Keuzes maken, het dagelijks leven hangt ervan aan elkaar. Saus erop of saus ernaast. Met de auto naar het werk of toch eens met de fiets. Schiet ik die Iraqi schapenboer keihard door z’n pannetje of laat ik ‘m toch maar wegrennen? Oké, dat laatste zul je niet zo snel meemaken als Jantje Modaal, tenzij je de keuze maakt om House of Ashes – het derde deel in de Dark Pictures Anthology – in huis te halen.
Een bekend recept
Wat dat betreft is het concept van moeilijke keuzes maken en er de consequenties van ondervinden de modus operandi van Supermassive Games. Sinds de Britse studio in 2015 met Until Dawn op de proppen kwam, wordt de ontwikkelaar in een adem genoemd met keuzes maken en Quicktime Events. We zijn gewend geraakt aan het ultra-realisme (welke soms best steken laat vallen) en de verhaallijnen die meer vertakkingen hebben dan een Alabama stamboom. Wie een Supermassive game kocht, wist zo’n beetje wat men kon verwachten.
Toch raakte de reputatie van de studio de laatste tijd een beetje bezoedeld. De lat werd met Until Dawn direct op een dusdanige hoogte gelegd dat het met The Dark Pictures Anthology meteen sterk uit de startblokken moest komen. Deel één – Man of Medan – deed dat over het algemeen ook nog wel. Diens opvolger – Little Hope – gaf ons al minder ‘hoop’ en viel een stuk minder in de smaak door diens matige character development. Maar met deeltje drie genaamd House of Ashes weet de studio zich goed te herpakken, zonder al te veel aan het recept te tornen.
Rank and file
Waar Supermassive met House of Ashes duidelijk aan gewerkt heeft is dan ook dat character development. Binnen tien minuten is vrijwel elk hoofdpersonage geïntroduceerd en krijg je al een beetje mee wat hen drijft. Lieutenant Colonel Eric King heeft met zijn Caelus programma “naar alle zekerheid” de ondergrondse wapenfaciliteit van Saddam Hoessein gevonden en zet dan ook alles op alles om die te ontmantelen. Sergeant Rachel King – zijn van hem vervreemde vrouw – heeft sinds haar uitzending naar Irak om redenen de hoop opgegeven dat haar huwelijk nog te redden valt en papt sinds kort aan met Sergeant Nick Kay, een romanticus die vecht met schuldgevoelens die de oorlog hem hebben opgeleverd.
First Lieutenant Jason Kolchek is je typische jarhead die lijkt te leven voor het leger en zijn loyaliteit constant wil laten gelden. “Hoorah” en “Semper Fi” waren de eerste woorden die hij als baby uitsprak, waarden waar hij nog altijd naar leeft. Lieutenant Salim Othman, een liefhebbende vader die zo’n beetje klaar is met de oorlog in Irak, wordt er last-minute door zijn stugge Iraakse kapitein bij de haren bijgesleept om de laatste Amerikaanse troepen weg te drijven, en dat terwijl hij alleen maar de verjaardag van zijn zoon wil vieren.
“Was ik maar thuis gebleven”
Wat dat betreft heeft House of Ashes direct een streepje voor op diens voorgangers. Waar vorige games personages introduceerde waar je na een paar uur nog geen zak om gaf, presenteert dit derde deel een cast waar je veelal wel mee begaan bent. En dat komt goed uit, want er staat nogal wat te gebeuren in House of Ashes. Die “zo goed als zekere” wapenfaciliteit ligt er namelijk helemaal niet, maar wat men wel aantreft is een oude Sumeriaanse tempel met een gewelddadige geschiedenis. Als men dacht dat de oorlog in Irak ze al horrortaferelen had voorgeschoteld, oh man. Dat is niks vergeleken met wat ze nog te verwerken krijgen.
Hoeveel van de vijf geïntroduceerde protagonisten het Iraakse daglicht weer gaan zien, dat is zoals gewoonlijk sterk afhankelijk van je vingervlugheid en de keuzes die je maakt. Middels QTE sequenties deal je grotendeels met de directe gevaren die House of Ashes op je pad gooit, terwijl een vrachtlading aan (soms) verdomd lastige keuzes je indirect kunnen redden van een vroege dood. De kracht van Supermassive is dat het de uitkomst van elke keuze heel goed weet te verbergen. Net wanneer je denkt dat je juist hebt gehandeld, zorgt een latere openbaring ervoor dat je spijt krijgt van die ‘juiste’ keuze. Pas na een uurtje of zes weet je hoe hard je het verneukt hebt.
De beste intenties
Maar goed, dat is waarschijnlijk ook exact datgene waar Supermassive Games zelf mee te kampen heeft. Na een geruime tijd schrijven en ontwikkelen komt men er nu pas echt achter in hoeverre men de juiste keuzes heeft gemaakt. Gelukkig voor hen bestaat House of Ashes dus voor het merendeel uit geslaagde keuzes. Op de PlayStation 5 ziet het er veelal pico bello uit en wanneer je de game in Performance Mode speelt, loopt deze ook als een zonnetje. Dat neemt niet weg dat Supermassive hier en daar ook wat steken laat vallen. Dialogen bevatten soms rare transities en de personages lijken van tijd tot tijd spontaan een driedubbele onderkin te hebben, iets waar we in voorgaande delen ook wel eens hinder van ondervonden en wat een beetje as in het eten kan gooien. En die camera… amai. In de claustrofobische gangen van het Sumeriaanse grottenstelsel wil deze wel een bloedirritant zijn.
Maar er zijn ook zaken op te sommen waar sommigen van ons blij van worden. Zij zijn Quicktime events een stuk vergeeflijker geworden, mits je dat wil. Wie voor de makkelijkste moeilijkheidsgraad gaat, krijgt op tijd een notificatie dat er een aan zit te komen, en dan nog krijg je alle tijd van de wereld om deze te voltooien. Mocht je wel van een straffe uitdaging houden, dan kun je House of Ashes’ helpende hand ook loslaten. Maar dan moet je ook niet zeuren wanneer iedereen de pijp uit gaat.
Daarnaast is het zo dat je de keuzes ook niet per se alleen hoeft te maken. Gelijk zijn voorgangers biedt House of Ashes de optie om de verhaallijn geheel in co-op te doorlopen, iets wat zelfs wordt aangeraden. Ik bedoel, samen desastreuze beslissingen maken is te allen tijde leuker dan alleen de consequenties van je acties ondervinden, toch? Dan voel je jezelf ook niet zo kut wanneer de Curator je op een passief agressieve manier laat weten dat je wederom lekker bezig bent, iets wat hij in House of Ashes gelukkig maar een paar keer doet.
Conclusie
Van de drie bestaande delen in de Dark Pictures Anthology is House of Ashes misschien wel het beste deel tot nu toe. Waar Man of Medan nog kampte met het “is dit Until Dawn 2.0?” syndroom en Little Hope simpelweg hopeloos was in diens verhaallijn en opbouw, laat House of Ashes de ware aard van Supermassive Games weer blijken. De personages waar je mee van doen hebt zijn emotioneel een stuk netter uitgewerkt en met de kracht van de huidige generatie consoles laat men het er allemaal nog realistischer uitzien, uitzonderingen daargelaten. Ook qua verhaal zit het deze keer wat strakker in elkaar, waarbij je niet kunt ontkennen dat het weer aardig de Until Dawn vibe te pakken heeft.
Maar toch, aan het einde van de streep doet House of Ashes veelal wat de rest van de Dark Pictures Anthology ook al deed. Het draait nog steeds om het maken van de ene keuze na de andere, in de hoop dat je de goede hebt gemaakt. Mocht je dat stramien al eerder beu zijn geraakt, dan kun je deze beter aan je voorbij laten gaan. Laat ik die keuze vast voor je maken. Het heeft geen zin om je zand in de ogen te strooien.
