Review: Deathloop – Nog een keer!

Timeloops zijn dit jaar een hot topic geweest in gaming. Returnal liet ons eindeloos buitenaardse wezens beschieten totdat je er bij neerviel. Twelve Minutes gaf ons ongeveer een kwartier om de cyclus te doorbreken en tegelijkertijd een mysterie te ontrafelen.

De nieuwste gimmick in de timeloops is Deathloop, die een beetje in het midden samenkomt. De ability-based first-person shooter van Arkane Lyon geeft ons 24 uur om de titulaire deathloop te doorbreken, terwijl je probeert te achterhalen wie je bent en waarom iedereen je dood wil. En dat allemaal op smaak gebracht met dat heerlijke Arkane sausje.

Wie ben ik?

Maak kennis met Colt Vahn, een aangespoelde dude die zich niet kan herinneren wie hij is en waarom hij wakker werd op het strand van Blackreef met een fles in zijn knuisten. Colt heeft een probleem: iedereen heeft een appeltje met hem te schillen. Ene Julianna Blake in het bijzonder. Waarom? Geen flauw idee. Je zal op een gegeven moment wel iets verkeerd hebt gedaan.

Maar naarmate de tijd vordert, beginnen de dingen duidelijker te worden, al is het maar een klein beetje. Er is een 24-uurs tijdlus op Blackreef en op de één of andere manier speel jij daar een belangrijke rol in. Je wilt niets liever dan deze lus stoppen, Julianna niet. En geloof me, ze schuwt dodelijk geweld niet om je te stoppen. Fijn.

Maar Julianna is niet de enige bedreiging waarmee je wordt geconfronteerd. Om de cyclus te doorbreken moeten in totaal acht Slab-zwaaiende Visionaries worden uitgeroeid, aangezien zij degenen zijn die verantwoordelijk zijn voor de technologie erachter. En dat is waar de dingen hachelijk worden. Zie je, deze Visionaries leven deze eeuwige dag volgens een strak schema.

Captain Plannert

Als je ze wilt bereiken, moet je weten waar ze zijn en wanneer. Al snel kom je erachter dat sommige van hen tegelijkertijd opduiken, alleen op verschillende locaties. En dat is nogal onhandig aangezien je maar vier tijdsloten krijgt en je dag na het vallen van de avond weer opnieuw begint. Acht targets in vier timeslots verdeeld over vier gebieden. Kon je er maar een paar tegelijk in dezelfde kamer krijgen…

Blijkt dat je dat kunt, maar alleen door hun schema’s te herschikken. Elke Visionary is waar hij of zij is met een reden. Als je die reden uit het plaatje haalt, krijg je misschien de kans om er twee tegelijk overhoop te knallen. Maar dat vergt veel voorbereiding, en dat is precies waarom Deathloop meer is dan je standaard alledaagse shooter.

Colt moet aanwijzingen vinden over alle Visionaries. Wat drijft ze? Wat zijn hun kwetsbaarheden en hoe exploiteer je deze? De meeste van deze vragen worden beantwoord na een dodelijke tete-a-tete met je doelwit. Dit betekent dat je ze minstens één keer moet doden voordat je ze opnieuw kunt doden. En opnieuw. Eeeeen opnieuw…

Komt ‘ie weer, gaat ‘ie weer

Dit klinkt misschien erg repetitief, maar ik verzeker je, dat is het niet. Het is echt verslavend als fuck. In Deathloop vereist het leggen van links veel doorzettingsvermogen en vasthoudendheid. Maar als het je lukt om de dag te overleven, nadat je een of twee Visionaries hebt gepopt en nieuwe informatie hebt verzameld, wil je het gewoon nog een keer doen. Waarom? Omdat de gameplay van Deathloop geweldig aanvoelt.

Degenen die bekend zijn met het repertoire van Arkane zullen merken dat de gameplay van Deathloop veel overeenkomsten vertoont met hun andere titels. Net als Prey en Dishonored leunt Deathloop zwaar op speciale krachten – slabs in het geval van Deathloop – en stealth, zonder je te dwingen het te gebruiken. Als je zin hebt om guns blazing te gaan, dan kan dat. Je gaat het gewoon moeilijker krijgen.

Infuse it or lose it

Het grote verschil hier is dat wanneer de dag opnieuw begint, je inventaris dat ook doet. Het enige dat je meeneemt, zijn je herinneringen aan vorige loops. Tenzij je je verzamelde uitrusting “infuset” met Residuum, een vreemde materie die overal in Blackreef te vinden is. Na elk tijdslot kan Residuum worden besteed aan je wapens, slabs en wapen- of personage-trinckets (beschouw die als zijnde perks).

Je pompt wat Residuum erin en kablam, je wordt de volgende dag wakker met je met Residuum doordrenkte uitrusting. Maar als je sterft voordat je het einde van je tijdslot bereikt – omdat Julianna bijvoorbeeld je kop eraf heeft geschoten – is al dat Residuum voor altijd verdwenen.

Want dat gaat vroeg of laat gebeuren. Julianna is niet alleen een sarcastische kletskous – die je uitdaagt via je DualSense-luidspreker – ze is ook een scherpschutter die constant op zoek is naar jou. Als er een Visionary in de buurt is, kan Julianna zomaar uit het niets opduiken en je porem eraf schieten. Het interessante hier is dat Julianna AI kan zijn, maar ze kan net zo goed een andere online speler zijn.

Deathloop biedt spelers de keuze om de goede oude Colt te spelen, maar spelen als Julianna is ook een mogelijkheid. In dat geval val je het spel van iemand anders binnen om punten binnen te harken. Als je geen zin hebt om online met een andere speler om te gaan, kun je je spel altijd alleen op singleplayer instellen, dus maak je geen zorgen als je net als ik vreselijk bent in multiplayer.

Conclusie

Uiteindelijk maakt het niet echt uit hoe je Deathloop speelt. Of je nu solo gaat of het online opneemt tegen iemand anders, Deathloop is een absoluut genot om te spelen. Hoewel veel aspecten van het spel geestdodend repetitief hadden kunnen zijn, heeft Arkane een manier gevonden om een ​​eeuwigdurende tijdlus bij elke reset spannend te laten voelen.

Misschien is het de sensatie om mogelijk je loop te verliezen net wanneer je het gevoel hebt dat je het allemaal hebt uitgevogeld. Misschien is het de hilarische dialoog tussen Colt en Julianna. Misschien is het gewoon het pure plezier om je een weg te banen door een horde Eternalists die door Blackreef zwerven, terwijl muziek uit de jaren 70 door je audiosysteem pompt. Het komt gewoon allemaal samen. Net als het verhaal, uiteindelijk. Maar eerst moet je zo ver komen, dag in dag uit.