Prince of Persia: The Sands of Time was een doorslaand succes. De oude prins in het nieuwe jasje sloeg in als een bom en dit schreeuwde om een vervolg. Prince of Persia: Warrior Within was dit vervolg. Deze game liet echter nog wat vraagtekens achter en al gauw bleek dat de Sands of Time-serie een trilogie zou gaan worden. Is The Two Thrones een waardige afsluiter van de trilogie of was het na twee delen wel genoeg geweest?
Flashback
Zo, eerst eventjes een kleine terugblik. De prins heeft namelijk veranderingen ondergaan als geen karakter ooit tevoren; zowel qua uiterlijk en karakter als qua game zelf. Zo speelde je in Prince of Persia: The Sands of Time, het eerste deel dus, nog een ‘romantische’ prins, die met zijn Engelse, brave accentje op onbenullige wijze het zand vrijliet en zo de hel op aarde creëerde. Op dat laatste na de ideale schoonzoon. Dit alles in een schitterende, perfecte Arabische omgeving, zo afkomstig van een duizend-en-een-nachtsprookje. Deze sprookjesachtige sfeer én de vernieuwende gameplay maakten The Sands of Time een hit en de prins, die járen geleden al zijn debuut maakte in videogames, ineens weer hip.
In Warrior Within kreeg de prins een extreme make-over: het cartoonistische dat de prins uit deel één had, werd vervangen door een ruige, door de strijd geharde kerel. Zijn Engelse accent verdween, de omgevingen werden vervangen door duistere grotten en spelonken en de prins veranderde plotsklaps in een koelbloedige moordenaar. De gameplay bleef echter wel behouden, aangevuld door het zeer welkome Free-Form Fighting System. De 180 graden draai stelde veel fans teleur, maar was zeker in mijn ogen een welkome afwisseling, daar de game vorig jaar een hele nette 8,9 scoorde. En nu het derde deel… genoeg vernieuwing of meer van hetzelfde?
Back and badder than ever!
Het verhaal borduurt verder waar Warrior Within ophield. Zoals je in de review van vorig jaar hebt kunnen lezen, kun je de game op twee manieren uitspelen. De moeilijkste manier, waarin je met het Watersword de Dahaka moet verslaan om zo Kaileena te redden, blijkt de juiste te zijn, aangezien Kaileena, de Keizerin van Tijd, nog leeft. De prins heeft haar meegenomen naar Babylon, om daar zijn luxe bestaantje weer lekker op te pakken. Als hij echter een eerste blik werpt op Babylon en tot zijn verbazing ziet dat de stad in vlammen op aan het gaan is, blijkt natuurlijk al gauw dat er iets niet in de haak is. De boot wordt aangevallen, Kaileena ontvoerd en de prins blijft in z’n eentje, zonder wapens over. Na een tijdje de tutorial door te spelen (die na het spelen van deel 1 en 2 best wat korter had mogen zijn) ontdek je Kaileena, die op dat moment door de Vizier wordt neergestoken met de Dagger of Time. Dé Vizier? Jawel, dé Vizier, die ook in The Sands of Time amok zaaide. Ditmaal heeft hij het op Kaileena voorzien en door haar met de Dagger neer te steken, worden de Sands of Time weer losgelaten. De Vizier verandert in een onsterfelijk monster, terwijl alles en iedereen om hem heen ook de gevolgen van transformatie ondergaat. Ook de prins zelf! En zo moet de prins weer al zijn acrobatieke kunsten in de strijd gooien om het kwaad, ditmaal in de vorm van de Vizier en zijn onderdanen, te verslaan. Here we go again…!
Schizofrenie!?
Vlak voordat de prins Kaileena ziet sterven, probeert hij haar nog te redden. Deze poging mislukt echter, aangezien een gevaarlijk uitgedoste vrouw met een vreemd, kettingachtig wapen de met messen ingezette ketting in de prins zijn arm verslingert. Dit heeft desastreuze gevolgen voor de transformatie die de prins 
dan ondergaat: de slinger, die later bekend zal staan als de ‘Daggertail’, zit nu vast aan zijn arm. Wanneer je verder in het spel gaat, ontdek je dat er een innerlijke stem in de prins z’n hoofd zit: de Dark Prince. Deze is ontstaan door alle moorden en andere gruweldaden die de prins mét behulp van de Sands heeft begaan, en staat nu op het punt om naar buiten te komen. De Dark Prince is zelfzuchtig, egoïstisch en doet alles om de prins op het slechte pad te sturen, het pad dat de prins in Warrior Within eigenlijk bewandelde. Want zo duister als de prins in dit tweede deel was, zo onzeker en goedhartig is hij in het derde deel. Zijn uiterlijk heeft hij wel behouden, maar z’n stem is hem niet gespaard gebleven. Althans, gedeeltelijk. De stemmen van de prins uit deel één én deel twee zitten namelijk in dit derde deel: de stem uit deel één vertolkt de prins, terwijl de brute stem uit deel twee de Dark Prince laat praten. Een leuk detail.
Meer rennen, springen en slingeren… maar beter!
Qua gameplay valt er niet veel nieuws te vertellen. Nog steeds ren, slinger, klauter, spring en hang je waar zelfs de beste acrobaat zou falen. Ditmaal echter in de wat fleurigere, kleurigere omgevingen van Babylon, die variëren van de sfeervolle daken van de huizen tot de beroemde hangende tuinen. Ter aanvulling kan de prins wel wat meer met obstakels: zo kun je nu je dolk in roosters steken zodat je aan muren blijft hangen, kun je op vlaggenstokken gaan zitten en kun je á la Sam Fisher tussen twee nauwe muren blijven hangen, om zo naar beneden te glijden en de vijand in eveneens Sam Fisher-style af maken. The Two Thrones biedt namelijk de mogelijkheid om gebruik te maken van een nieuw gevechtssysteem. Waar het Free-form Fighting System gebruikt moet worden om vijanden ‘gewoon’ af te slachten, kun je met het nieuwe Speedkill-systeem je beoogde slachtoffers geruisloos en snel afmaken. Wanneer je beeld flikkert en een beetje vervaagd, is een druk op het driehoekje (op de PS2) genoeg om een Speedkill in werking te stellen. Wanneer je daarna het vierkantje op de juiste momenten indrukt, slacht de prins z’n tegenstander op spectaculaire wijze af. Sterke vijanden vereisen een langere Speedkill dan de zwakkere, waardoor je meer kans hebt dat je Speedkill faalt. Een beetje timer weet echter iedere Speedkill met succes af te ronden. Met een beetje geluk lopen rondpatrouillerende vijanden dicht bij elkaar, zodat je er een dúbbele Speedkill van kunt maken. Allesbehalve een nutteloze toevoeging dus!
Een duister prinsje
En dan kun je dit alles ook nog eens toepassen bij de Dark Prince! Alles wat de prins kan, kan zijn duistere wederhelft namelijk ook. Wanneer de Dark Prince het weer tijd vindt om zich te openbaren, verander je in de donkere, angstaanjagende gestalte die de Dark Prince is. Deze verandering brengt zowel voor- als nadelen met zich mee. Zo voedt deze gedaante zich met de prins z’n gezondheid, waardoor je gezondheidsmeter continue afloopt, tot stervens toe (in tegenstelling tot het zandmonster uit Warrior Within). Gelukkig kun je dit weer aanvullen met de Sands of Time, dat zich ineens in iedere pot die je kapot mept openbaart. Tegenover het nadeel van je gezondheid staat weer dat je met de Dark Prince mét zijn Daggertail oneindige combo’s kunt maken en ook vele malen sterker bent. Bovendien kun je de Daggertail gebruiken om á la Spiderman aan vlaggenstokken of lantaarns te slingeren en kun je ook hiermee Speedkills uitvoeren.
Scripted
The Two Thrones biedt dus genoeg toevoegingen om vernieuwend te zijn. Enkele dingen zijn, zoals je al hebt kunnen lezen, gelukkig bewaard gebleven. Één ding dat in dit laatste deel nog ’t beste tot zijn recht komt, is de snelheid waarmee je de game speelt. Dankzij de handige cameravoering krijg je continue hints waar je naartoe moet, vaak op de meest onmogelijke manieren. Deze camera zorgt er bovendien voor dat je meteen weet welke richting op te gaan, zodat je langs ieder obstakel heen zoeft en je zo als een haas door de levels sjeest. Nadeel daaraan is echter wel dat alles scripted is; van de obstakels (die je maar op één manier kunt passeren) tot het veranderen in de Dark Prince. Eigenlijk maar goed ook, aangezien je zonder die rechtlijnigheid alleen maar loopt te zoeken, wat de snelheid weer úit de game haalt. Dat de game zo scripted is, is in dit geval dus juist goed. Dankzij de rechtlijnigheid kan Ubisoft je overigens ook precies op hun pad sturen, waardoor ze je steeds iets anders voor kunnen schotelen en dat gebeurt ook. Waar de Dark Prince al voor veel afwisseling zorgt, worden de eindbaasgevechten ook nog eens perfect getimed en ook de switch tussen vechten en puzzelen is in balans. Bovendien mag je enkele keren plaats nemen in paard en wagen… bereid je maar vast voor op een hobbelige en gevaarlijke tocht. Vergeet niet genoeg sandcontainers te hebben!
Looks & sounds
Grafisch voldoet de game weer aan alle eisen. Er zijn geen denderende grafische veranderingen ten opzichte van deel twee, behalve de settings en de omgevingen uiteraard, die gewoon weer wat vrolijker ogen. De game ziet er gewoon heel verzorgd uit en de tussenfilmpjes zijn genieten geblazen, mede door de epische muziek (wanneer deze aanwezig is).
Conclusie
Al met al is Prince of Persia: The Two Thrones een heerlijke game om te spelen. De snelheid van de game zorgt ervoor dat je je geen moment verveelt en de handige cameravoering stippelt als het ware het pad voor je uit. De game biedt daarnaast genoeg afwisseling en vernieuwingen, zodat deze game als ‘stand-alone’ al een topper is. Ik kan je echter wel aanraden om deel één en twee eerst te spelen, aangezien er aardig wat referenties naar deze delen zitten (om nog maar te zwijgen van de karakters die hun rentree maken…). Wanneer je deze games echter hebt gespeeld en je Prince of Persia: The Two Thrones na een redelijke 12 uurtjes hebt uitgespeeld pink je een traan weg en betreur je het einde van de trilogie. Dat deed ik in ieder geval wel. Een heerlijke conclusie van een schitterende trilogie. Prince of Persia, I salute you!
Een dikke Must Have! 😆