Wie vandaag de dag ‘Physics-based puzzle game’ Googlet, heeft er weer een zoekresultaat bij. Relicta – ontwikkeld door het Spaanse Mighty Polygon – mag op het eerste gezicht een dertien in een dozijn Portal-kloon zijn, maar geloof het of niet, Relicta heeft ondanks zijn verre van origineel ogende opzet toch een heel eigen aantrekkingskracht.
Voor het blok gezet
Om maar bij het begin te beginnen, ja… Relicta is inderdaad een physics-based first-person puzzle game waarin Companion Cube-achtige voorwerpen centraal staan en waar jij als speler jezelf door een testparcours moet banen. In plaats van een klinisch laboratorium genaamd Aperture Science waar een sarcastische A.I. met je solt, begeef je jezelf in de Shackleton Crater van de Maan. Angelica Patel – jij dus – is een wetenschapper op Chandra Base, een ruimtebasis waar iedereen lekker aan het terraformen is geslagen en waar ook een zeer mysterieuze ontdekking heeft plaatsgevonden.
Het team waar Angie deel van uitmaakt heeft een entiteit getroffen die voor het gemak de naam Relicta opgespeld heeft gekregen, maar vrijwel iedereen is het er over eens dat de werkgever beter niets van dit vers ontdekte schepsel te weten komt. Je voelt natuurlijk al op je Moon Boots aankomen dat Relicta zich niet zo gemakkelijk laat opsluiten en voor je het weet begint Chandra Base naar de gallemiezen te gaan en verliest Angie contact met de rest. Qua timing kon het niet veel slechter, want Angies dochter staat juist op het punt om te docken. Dus huppakee… rebooten dat Chandra Base, dealen met die onstuimige Relicta en zorgen dat alles weer netjes is zoals het hoort. Het enige wat je daarvoor hoeft te doen is alle testparcours doorlopen, want die zijn gewoon actief gebleven om de bonzen van Aegir Labs geen argwaan te geven.
Wie de handschoen past…
Om deze testparcours succesvol te doorlopen is Angie uitgerust met speciale handschoenen die haar in staat stellen om loodzware kubussen moeiteloos op te pakken en te versjouwen richting – laten we zeggen – één van de talloze drukgevoelige platen die elke physics-based puzzle game verplicht dient te hebben en die Relicta dus ook rijk is. Maar Angies handschoenen zijn ware technische hoogstandjes en stellen haar ook in staat om deze blokken van een magnetisch veld te voorzien en de zwaartekracht te tarten. En daarin schuilt het unieke aspect in Relicta, want een beetje de verhuizer uithangen is één ding, maar dat doen in een wereld vol magnetische manipulatie is toch wel bijzonder.
Relicta vordert dan ook vlot van een simpel ogende puzzelgame met kubussen naar een intrigerende ervaring die met regelmaat de hersenen aan het werk zet. Iedere sectie die je betreedt, herbergt een uitdaging die aardig wat ruimtelijk inzicht en kennis van polariteit van je vraagt, waarbij heel goed rondkijken ook een behoorlijk belangrijke deugd is. Daarnaast weet Relicta de boel ook nog eens boeiend te houden door constant nieuwe mechanics aan de gameplay toe te voegen. Net wanneer je denkt dat je eindelijk het trucje onder de knie hebt, gooit een nieuw element alles wat je geleerd hebt weer door elkaar en moet je nóg verder vooruit plannen.
Gameplay met nodige gravitas
Deze intrigerende gameplay vormt alleen wel een tweesnijdend zwaard. Wanneer het werkt en je een lastige opgave na een hoop denkwerk weet te voltooien, is het machtig mooi. Maar één van de kernelementen in Relicta – het gewichtloos maken van de kubussen – zorgt net zo vaak voor frustratie als voor euforie. Het grootste nadeel van dit ‘zero gravity’-element zorgt bijvoorbeeld voor een onvoorspelbaar traject van het desbetreffende voorwerp en de oplossing die overduidelijk schuilt in het manipuleren van een gewichtloos object, kan dus net zo hard mislukken omdat Relicta weinig ruimte voor tolerantie laat. Dat de gameplay van Relicta de speler dwingt om de puzzel op de geijkte methode op te lossen blijkt ook uit de onzichtbare barrières die de game rijk is. Stiekem ‘valsspelen’ door je buiten het aangewezen pad te bevinden is regelrecht onmogelijk.
Hierdoor wordt de speler soms gedwongen om zich te beroepen op ‘trial and error’-gedrag, waarbij je dezelfde handelingen maar blijft herhalen totdat physics eindelijk eens doen wat je ervan verwacht, en dat is zonde. Voor de rest is Relicta namelijk een behoorlijk uitdagende game met goed uitgekiende puzzels die je gegarandeerd op de proef weten te stellen. Wanneer je de tutorial-fase goed en wel achter je hebt gelaten en hebt laten zien dat je weet hoe je met polariteit weet te spelen, weet Relicta voor de nodige head scratchers te zorgen. Zo laat bijvoorbeeld de toevoeging van gekleurde elektronische barrières – die in het ene geval alleen jou doorlaten en in andere gevallen alleen de kubus – je hersenen flink zweten.
Buitenaards prachtig
Gelukkig heb je wel wat moois om naar te kijken wanneer de ergernis onverhoopt toeslaat, want Relicta is wel om door een ringetje van Saturnus te halen, voor zover een grotendeels statische puzzelgame kan uitblinken in grafische pracht. Het verhaal faciliteert de mogelijkheid om een gevarieerde spelwereld om de gameplay heen te boetseren en Mighty Polygon heeft dan ook niet beknibbeld op het ontwerpen van mooie vergezichten. Binnen de muren van Chandra Base is het allemaal wel meer klinisch en voelen de ruimtes een beetje gekopieerd aan, maar dat neemt niet weg dat het er allemaal nog steeds piekfijn uitziet. Het moge duidelijk zijn dat Mighty Polygon het ontwikkelproces zeer serieus heeft genomen.
Sowieso straalt Relicta voor een indiegame een behoorlijk hoge productiewaarde uit, iets wat zich ook vertaalt in bijvoorbeeld voice acting. Nu zijn de dialogen niet van het allerhoogste niveau en vind ik persoonlijk dat Relicta bijna geforceerd met F-bombs gooit, maar over het geheel genomen zit het met de voice acting wel snor. Het is in ieder geval beter dan je verwacht van een onafhankelijke studio, die in de meeste gevallen niet echt het budget hebben om er een sterrencast tegenaan te gooien.
Reaching for the stars
Met Relicta reikt Mighty Polygon dan ook naar de grote sterren genaamd Portal en The Talos Principle, en als je het mij vraagt heeft de Spaanse studio daar best recht op. Nu moet ik toegeven, Relicta mag zich nog niet helemaal meten met de grootheden in het genre, maar ik ben wel van mening dat deze inventieve physics-based puzzle game zich wel in hetzelfde universum mag wagen. Relicta heeft misschien niet de impact die Portal ooit had of de diepgang van een game als The Talos Principle, maar het doet met zijn unieke mechanics wel iets waarmee het zich een eigen aantrekkingskracht weet te verschaffen. Als we daarbij optellen dat Mighty Polygon met Relicta zijn debuut maakt, dan kan ik mezelf alleen maar verheugen op toekomstige projecten van de studio.
Conclusie
Met Relicta nestelt het Spaanse Mighty Polygon zich in de physics-based puzzle game-poel waar menig ontwikkelaar de teentjes al in heeft gedipt, maar de Spaanse studio lijkt niet bang te zijn om er meteen met volle gang in te duiken. Qua productiewaarde zou je denken dat de Spanjaarden al eventjes meedraaien, want op audiovisueel vlak zit Relicta solide in elkaar. Zelfs het verhaal is goed te verwerken, al moet het wel zijn meerdere erkennen in andere grote spelers in het genre.
Het is dan ook jammer dat vooral het zero gravity-gedeelte van Angies vaardigheden de anders strak geregisseerde gameplay wat kunnen ontregelen, waardoor je het gevoel krijgt dat je soms wordt gedwongen tot een ‘trial and error’-aanpak die ook nog eens wordt beperkt door een level-design met strak afgebakende onzichtbare barrières. Toch levert Relicta – op deze frustrerende punten na – een zeer solide puzzelervaring die vooral in de smaak zal vallen bij de liefhebbers van games als Portal en The Talos Principle, ook al haalt Relicta wellicht niet helemaal het niveau van deze twee grootheden.
