Review: Desperados 3

Wanneer ik de vraag “wie heeft er zin in Desperados?…” door de redactie hoor gaan, hoef ik niet lang na te denken. Sterker nog, ik denk helemaal niet na. Gezien deze jongen niet vies is van een zomerse, licht alcoholische versnapering, gebiedt mijn reptielenbrein mij linea recta om volmondig met “ja!” te reageren, niet in de veronderstelling zijnde dat de gestelde vraag nog niet ten einde was. Wist ik veel dat het om de game Desperados 3 zou gaan… Maar ja, ik had al ingestemd.

Het is diezelfde flagrante onbezonnenheid en nonchalance die mij tijdens het spelen van Desperados 3 uiteindelijk meermaals om de oren zou slaan, want Mimimi’s isometrische hardcore RTT (Real-time tactics) weet wel raad met achteloze gunslingers als ik. Ondanks het feit dat ik bij aanvang al gedoemd was om veelvuldig te falen, blijkt Desperados 3 zo’n game te zijn waar ik reteslecht in ben, maar waar ik stiekem harder van genoot dan ik vooraf zou hebben gedacht.

Frank’s gotta go

19 jaar. Bijna twee decennia geleden was het ene John Cooper die zijn sporen in het real-time tactics genre zette in Desperados: Dead or Alive. Ik ga eerlijk zijn, ik had nog nooit van deze messenwerpende gunslinger gehoord, maar fans van het genre – en dan in het bijzonder het selecte gezelschap dat de Desperados-franchise heeft gevolgd – zullen verrukt zijn dat John Cooper nog steeds niet klaar is met zijn queeste, hoofdzakelijk omdat Desperados 3 een prequel betreft. John heeft aardig wat opgepotte gevoelens van haat in hem, en de enige manier om die uit zijn systeem te krijgen, is middels wraak.

Ene Frank is zijn doel. Cooper heeft een appeltje te schillen met Frank, en de appel in kwestie heeft de grootte van een galiameloen. Frank heeft namelijk de jeugd van Cooper aardig weten te verneuken en het is Coopers wens om hem een wederdienst te bewijzen. Kortom, Frank’s gotta go. Is het niet linksom, dan rechtsom. Het probleem is dat Frank zijn vingers in behoorlijk wat pap heeft zitten. Pap van het hooggeplaatste en zwaar verdedigde soort. Gelukkig voor Cooper zijn er meer outlaws als hij, die ieder weer hun beef hebben met die hooggeplaatste partijen. Het duurt dan ook niet lang voordat Cooper vier compagnons aan zijn zijde heeft om zijn doel te bereiken, al betekent dat wel dat het iets minder simpel wordt dan gewoonweg Frank om zeep helpen.

De Bende van Ellende

Allereerst is daar Doc. Doc McCoy om exact te zijn. Doc McCoy is een zwijgzame man. Noem hem methodisch in zijn doen. Doc is je typische – zij het wel in een zwaar opvallend paars gewaad geklede – sluipschutter, meester lockpicker en alchemist. ‘Runnaway bride’ Kate O’Hara gooit al snel wat vrouwelijke charmes in de game, zowel letterlijk als figuurlijk. Kate is een klassieke verleidster, mits ze daar de outfit voor kan vinden. Het is voor haar geen kunst om manvolk om haar vinger te winden, te bestelen en, wanneer noodzakelijk, met een verborgen pistool van een extra gat te voorzien.

Hector Mendoza is een wat minder subtiel persoon. Uitgerust met zijn levensgrote berenklem – welke hij Bianca noem en raar genoeg vaak liefkozend toespreekt – is hij de potige van het stel. Zijn secundaire wapens zijn dan ook van hetzelfde kaliber qua subtiliteit, namelijk een hakbijl en een sawed off shotgun. En dan is daar nog de geheimzinnige Isabelle Moreau, een kattenliefhebster die ook graag anderen haar wil oplegt, iets wat ze bewerkstelligt door ze om te toveren tot een menselijk speldenkussen.

Always outnumbered, never outgunned

Deze vijf outlaws hebben cumulatief dus aardig wat vaardigheden op zak om de klus te klaren. Er is alleen één klein dingetje. De oppositie is met meer. Veel meer, welteverstaan. Even aankloppen en guns blazing je weg naar het einde banen is daardoor een regelrechte zelfmoordmissie. Het is daarom raadzaam om je weg naar je doel te plannen, veelal ongezien te blijven en consequenties in te calculeren voordat je überhaupt begint met het uitdunnen van het speelveld. In Desperados 3 is je voornaamste wapen dus je hersenpan. Zoals M.C. Bower ooit schreef in Shadow Mountain: “Use your head for something more than to give your hat a ride”.

Dit uitdunnen wordt ook nog eens bemoeilijkt door de diversiteit in het vijandelijk kamp. Simpel voetvolk is makkelijk te verschalken, maar wel in veelvoud aanwezig. Long Coats vereisen meerdere schoten om te vloeren, poncho’s zijn niet van hun post te verleiden en allen houden vaak een ander in de gaten, waardoor het vaak lastig is om ongezien een leven te claimen. Het komt er dus uiteindelijk op neer dat je flink moet experimenteren met de vaardigheden van de protagonisten die je ter beschikking hebt en deze simultaan moet inzetten. Dit vergt alleen wel veel van je geduld, want falen is onlosmakelijk verbonden aan Desperados 3.

Nog een keer!

Desperados 3 is wat dat betreft onvergeeflijk lastig. Trial & error is onvermijdelijk. Het zal bijna een godswonder zijn als je een level in één ruk voltooit. Mimimi is er zelfs heilig van overtuigd dat je het loodje gaat leggen. De ontwikkelaar drukt je dan ook op het hart om vooral te quicksaven. Iets te vaak, wanneer je het mij vraagt. Ik snap dat het knap klote is wanneer je een hoop progressie verliest na een mislukte actie, maar om nou elke minuut een plaque in het midden van je scherm te krijgen die je erop attendeert dat je al zeker een minuut je game niet hebt opgeslagen, vind ik persoonlijk bloedirritant. Maar goed, het lijkt wel effect te hebben, gezien een van mijn vingers bijna constant op de F5 knop bleef drukken.

Afijn, ik dwaal af. Terug naar onmogelijke confrontaties. De Showdown Mode is een zeer effectieve manier om deze ogenschijnlijk onuitvoerbare executies te voltooien. Het geeft je de optie om de tijd stil te zetten, ieder van je beschikbare personages een eigen actie te laten plannen en deze met een druk op de knop simultaan ten uitvoer te brengen. Toch kan ook hier onzorgvuldige planning of een simpele snafu in controls roet in het eten gooien, dus bezie het nooit als een overpowered feature.

Alles onder controller

Alvorens ik over grafische prestaties en controls begin te spreken, moet ik opbiechten dat ik Desperados 3 op een pc heb gespeeld die de aanbevolen specs ruim overstijgt, al vergt dat niet veel. Mijn tijd met Cooper en zijn vier handlangers heb ik dan ook veelal doorgebracht middels een muis en toetsenbord, wat van oudsher toch wel de manier van spelen is. Dat neemt niet weg dat Mimimi Desperados III van volledige controllerondersteuning heeft voorzien, wat niet vreemd is gezien de game ook op de consoles in verschenen. Nu heeft de controller uiteraard de nodige beperkingen qua knoppenconfiguratie en besturing. Toch heb ik persoonlijk ondervonden dat Desperados 3 behoorlijk goed speelbaar is met een controller, zodra je er gewenning in krijgt.

De minimale issues die ik met controls had, waren dan ook niet te wijten aan het gebruik van een controller. Soms wilde een personage simpelweg niet meewerken of deed het wat anders dan ik voor ogen had. In de meeste gevallen had dit meer te maken met de plaatsing van dat personage, het feit dat ze hutje-mutje op elkaar stonden en ik per ongeluk de verkeerde selecteerde of het verkeerde commando gaf. Hoe goed je de controls ook onder de knie denkt te hebben, het overkomt je soms gewoon, en wanneer dit gebeurt is het zeer irritant. Maar ja, als je genoeg quicksavet is er niks aan de hand, toch?

Smooth like Tennessee whiskey

Naast dat oneindige aansporen om te quicksaven en de sporadische “doe g#dverd#mme gewoon wat ik vraag!?”-momenten valt er eigenlijk weinig op te merken aan Desperados 3. Grafisch zit het meer dan prima in elkaar, de levels zijn qua design heerlijk gevarieerd en op het gebied van voice acting is alles ook zeer acceptabel te noemen. De speelduur is uiteraard zeer persoonlijk gezien de één er wellicht beter in slaagt om een level te voltooien dan een ander, maar ik denk dat Mimimi’s geschatte 25 tot 35 uur behoorlijk in de buurt komt. Vooral de toegevoegde uitdagingen waar je badges voor kan verdienen, geven Desperados 3 de nodige replaywaarde.

Ik betrapte mezelf erop dat ik een level toch nog eens wilde overdoen, puur om te zien of ik het beter kon. Of een andere aanpak – of zelfs een totaal andere route – succesvoller was geweest. En dat is knap, want ik ben van origine niet een gamer die terugkomt op gemaakte beslissingen. Meestal omdat ik ze maakte voordat ik nadacht. En dat brengt me weer terug bij de reden waarom ik deze review überhaupt aan het tikken ben. Niet dat ik daar moeite mee heb, overigens. Ik ben blij dat ik er weer een kennis bij heb, ook al is hij fictief en heet hij John Cooper.

Conclusie

Desperados 3 is de perfecte game voor Western-liefhebbers met een hoop geduld, tactisch vermogen en een digitale doodswens. De game is onverbiddelijk taai, gooit je niet snel de reddingsboei toe en is erop gebrand om je duizend doden te laten sterven, en dat allemaal om een ouwe lul genaamd Frank. Zowel de diversiteit aan omgevingen, de uitdagingen die deze presenteren als de vijfkoppige cast waar je mee mag werken, houden Desperados 3 een lange tijd – zo’n 25 tot 35 uur – fris en fruitig. Bijna net zo fruitig als de appel die John Cooper nog te schillen heeft.

Is de game perfect? Dat niet. Ergerlijke situaties zullen ongetwijfeld opdraven, zij het door een onbedoeld gegeven commando of die bloedirritante melding dat je toch echt even moet quicksaven, maar het goede overstemt ruimschoots het kwade.