Al een half uur staar ik naar een leeg scherm. Zal ik hierover schrijven of niet. Het wel doen kan me negatieve kritiek opleveren, het niet doen is mezelf censureren. Dus ja, dan maar wel. Sorry but not sorry.
Hommeles bij Moon Studios
Afgelopen week kwamen berichten binnen van ex-medewerkers bij Moon Studios. Dit is de studio achter de hits Ori and the Blind Forest en Ori and the Will of the Wisps. Vriend en vijand zijn het erover eens dat dit fantastische games zijn. Nu worden de oprichters van Moon Studios beschuldigd van van alles, waaronder het maken van harde grappen; “seksistisch en racistisch”.
Het is lastig om hier een oordeel over te vellen, maar bij het lezen van het zeer gedegen stuk van VentureBeat, vraag ik me toch af wat inmiddels het verschil is tussen intermenselijk contact en een onveilige werkomgeving. Mensen zijn er namelijk in alle soorten; sommige maken harde grappen, anderen zijn milder van aard. Het lijkt mij juist het fundament van een vrije samenleving dat je kunt zijn wie je bent, ook al is dat soms politiek incorrect of kwetsend. In een vrije samenleving moeten mensen gekwetst kunnen worden en dat vraagt incasseringsvermogen. Ook vraagt dat aan mensen, ook in een werkomgeving, om te corrigeren. Vind jij dat iets niet door de beugel kan, dan moet je daar ook wat van zeggen.
Dat is vooral te merken in de offline-wereld. We worden constant gecorrigeerd. Een te harde grap bij het familiediner, een opmerking die niet goed valt op je werk, een fout die je maakt bij de vriendengroep. Er komt feedback. Die mag je overigens altijd naast je neerleggen, maar in de offline-wereld komt dit zelden voor. Je corrigeert je gedrag bij de persoon die er aanstoot aan neemt, je onthoudt dat voor de volgende keer en je gaat verder.
Werkgevers zijn geen koningen!
Nu kan de volledig terechte reactie zijn: “ja, maar dat is anders dan met je werkgever”. Dat vraag ik me dus af. Werkgevers zijn geen koningen. Ze voelen zich wel eens zo (hell, die fout heb ik ook regelmatig gemaakt!), maar ze zijn het niet. In Amerika komen werkgevers in de buurt van het zijn van een koning, daar kun je immers op staande voet ontslagen worden, zonder reden. In Oostenrijk, waar Moon Studios gevestigd is, kan dat dus niet. Het land beschermt medewerkers. En alsnog, de hoogst mogelijke consequentie van feedback geven aan je werkgever, zou op den duur een ontslag kunnen zijn. Is dat zo erg? Wil je wel werken voor mensen waar je aanstoot aan neemt?
De werkgevers zouden natuurlijk minder harde grappen kunnen maken. Dat is zeker waar, maar ze zijn hiervoor nooit gecorrigeerd! Het kan toch niet zo zijn dat zij preventief op eieren moeten lopen en dat het maken van harde grappen een monopolie van cabaretiers wordt? Zij leven net als wij in een land waar je mag zeggen wat je wilt. Het grootste goed, met soms kwetsende consequenties.
Wanneer ben je slachtoffer?
Een andere reactie op mijn betoog zal zijn dat ik aan victim blaming doe. Het beschuldigen van de slachtoffers. Maar mijn punt is, in dit verhaal zijn geen slachtoffers. Het gaat om mensen die aanstoot nemen aan foute grappen, dan ben je in een democratie geen slachtoffer. En laten we dat alsjeblieft zo houden! Je kan het roerend met iemand eens of oneens zijn en dat is prima. Kom je er niet uit, dan ga je ieder je eigen weg, ook prima. Het lijkt erop dat de klagers een straf willen waar geen straf voor staat.
“They could say anything and not have to worry about getting fired. It was a ‘no bullshit’ studio. But that left the door open for the founders to insult each other — and anyone else they felt like demeaning in public or private, according to almost all of the developers we interviewed.”
Ben je slachtoffer als je twee werkgevers harde grappen maken over elkaars afkomst? Ben je slachtoffer als er een kutgrap richting je gemaakt wordt? Dan leven we hier gezellig met 17 miljoen slachtoffers.
Er waren ook mensen binnen de studio die zich slachtoffer voelde omdat één van de studiobazen een verkrachtingsscene in hun nieuwe game wilde stoppen. Dat lijkt mij pure creatieve vrijheid. Als de eigenaar van een gamestudio daar een verhaal over heeft, dan moet hij / zij dat gewoon kunnen maken. Wil je daar niet aan meewerken dan neem je ontslag, maar je kunt toch niet censuur plegen op de creatieve vrijheid?
“This rape scene would supposedly create the motivation for the sweet, small-town character to do the ‘badass’ things they do in the rest of the game.”
Tja, de eigenaar beslist…
En ja, zij zijn de eigenaren, dus zij beslissen uiteindelijk de richting van het bedrijf. Daarvoor hebben ze financiële risico’s gelopen, bloed, zweet en tranen. Zij zijn eindverantwoordelijk. Kun je het zelf beter? Je bent een ondernemersplan verwijderd van een dikke lening en je kunt het zelf gaan doen.
Als deze mensen zich tegen de eigenaren hadden uitgesproken, dan was er misschien een oplossing gekomen, misschien ook niet. Wat er nu gebeurt is dat de heren, die in geen enkele wijze zijn beschuldigd voor iets strafbaars (!), online op de schandpaal worden genageld, waarbij er geen vragen worden gesteld of de ex-medewerkers misschien wrok hadden, vonden dat ze te weinig betaald kregen of vonden dat, in hun ogen, hun geniale idee niet is meegenomen in de Ori-games.
De directie van Moon Studios moet gecorrigeerd worden als mensen aanstoot nemen aan hun grappen en grollen. Als er strafbare feiten zijn gepleegd, dan moet dat keihard worden aangepakt (maar dat is dus niet het geval). Maar in de online wereld wordt dat, zonder een dieper onderzoek naar de achterliggende reden van de klagers, via de schandpaal van het internet uitgevochten.
Daarom hoop ik vurig dat de online wereld wat meer gaat leren van de offline wereld. Ook in laatst genoemde gebeuren foute dingen, maar met elkaar praten is altijd beter dan dit geroeptoeter op het internet.
Reactie van de directie van Moon Studios:
“We don’t believe the experiences suggested by your questions are representative of the more than 80 Moon Studios team members who are thriving and doing great work every day — nor do we believe they are representative of the experiences of former members of our team. In fact, we are very proud of our history of making people happy, advancing their careers, and contributing to their financial success.
We built Moon Studios with a simple premise. First, we wanted to create a distributed studio that is not limited by geographic boundaries enabling us to draw the top talent from around the world. Second, we wanted to foster a vibrant culture where our team thrives and delivers the very best work in our industry. And finally, from day one we set out to share the profits and rewards of our efforts with the full team. We believe we have succeeded.
What makes our team so powerful is our global and cultural diversity — we have team members working from more than 40 different countries across four continents — and a flat studio structure that allows everyone to speak honestly and directly and to challenge and push each other to do our very best work. We purposely set out to create a different kind of studio — one that encourages creativity, open communication, collaboration, and performance.
The result has been two award-winning games — with more on the horizon — and a team of professionals who enjoy working together, are excelling and breaking new ground in our industry, while also sharing in the financial success of Moon Studios. If at times we are brutally direct in our critiques and challenges, we are also genuine and vocal in our praise. We are incredibly proud of everything we have built and achieved together.
Finally, we appreciate the irony that we — an Austrian and an Israeli Jew — started this multicultural enterprise. We view each other as brothers. And, like brothers, we sometimes argue and frequently tease each other. We have made jokes at our own expense about the differences in our backgrounds — and there may have been times that our teasing of each other has come off as insensitive and may have made others feel uncomfortable.
Moon Studios has prospered for 12 years. We have grown and learned so much over all of these years. We have been privileged to work with many, many great, and extremely talented people. We are truly grateful and proud of our team — those who are here today as well as those who spent time at Moon and have since moved to other ventures – and we are happy to have made a positive difference in their lives. We are not perfect but we deeply care about our talent and are constantly working hard to improve. If we have ever made anyone feel uncomfortable or let anyone down — we regret that and we will always strive to do better.”
— Thomas Mahler and Gennadiy Korol
Helaas is het zo geworden dat ‘gekwetst’ zijn een verdienmodel is geworden voor de groep die zich graag slachtoffer noemt. Het hoeft helemaal niet waar te zijn, zolang iemand maar roept dat hij/zij/het onveilig voelt.
Wat er dan precies gezegd is en in welke context doet er niet toe; meteen op de brandstapel!
Hopelijk gaat dit tij spoedig keren en kunnen mensen de mening uiten die ze willen.
Het zijn de tijden waar we nu in leven. Iedereen heeft nu een platform doordat de wereld kleiner is geworden. Het Amerikaanse aanklagersgedrag waait sowieso steeds meer rond de wereld. Waar je 20 jaar geleden een grappige tekst had op een shirt, vinden mensen dit nu aanstootgevend. Na het hele cancelgebeuren rondom de Voice zie je ook dat bedrijven nog even de vertrouwenspersonen intern aanstippen en een publiek standpunt denken te moeten maken.
Misschien heb ik een dikkere huid of heb ik oogkleppen en zie ik niet hoe anderen gekwetst kunnen worden, maar in mijn omgeving heb ik niet het idee dat dit speelt. Dat de media altijd betrokken (wil) word(t)(en) bij dit soort zaken helpt ook niet bepaald.
In films en series zie je ook dat lgbtq-inclusiviteit steeds meer een speerpunt is voor de makers. Dat je ze niet moet uitsluiten, ben ik mee akkoord, maar om de rollen erdoorheen te drukken vind ik dan weer nergens op slaan. De uitspraak van Sir Ian McKellan op de vraag of alleen lgbtq-acteurs dergelijke rollen mogen spelen, is ook hoe ik het zie: “Surely not. We’re acting. We’re pretending.”
Iedereen die in de afgelopen jaren elementen van de woke cultuur omarmd heeft moet maar eens bij zichzelf te raden gaan of die “ruimdenkendheid” onze samenleving er beter op heeft maakt.
Ik vind dat alles en iedereen beledigd moet kunnen worden. Enige grens is oproepen tot geweld of smaad en laster (iemand opzettelijk vals beschuldigen van een strafbaar feit). That’s it. Voor de rest moet alles kunnen, en als het smakeloos is jammer dan, door met je leven.
@tijn80: Ja, dat een heteroseksueel geen homoseksueel zou kunnen spelen, wat een ellende. Het heet acteren.
En inderdaad, mensen voelen zichzelf zo snel slachtoffer, wat overigens ook een hele grote en respectloze dikke vinger naar échte slachtoffers. Je zou maar echt slachtoffer zijn van een misdrijf en lezen dat iemand zich slachtoffer voelt omdat zijn/haar twee werkgevers harde grappen tegen elkaar maken.