sneller te gaan kun je boosten, of in een bocht slippen om er vervolgens met dubbele snelheid uit te komen. Boost laad je op door tricks te maken of powerups te pakken, maar zodra deze leeg is zul je moeten lopen. Je board geeft de geest en je moet te voet verder gaan naar een pitstop, om daar je boost weer bij te laden.
De banen waar je over racet zijn behoorlijk saai vormgegeven. De invloeden uit eerdere Sonic-games zijn echter duidelijk aanwezig, waardoor de levels voor veel mensen een feest van herkenning zijn. De makers hadden echter beter wat meer tijd kunnen besteden aan de levelontwerpen, want ze zijn niet echt geschikt om er met hoge snelheden overheen te sjezen. De haarspeldbochten zijn niet uitdagend, eerder frusterend en ook het overstekende verkeer of andere obstakels hadden er beter niet in kunnen zitten. Je gaat er een stuk voorzichtiger door rijden en dat is juist niet de bedoeling. Sonic Riders is duidelijk een game waarin je met het verstand op nul jezelf lekker uit wilt kunnen leven, maar helaas maken de ontwikkelaars het allemaal ingewikkelder dan het is. Vaak genoeg kwam ik er met een slechter humeur uit dan dat ik eraan begon.
Unieke slip-stream
Oke, Sonic Riders brengt dus niet echt baanbrekende dingen met zich mee, maar toch zit er iets in deze game dat toch vernieuwing biedt. In Sonic Riders is het namelijk zo dat wanneer je boven een bepaalde snelheid komt er een soort wervelwind-halfpipe achter je aan komt waarin andere mensen mee kunnen liften waardoor je extreme snelheden kan halen en je tricks kunt doen om je boost vol te krijgen. Zo is het dus mogelijk om wanneer je helemaal achteraan staat, toch mee te liften in de slip-stream van de nummer één en zo toch nog een aanval in te kunnen zetten op de eerste plek. Dit zorgt wel voor een aardige balans in de game en daarnaast ziet het er ook nog eens heel flitsend uit.
Story Mode
In de Story Mode is het zoals gewoonlijk weer eens te doen om de Chaos Diamonds. Je doet mee aan een toernooi waarmee je deze glimsteentjes kunt winnen en met die diamanten kan je een geheime schat vinden die een roversbeschaving heeft achtergelaten na hun dood. Het klinkt allemaal niet eens leuk en aardig, en ook in de praktijk was er geen bal aan. Het bestaat eigenlijk gewoon uit verschillende races met tussenfilmpjes zonder dat je echt een doel hebt in de races. Eindig bij de beste vijf, kom in de top drie, word eerste; inderdaad, de heren en dames ontwikkelaars hadden duidelijk gebrek aan inspiratie en zouden maar eens een jaartje op sabbatical moeten. De story mode speel je eigenlijk alleen om meer banen en personages vrij te spelen en dus niet omdat het verhaal zo geweldig is en je graag wilt weten hoe het af zal lopen.
Multiplayer maakt alles goed?
In de multiplayer mode kan je normaal tegen elkaar racen, rondetijden proberen te verbeteren en een nieuwe “tag-mode” waarin je samen moet werken met je medespeler om zo snel mogelijk samen de finish te bereiken. Je deelt je boost en moet bij elkaar zien te blijven, anders wordt de ander geëlektrocuteerd. Logisch toch? De multiplayermode maakt de singeplayermode wel degelijk een beetje goed, aangezien je voor de verandering wat tegenstand krijgt aangezien de AI van je tegenstanders echt helemaal niks voorstelt. Ook is het mogelijk om tot vier mensen tegen elkaar te gamen, maar dit zorgt er wel voor alles aan alle kanten begint te laggen en dat het zo erg hapert dat je de baan niet goed meer kunt zien. Aan de engine van Sonic Riders had dus nog wel wat gesleuteld mogen worden, want die oude PlayStation 2 van me trekt het allemaal niet meer.
Graphics
Wanneer je het menu ziet van Sonic Riders denk je: “Is m’n tv kapot?”. Het menu ziet er nogal simpel uit en zet je niet echt aan tot het spelen van de game. Wanneer je echter eindelijk de story mode hebt bereikt in het menu krijg je te maken met toch wel erg mooie tussenfilmpjes en je enthousiasme begint weer een beetje op te laaien. Wat gelijk al opvalt is dat een Sonic game natuurlijk weer gepaard gaat met een kleurrijke omgeving en dat het er allemaal scherp uitziet. Alles is lekker overzichtelijk, je ziet de obstakels ver van te voren, je ziet de ringetjes die je moet verzamelen en je hebt genoeg tijd om je klaar te maken voor die scherpe haarspeldbocht.
De multiplayermode is echter een heel ander verhaal. Doordat je nu niet het hele scherm ter beschikking hebt zie je de obstakels pas wanneer je er met je neus bovenop zit en het soepel verlopen van het beeld is overgegaan in een en trillende waas van kleuren. Waar dat bij WipEout wel een vet effect gaf, is dit in Sonic Riders op de een of andere manier alleen maar irritant.
Conclusie
Sonic Riders maakt niet veel waar van de beloofde dingen. De singleplayer is een flop en ook de multiplayer stelt qua lekker spelen niet erg veel voor. Toch is en blijft Sonic een vrolijke en kleurrijke game die die ene trouwe Sonic-fan wel zal boeien in het begin, maar ook die zal later wel doorkrijgen dat de game verder geen uitdaging te bieden heeft.
