Nu de avonden weer langer worden kun je weer lekker achter je PC kruipen om in het donker te gaan gamen. Maar of dat wel zo verstandig is met een horrorgame als Silent Hill 4…
Joypadleed
Op een mooie middag heb ik Silent Hill 4 in mijn handen en wil ik gaan spelen. Ik merk op dat de game geleverd wordt op DVD, wat voor mij geen probleem is, voor jullie misschien wel. Houd hier dus rekening mee. Hoe dan ook, de installatie verloopt voorspoedig, al drukt de installer wel weer 3 gigabyte aan game op mijn harde schijf. Wacht eens? Is dit geen port van een game die op andere systemen niet van een harde schijf hoeft uit te gaan? Kan Silent Hill 4 niet bijna volledig van DVD lopen? Nou ja, ik heb schijfruimte genoeg, dus wat zeur ik ook. Direct na installatie start ik de game op.
Ik begin in een appartement in first person view. Lekker handig, want bij mijn PC liggen muis en toetsenbord. Na wat gebeurtenissen (daarover later meer) sta ik in een andere ruimte, waar de view veranderd is van first naar third person. En toen begon de ellende… Muis & toetsenbord zijn perfect voor first person games, maar in third person laten ze te vaak afweten. Dat blijkt al snel als ik een gevecht aan moet gaan en niet de camera mijn grootste vijand is (zoals dat wel gebruikelijk is in third person), maar mijn toetsenbord: wegduikcommando’s lijken genegeerd te worden en ik kan weer terug naar het begin. Fijn? Ik dacht het niet…
Ik herinner me een of gamepad die ik vorig jaar speciaal voor Metal Gear Solid 2: Substance (toevallig ook een port van Konami…) had aangeschaft, maar al snel blijkt dat ik het hier ook niet mee red. Dit type joypad (Logitech Wingman Rumblepad) heeft slechts twee in plaats vier schouderknoppen en dat maakt wegduiken nog steeds bijna niet te doen. Het herprogrammeren van de toetsen om het toch werkbaar te maken heb ik geen zin in, dus ik trek de volgende conclusie: deze game is voor de PlayStation 2 ontworpen en ik heb een nieuwe gamepad nodig, waarvan het ontwerp verdacht veel op die van de PS2-pads lijkt. Het wordt de Logitech RumblePad 2, die ook vibration feedback biedt. Het spel is hierdoor eensklaps compleet goed speelbaar geworden en zo heb ik de volgende woorden alvast voor jullie: ook al ligt deze game voor een aantrekkelijke prijs in de winkels (tussen de 30 en 40 euro), je moet wel in het bezit zijn van een DVD-ROM-speler en een goede joypad, anders moet je daar eerst in investeren. Goedkoop hoeft de game dus uiteindelijk niet te zijn…
Indrukken
Genoeg gezeurd over joypads en DVD’s nu, ik wil het over de game zelf gaan hebben. Laten we bij de eerste indrukken beginnen. De allereerste indruk die ik krijg, is dat de grafische stijl van de game goed is. De game lijkt erg op een stripboek, maar niet zo overdonderend als bijvoorbeeld The Legend of Zelda: The Wind Waker of XIII. Deze stripstijl is subtieler en werkt sfeerverhogend. Aan de graphics valt ook op dat alles in weinig kleuren wordt uitgebeeld, wat de te bezoeken omgevingen erg mistroostig en zwaar ellendig maakt. Sommige gebieden zijn ook het toonbeeld van bloederige smerigheid en dat alles maakt een belangrijk onderdeel van de sfeer van Silent Hill 4. Met deze graphics hebben de makers alvast een goed punt gescoord!
De tweede indruk komt van het verhaal en het onderliggende horrorthema van deze game. Silent Hill 4 – The Room draait om Henry Townsend, een jongeman die een appartement in Ashfield bewoont. Silent Hill 4 speelt zich dus niet direct in Silent Hill af, maar heeft er genoeg mee te maken. Zo is Henry in het verleden al eens op vakantie geweest in het stadje. Daar heeft hij nu echter niets aan, want sinds vijf dagen heeft Henry nachtmerries en heeft zijn appartement zich tegen hem gekeerd. Bewijsstuk 1: zijn ramen kunnen niet meer open. Bewijsstuk 2: radio, televisie en telefoon zijn ermee opgehouden. Bewijsstuk 3: zijn deur is gebarricadeerd van binnen uit! Bewijsstuk 4: hoe hard hij ook schreeuwt, gilt en op de muren bonkt, niemand komt ooit kijken. Dit is gewoon goede horror: je bent hulpeloos, alleen en zelfs de veilige wereld die je kent is een vijand geworden. Tegen dat soort angsten kunnen zelfs legers monsters niet op! En om het nog enger te maken: als je in de buurt van bepaalde dingen komt wordt niet alleen het beeld waziger en het geluid enger, vibration feedback springt ook aan om nog een extra dimensie aan de horror te geven. Mits je een gamepad met vibration feedbackfunctie hebt natuurlijk.
Vechten
Henry’s appartement is niet de enige omgeving van Silent Hill 4: enkele minuten in het spel komt er een ineens een geraas uit de badkamer en als je gaat kijken, blijkt er een gat in de muur te zijn ontstaan. Achter dit gat zit een meterslange tunnel (klein detail: je woont in een appartement waar normale muren de kamers scheiden) en je krijgt twee keuzes: erin kruipen of niet. Als je niet kruipt, dan krijg je een heel langdurig en saai spel, dat pas wordt afgebroken als je het zat bent, dus kruip je de tunnel in en begint de zoektocht naar het hoe en waarom van je vijandige appartement.
Aan de andere kant van de tunnel blijkt zowaar een andere wereld te bestaan, die verdacht veel op het metrostation van Ashfield lijkt. Even verderop staat een welgevormde jongedame, die denkt dat dit alles haar droom is. Leuke droom zeg: even verderop moet ze spugen en duikt ze een toilet in. Uit het naastgelegen toilet komen even later twee hondachtige wezens, die jou als vijand zien. Ook hier weer twee keuzes: vechten, of doodgaan. Het wordt vechten, dat bij mij dankzij de nieuwe gamepad een stuk beter gaat. Vechten gaat bijna altijd met geïmproviseerde slagwapens, zoals een golfclub of een koperen pijp. Een pistool is er ook, maar daar is zo weinig munitie voor te vinden dat je die weinig zult gebruiken.
Vechten is simpel: door de vechtknop in te drukken en ingedrukt te houden ga je in gevechtmodus en wordt je automatisch op de dichtstbijzijnde vijand gericht. De algemene actietoets verandert daarmee in een aanvalstoets, die zodra je die loslaat je een mep je met je wapen laat geven (of schieten). Er is hier nog een speciale draai aan gegeven: hoe vaker je slaat, hoe verder een aanvalsmeter zich vult. Is deze meter helemaal vol, dan kun je een megaklap uitdelen. De aanvalsmeter is ook te vullen door de aanvalsknop lang genoeg ingedrukt te houden.
Puzzelen
Nadat de ‘honden’ verslagen zijn, kom je tot de ontdekking dat de jongedame verdwenen is. In het toilet waarin ze verdween is wel een tunnel te vinden, dus daar kruip je dan maar in. Even later wordt je wakker in je appartement. Was dit alles een droom? Nee, het gat in de badkamer zit er nog steeds…is dat de telefoon die gaat? Inderdaad! Aan de andere kant van de lijn blijkt de jongedame te hangen, die je paniekerig vraagt terug te komen. Je moet er wel een muntje voor vinden, anders kom je de metro, waar zij nu zit, niet in. Terug door de tunnel dan maar, waar aan de andere kant ineens een bebloede paspop met vrouwelijk uiterlijk zit, met een muntje in haar hand. Simpele puzzel zo…
Verderop in Silent Hill 4 zijn puzzels te vinden die wel wat meer denkvermogen vragen. Nou houd ik wel van een adventure op z’n tijd, maar vaak heb ik twee problemen met dat soort games: ik zie nooit de spullen die ik moet pakken en de puzzels zijn vaak zo ondoorzichtig, dat je maar alles met alles gaat combineren om te kijken of het wat wordt. Silent Hill 4 heeft deze problemen gelukkig niet. Allereerst zijn objecten die opgepakt kunnen worden vaak wat feller gekleurd dan de omgeving en bovendien richt Henry zijn ogen altijd op interessante spullen, zodat ze bijna niet te missen zijn. De puzzels zijn ook niet echt moeilijk te noemen, al zul je wel een klein beetje denkwerk moeten verzetten. Hiermee is Silent Hill 4 een toegankelijke action/adventure.
Conclusie
Silent Hill 4 – The Room is een game die allereerst een steengoed horrorthema neerzet, die op zich al een aankoop rechtvaardigt. Daarnaast is het een vermakelijke action/adventure, waarbij actie en adventure geen van beide overheersend of te moeilijk zijn. Een lekkere game dus, als je niet vies van horror bent en een DVD-ROM-speler en gamepad hebt of bereid bent erin te investeren.
