En ineens was daar Mortal Shell. De game werd in april aangekondigd zonder releasedatum. Alles dat we zagen waren overduidelijke inspiraties uit Dark Souls, Dark Souls en nog meer Dark Souls. Waar we tegenwoordig het label ‘souls-like’ op te veel games plakken, nodigt ontwikkelaar Cold Symmetry ons actief uit om precies dat te doen met Mortal Shell. Voor een team van slechts vijftien ontwikkelaars, leek me dat ietwat ambitieus, maar ik sta open voor verbluffing – al dacht ik niet dat de game dit jaar nog zou verschijnen. En op 5 augustus verscheen er ineens trailer waarin de boodschap was dat de game op 18 augustus zou verschijnen.
Vier duistere zielen
Zoals in de inleiding al duidelijk is, kijkt Mortal Shell schaamteloos af bij Dark Souls. Het verhaal wordt slechts heel vaag verteld, de rest moet je zelf maar achterhalen uit dingen als omschrijvingen van voorwerpen of de poëtische inscripties die door de wereld van Fallgrim verspreid zijn – exact zoals in Dark Souls. De combat is log, traag en vaak afwachtend – exact zoals in Dark Souls. En man, de wereld is duister en vijandig – exact zoals in Dark Souls. Waar veel souls-likes zich thematisch proberen te onderscheiden, probeert Mortal Shell op de meest directe manier te meten met het geesteskind van Hidetaka Miyazaki. En ik moet zeggen: voor een team van vijftien man lukt dat bij vlagen nog best goed.
Toch doet Mortal Shell wel degelijk een paar dingen anders. Sterker nog, het allereerste dat je leert is hoe je hard moet worden. En nee, niet op “die vieze manier”; je kunt je lichaam namelijk laten verstenen om ongevoelig te worden voor aanvallen. Dit vervangt het blokkeren van vijandige aanvallen uit Dark Souls (en andere games), maar komt met twee hiaten. De eerste is dat je in je verharde vorm geen enkele kant op kunt. Dit voelt in het begin natuurlijk heel tegennatuurlijk: als je jezelf verhardt, stel je jezelf vrijwillig open voor vijandige aanvallen. In het begin voelde ik daarom absoluut niet de behoefte om mijn Mortal Shell (waarover later meer) hard te laten worden.
Echter, als je het een beetje door hebt, is het juist een voordeel: je verbruikt geen stamina in je verharde vorm, maar vermijdt tóch damage – én je tegenstander bevindt zich binnen het bereik van je wapen wanneer je eenmaal uit je verharde vorm komt. Mede daardoor was het nodig om het tweede hiaat in hardening te bouwen: een afkoeltimer. Je kunt maar eens in de zoveel seconden verharden, dus je kunt niet zomaar telkens je stenen vorm aannemen om aanvallen uit te zitten. Wel is het zo dat je jezelf (bijna) altijd kunt veranderen in een onaantastbaar standbeeld, dus ook halverwege een zieke aanvalscombo. Twee keer slaan, hard worden om de aanval van je vijand af te slaan en vervolgens je combo afmaken, voelt echt heerlijk. Aan de andere kant is de cooldown ook weer niet zó lang, dus het is alleszins mogelijk om Hardening te gebruiken om je tactiek te bepalen – of om te exploiteren.
Krijg nou de teer-ing
Een tweede aspect dat Mortal Shell anders doet dan inspiratie Dark Souls, zijn de titulaire Shells. Je begint het spel als een zwak, pezig wezen (de Foundling) dat het niet heel lang uit kan houden in een gevecht van man tot man. Echter, in de wereld is een viertal gestorven krijgers te vinden, waarvan jij het lichaam kan overnemen. Daarmee vergroot je je overlevingsvermogen danig, hoewel de game je de optie biedt om het zonder Shells te stellen, voor de écht masochisten onder ons. Maar de Shells zijn niet zomaar lichamen, ze bepalen ook je speelstijl. De ene krijger heeft meer health, waar een ander meer stamina heeft of meer resolve genereert voor speciale aanvallen. Ook heeft iedere Shell zijn eigen vaardigheden die je kunt vrijspelen door Tar (lees: Souls) en Glimpses te spenderen die je vergaart bij het molesteren van de verschillende wezens in Fallgrim.
Maar welke Shell je ook kiest, ze beschermen je allemaal eenmalig tegen de dood. Zodra je health bar de eerste keer leeg is, word je uit je overgenomen lichaam geslingerd en ben je weer je zwakke zelf. Aan jou de taak om weer terug in je Shell te kruipen, zonder dat je vijand of vijanden je weten te raken. Want ja, in je Foundling-vorm is zelfs de zwakste aanval van de zwakste vijand dodelijk. Als dit je lukt en je Shell opnieuw sterft, is het wél game over.
Maar je bestuurt die Shells natuurlijk voor je eigen doeleinden, niet omdat je ze nou zo aardig vindt of ze die extra vaardigheden gunt. Nee, aan het begin van de game vind je een soort gemaskerde vogel die in een toren zit vastgeketend, en die je vraagt om Glands te verzamelen in ruil voor macht. Dit is alles dat ik je vertel over het verhaal, want spoilers verpesten de ervaring danig.
De budgetsymptomen
Ik heb de pc-versie van Mortal Shell mogen uitproberen, maar zelfs Dark Souls zelf is nauwelijks speelbaar met muis en toetsenbord. Toch ging ik tegen beter weten in met mijn pc-randapparatuur deze budget-versie in. De muis- en toetsenbordbesturing zijn weliswaar aan te passen, maar ik vraag me ernstig af wat de maker van de standaard layout gesnoven had toen hij dit bedacht. Hoezo lock is met Tab op een vijand in plaats van met mijn scrollwiel?! Waarom dwingt deze game me om een van mijn vingers van de bewegingsknoppen te halen?
In plaats van de besturing aan te passen, sloot ik snel een controller aan om me een hoop gedoe te besparen – om uiteindelijk zonder bevredigend resultaat te zitten. Met een controller is het al een stuk beter te doen, al maakt dit de boel niet volledig goed. Zelf merk ik dit het meest bij dodge rolls: met de regelmaat van de klok ga ik een compleet andere richting uit dan ik bedoel. En daarmee bedoel ik meestal: ik rol richting een vijand, in plaats van mijn geplande… uhm… tactische terugtrekking.
De besturing is niet het enige waar het in Mortal Shell af en toe mis gaat. Zo ervoer ik met enige regelmaat flinke frame drops, zelfs na het terugdraaien van de grafische instellingen. Ook zitten er in Mortal Shell wat bugs. Daarbij gaat het met name om vast komen te zitten in de wereld. Meestal leidt dit tot enigszins vervelende dingen, zoals van een lage richel afvallen zodra je jezelf uit de grond hebt losgewrikt. Maar een keer kon ik geen kant meer op en kon mijn Shell alleen maar om zijn eigen as draaien, waardoor ik mijn laatste save moest laden. Tot slot wil de AI het nog wel eens laten afweten, zeker als je tegen de Henk en Ingrid van Fallgrim vecht. Er liggen bijvoorbeeld heel wat berenklemmen rond de kampen van ‘de gewone man’, en het is verdomd eenvoudig om vijanden daar zelf in te laten lopen. Ik bedoel, iemand heeft die vallen gezet, en ik was het niet.
Mijn laatste klacht gaat over Fallgrim, de spelwereld waarin Mortal Shell zich afspeelt. Zeker in het hoofdgebied is het soms erg onoverzichtelijk en ziet het er veelal hetzelfde uit. Dit maakt het navigeren soms enorm lastig. Regelmatig dacht ik dingen als: “wacht, die gekke en gemeen uitziende kikker was toch hier?” Hoewel het gebrek aan een (mini)map natuurlijk deel uitmaakt van de Dark Souls-formule, is het in laatstgenoemde eigenlijk altijd mogelijk om je te oriënteren op basis van dingen als standbeelden. In Mortal Shell moet je daarentegen vertrouwen op omgevallen bomen die er allemaal hetzelfde uitzien.
Conclusie
Voor een debuut en met een team van vijftien ontwikkelaars, is Mortal Shell absoluut een indrukwekkende game, zeker aangezien de game schaamteloos Dark Souls schreeuwt. Er zitten weliswaar iets te veel exploits in met name het Hardening-systeem, maar het is altijd aan jezelf om daar gebruik of misbruik van te maken. De wereld Fallgrim kan zich ook niet meten met Lordran, maar de verhaalvertelling en lore zijn (voor zover ik dat in mijn korte tijd met de game kan bepalen) wel in orde. Maar Mortal Shell doet een aantal dingen anders dan veel andere souls-likes, en dat is ook wel eens verfrissend, ook al is het een kortere (en goedkopere!) game dan de grote broer. Mocht je dus alle Dark Souls-games op muscle memory kunnen uitspelen, kan ik je Mortal Shell wel aanraden – als je je verwachtingen een beetje tempert.
