Review: Leisure Suit Larry: Wet Dreams Dry Twice

Ben je klaar voor een serieus onkuise review op Gamersnet? Eentje waarvan je op voorhand al weet dat je die niet in het openbaar durft te lezen? Komt dat even lekker uit, want Larry Laffer, ‘s-werelds vunzigste midlifer, komt wederom keihard op je console met Leisure Suit Larry: Wet Dreams Dry Twice. Zit er nog een beetje volume in dit tweede shot sinds zijn jarenlange droogstand, of is het meer een gevalletje nadruppelen. Ik zou zeggen, cumt dat zien.

Een gefallusje ouderwetse Larry in een nieuw aardbei-flavored jasje

Gamers die inmiddels dik in hun dertig zitten kennen hem waarschijnlijk wel, en eenieder die dat ontkent, kent hem stiekem ook. Leasure Suit Larry, oftewel Larry ‘he he’ Laffer was ooit de perverseling van uitgever Sierra die als het ware het smegma-randje rondom het kuise point-and-click genre vormde. Vrijwel elke game rondom deze hopeloze casanova hing aan elkaar van de piemelgrappen en tieten- of fallusvormige objecten.

Maar goed, dat was dus jaren geleden zo. Inmiddels is iedereen Larry vergeten en groeien we op met Fortnite. Toch zijn er mensen die Larry missen. Zo ook die Deutsche leute van CrazyBunch, die eind 2018 besloten om Larry nieuw leven in te blazen met Wet Dreams Don’t Dry. Wet Dreams Dry Twice is een beetje de second cumming van Larry, die nog wat spunk over had om er een sequel van te maken. En om eerlijk te zijn is het een prima vervolg, met wat verbeteringen maar ook wat dingen waar ik minder opgewonden van raakte.

Hou er de Faith maar in

Wie Wet Dreams Don’t Dry (en de epiloog ervan) heeft gespeeld, zag al van mijlenver aankomen dat deze sequel vroeg of laat zou verschijnen. De in Cancum gestrande Larry heeft ondanks zijn onhandigheid cultstatus bereikt op het eiland en staat op het punt om uitgehuwelijkt te worden. Vindt ‘ie allemaal best, als hij maar mag ketsen. Maar wanneer Larry ontdekt dat zijn blonde stoot Faith – waar hij nota bene voor naar Cancum kwam – de door hem veroorzaakte explosie heeft overleefd, dumpt hij zijn bruid en gaat hij wederom zijn pik achterna.

Nu is Larry niet de enige die er de Faith in probeert te houden. Ook de nieuwe CEO van techgigant Prune – waar Faith ooit de touwtjes in handen had – heeft zo zijn redenen om een onderonsje met de blondine te verzoeken. Uiteraard loopt dit allemaal net zo soepel als een ontmaagding in een dixie. Onze ransbal Larry gooit te pas en te onpas roet in het eten zonder het zich te beseffen, maar dat is ook gelijk de charme van de game. Dat, en de stortvloed aan dubbelzinnigheid.

Lekker “Point & Krikken” en inept cumbineren

Anywho, genoeg over de premisse. Meer over het hoe en wat. Net als diens voorganger draait alles in Wet Dreams Dry Twice om puzzelen en alles oppakken wat op te pakken valt. Hoe onbenullig het ook lijkt, alles wat niet vastgespijkerd zit, gaat ergens nut hebben. Dit is eigenlijk meteen het grootste pijnpunt van vrijwel elke Larry-game geweest. Soms heb je zo ontzettend veel meuk in je inventory dat je bij God niet weet wat je ermee moet. Vooral wanneer het komt op het combineren van voorwerpen om er iets nuttigs van te maken, heb je echt levendige fantasie nodig. CrazyBunch lijkt te hebben gesnapt dat dit nogal zaaddodend was in Wet Dreams Don’t Dry, want in Wet Dreams Dry Twice hebben de oosterbuurtjes wat toegevoegd om de logica qua combineren er wat meer in te brengen: blauwdrukken. Zo krijg je nog een beetje een idee waar je naar op zoek moet.

Daarnaast was het soms ook een regelrecht drama om in Wet Dreams Don’t Dry te achterhalen wat je doelstelling precies was, vooral wanneer je eventjes een korte sabbatical voor jezelf had ingelast. Ook hier heeft men in de sequel iets aan gedaan, gezien je nu op je hyperdeluxe PiPhone een takenlijstje tevoorschijn kunt halen. Mocht je nu bang zijn dat het allemaal wel erg gemakkelijk wordt gemaakt, wees gerust. Leisure Suit Larry: Wet Dreams Dry Twice is nog steeds hard voor je. Maar dan ook echt “ik had toch gezegd dat je maar een halve moest pakken” hard. Larry is nog steeds niet van het handje vasthouden, omdat hij niet weet waar die hand gezeten heeft.

Wordt ‘ie nou slapper?

Over het algemeen heeft Wet Dreams Dry Twice best wat libido, ondanks enkele zeer matig uitgewerkte quests. Vooral mensen die de voorganger gespeeld hebben, kunnen best wel eventjes teren op terugverwijzingen naar dat deel. Toch ben ik van mening dat Wet Dreams Dry Twice wat slapper is dan Wet Dreams Don’t Dry. De antagonist van dit deel – een Koreaanse hotshot welke overduidelijk is afgeleid van PSY – slaat wat mij betreft helemaal de plank mis. Ik bedoel, hier had men weg kunnen komen met “Oppan Gangbang Style”, maar dat gaat CrazyBunch wellicht te ver.

Vooral wanneer we het einde van de game naderen, transformeert de game van meligheid alom naar pure frustratie door de speler in een zwaar onlogisch labyrinth te flikkeren. Hints naar de uitgang krijg je middels een kaart waarop staat welke richting je vooral niet op moet wanneer een specifiek voorwerp in de ruimte staat of wanneer je een achtergrondgeluid hoort. Dat betekent dat je bij elke kamer dus je PiPhone moet pakken, die kaart moet openen en dan soms moet gokken naar de correcte deur. Echt, om gek van te worden. Ik kreeg er in ieder geval echt een slappe van.

Cumclusie

Maar goed, als je dat kunt penetreren, kun je best wat lol beleven aan Leisure Suit Larry: Wet Dreams Dry Twice. Het grafische stijltje is best goed om aan te gluren en de verwijzingen naar de moderne maatschappij zijn heerlijk politiek correct. Dat een game als Leisure Suit Larry anno 2021 eigenlijk niet meer kan, weet CrazyBunch maar al te goed. Dat het dus heerlijk op de hak genomen wordt, kan ik alleen maar waarderen. Wet Dreams Dry Twice is alleen wel een beetje een sloppy second. De grappen ken je op een gegeven moment wel en sommige elementen zijn simpelweg frustrerend. Maar dat neemt niet weg dat de fans van de franchise toch weer een game hebben waar ze een paar uurtjes bij kunnen blijven plakken. Als een klodder aan je bovenbeen.