Review: Halo Infinite singleplayer – Gewoon GOTY

Wat fijn zeg! Dat we weer eens een Halo-game een Game of the Year kunnen noemen. Nu is 2021 niet het beste game-jaar allertijden, maar dit is wel het jaar dat ontwikkelaar 343 Industries écht kan zeggen dat het dé Halo-ontwikkelaar is. Na het aftasten in Halo 4, de rare keuzes in Halo 5: Guardians en het onnoemelijk vaak oppoetsen van de oude games van Bungie; ze zijn er.

Halo Infinite pakt veel van de charme van de eerste games, maar 343 Industries gooit er een eigen saus overheen die de game nog aantrekkelijker maakt. We gaan deels een open wereld beleven, deels vertrouwde gangenstelsels, maar elke confrontatie met de Banished is om je vingers bij af te likken.

Heilige drie-eenheid

Ja het is niet gemakkelijk om de schoenen van Bungie te vullen en de afgelopen jaren leek het wel alsof 343 Industries als een soort fanboys en -girls keken naar het werk van de voorganger. Honderden uren werden besteed aan het oppoetsen van de oude Halo-games, alsof ze het zelf niet echt aandurfden vol trots een eigen Halo te presenteren. Dat was ook niet gemakkelijk. Deeltje 4 en 5 waren solide games, maar ze misten toch dat Halo-gevoel. Wat dat gevoel is? Daar is moeilijk de vinger op te leggen.

Waar het met GoldenEye nog een beetje behelpen was, was het de eerste Halo die bewees dat shooters wel degelijk kunnen werken met controller. Maar daarnaast was het de drie-eenheid van schieten, melee en handgranaten die de gameplay zo verslavend maakte, zowel in single- als multiplayer. En tot slotte de drie-eenheid van tegenstanders. Domme Grunts, irritante Jackals en sterke Elites / Brutes die elke situatie vertrouwd maar toch uitdagend maken.

Open wereld!

Halo Infinite voelt in alles als een hommage aan alles wat die oude games zo sterk maakte. Allereerst gaan we weer terug naar een Halo-ring, ditmaal Zeta. Deze ga je gedeeltelijk als open wereld bewandelen en dat is een gewaagde maar prima keuze gebleken. Er zijn verschillende basissen vrij te spelen waarvandaan je voertuigen en mede-soldaten kunt oppikken. Het in leven houden van de gewone soldaten is iets waar ik persoonlijk enorm veel voldoening uit haal, maar het oog-in-oog staan met een Warthog, met de kennis dat je daar enorm ver mee kunt reizen, is een heerlijk gevoel. Maar het open wereld-aspect brengt nog iets met zich mee wat in veel andere Halo-games niet het geval was. Je kunt zelf bepalen hoe je een vijandelijk kamp aanvalt. Neem je een Scorpion-tank mee of kies je voor een lange afstand-wapen. En vanaf welke zijde val je aan? Dat zijn vragen die in oude Halo-games niet gesteld werden, daar werd de actie meer gecureerd door de ontwikkelaars.

Een andere geweldige nieuwe toevoeging in Halo Infinite is de grappling hook. Deze is niet alleen heel erg handig op het onstuimige terrein van Zeta, ook verandert de kabel de gameplay aanzienlijk. Het is mogelijk om je direct richting tegenstanders te transporteren, je kunt wapens afpakken, maar de meest handige functie is dat je jezelf direct op een voertuig kunt plaatsen. Het afpakken van bijvoorbeeld een Banshee was voorheen nogal een frustrerende taak, met de kabel aan je pols is het een stuk gemakkelijker en dat komt de actie ten goede. Naast de grappling hook kun je ook een radar gebruiken en later krijg je ook de mogelijkheid om kleine afstanden te dashen.

Wacht, wie?

Het verhaal van Halo Infinite is interessant, al wordt er wel veel van je gevraagd als speler. De antagonist vindt zijn oorsprong namelijk in Halo Wars 2. Ga die game vooral spelen, want dat is een hele vette strategiegame, maar voor de meeste casual Halo-spelers zal de leider van de Basnished een onbekende zijn. Ook krijgen we te maken met de opvolger van Cortana, die overigens wel door dezelfde actrice is ingesproken, dus ook daarin zit een vertrouwd gevoel.

Wat ook vertrouwd is, is de andere helft van de game. Want niet alles in Halo Infinite is open wereld. De andere helft zal je bezig zijn met het uitschakelen van de ring en dus ga je zeer vertrouwde gangetjes bewandelen. Dit geeft de ontwikkelaar ook de kans om je in specifiek ontworpen omgevingen te laten knokken met de Banished. Dit alles voelt als de eerste trilogie en op deze manier gaan alle fans wel iets vinden waar ze voldoening uit halen. Al zal de meeste voldoening simpelweg komen uit het feit dat Halo Infinite een heerlijke shooter is.

Conclusie

Halo Infinite is de game die laat zien dat 343 Industries nu de échte Halo-ontwikkelaar is. Ze hebben de perfecte balans gevonden tussen de oude successen en eigentijdse toevoegingen. De helft van Halo Infinite is een open wereld en deze franchise leent zich perfect voor grote gebieden, waar jij als speler de vrijheid krijgt welk voertuig en welke UNSC-soldaten je meeneemt. De andere helft van de game doet sterk denken aan de eerste drie games, want je dient de nieuwe Zeta-ring uit te schakelen en dus moet je dieptes van de ring ook ontdekken.

De band tussen The Master Chief en de nieuwe Cortana is voelbaar en het verhaal is ouderwets complex en interessant. Maar de basis van dit alles is de geweldige gameplay. De vertrouwde drie-eenheid van schieten, melee en granaten, met heerlijke toevoegingen als de grappling hook en dash-mogelijkheden. Mijn Game of the Year is deze week geboren en het is Halo Infinite.