Review: GORN (PlayStation VR)

Als je ooit naar Russell Crowe in The Gladiator hebt gekeken met de gedachte “Wat zou ik graag hem zijn op dit moment”, dan heb je geluk. De ontwikkelaars bij Free Lives – die ons eerder wisten te verrassen met de co-op shooter Broforce en het ietwat verontrustende Genital Jousting – zijn het afgelopen jaar druk in de weer geweest om de gladiatorenspelen naar de PlayStation VR te krijgen. Nu GORN eindelijk op Sony’s apparaat te spelen is, leek het mij eens tijd om het digitale gepeupel te “entertainen” en mijn eigen memorabele battle scenes te creëren.

“We who are about to flail our arms around… salute you!”

Voor iedereen die hoopt dat dit een Star Trek-game is waarin je als een soort hagedis-achtig ruimtegeval William “There’s something on the wing” Shatner petsen mag geven, klik maar vast weg. Sorry. GORN is namelijk een virtuele ragdoll physics gladiator-sim waarin het de bedoeling is om je mannetje te staan tegen semi-naakte, gewapende meatheads. Onder het toeziend oog van een kritisch ogende keizer en een stel mede-groothoofdige toeschouwers dien je in leven te blijven door simpelweg je opponenten de hersenpan in te rammen, ze te mutileren of op een andere manier te laten expireren. Zolang ze maar dood gaan en jij niet.

Dat doe je door de piepkleine arena in te stappen, je wapen (en schild) op te pakken en… tja… als een randdebiel met twee voorwerpen in de hand om je heen te wapperen tot je – tegen alle verwachtingen in – zegeviert. GORN verplicht de PSVR-gebruiker namelijk om de Move-controllers ter hand te nemen. Gezien niet iedere PSVR-bezitter deze dingen voor handen heeft, plaatst GORN zichzelf nog meer in een niche-categorie, maar het maakt de game wel immersief.

Maximus Decimus Hilarius

Voor degenen die nog wel over de Move-controllers beschikt ligt dus de kans voor het grijpen om jezelf eens lekker af te reageren op gewillig slachtvee. Zodra je de zeer onwennige controls eindelijk eens onder de knie hebt, valt er best wel wat te lachen in GORN.

Ondanks het feit dat elk wapen praktisch van rubber lijkt te zijn, doen ze toch aardig wat fysieke schade bij je rivaal. Een opengespleten kruin – cartoony of niet – blijft een opengespleten kruin en een flinke klap op het achterhoofd met een bot wapen resulteert meer dan eens in oogballen die spontaan uit hun kassen klappen. En dat is vreemd genoeg best humoristisch, tenzij je geen greintje masochisme vertoont of ultra-pacifistisch bent. Maar goed, als dat het geval is had je sowieso al niks te zoeken bij GORN.

”Give me your sword!”

Anywho… we hebben kunnen vaststellen dat GORN lollig is, maar daar moet een kanttekening bij geplaatst worden. GORN is helemaal de shit mits je de controls onder de knie krijgt én houdt. Allereerst is voortbewegen op z’n zachtst gezegd ‘merkwaardig’. In plaats van lopen, trek je de wereld naar je toe alsof je een bewapende mimespeler bent. Al virtueel touwtrekkend begeef je jezelf naar je gepresenteerde wapens om deze dan met je trekkers vast te pakken. Het nadeel van de trekkers; wanneer je ze loslaat, ben je je wapen kwijt. Omdat bukken geen optie is en de motion tracking van de PSVR ook niet altijd je van het is, moet je in die onfortuinlijke situaties grabbelen tot je letterlijk weer het heft in handen hebt, en dat is soms ronduit kut. Je zult dat wapen dus moeten vasthouden alsof het een blok zeep in de doucheruimte van een ‘all-male’ gevangenis is

De oplossing schuilt hem in de knopjes rondom je Move-knop, waarvan er één zorgt dat je de vuist permanent sluit. Zo kun je die trekkers lekker loslaten en je wijsvingers laten rusten. Mijn grootste issue was daarentegen wel dat de rest van de knopjes ingesteld zijn om je link- of rechtsom te laten draaien en ik dus per abuis wel eens mijn vuist weer opende, waardoor ik G@DV#RD@MM€ weer mijn wapen op de grond liet flikkeren. Het enige wat je dan nog kan doen is hopen dat die andere gladiatoren medelijden krijgen met je gestuntel en rustig wachten tot je jouw wapen weer hebt..

”Am I not merciful?”

Daarnaast zijn de Move controllers ook niet zo precies als diens pc-alternatieven, wat het in het geval van latere wapens en uitdagingen ietsjes lastiger kan maken. Iemands grijze massa tot soep slaan vergt niet bepaald accuratesse, maar wanneer je met pijl en boog te werk moet gaan, zijn wat nauwkeurigere controls toch wel een pré. Of wanneer je tegen de beruchte Achilles mag knokken, die – op zijn voet na – compleet gepantserd is. Maar goed, zo ver moet je eerst maar eens zien te komen.

GORN voor de PlayStation VR is dus vooral een game die je puur voor de lolz speelt en waar je op voorhand al weinig van moet verwachten. De kans dat de gameplay je al snel op de zenuwen gaat werken, zit er dik in. Lange speelsessies kun je dus wel op je digitale sixpack schrijven. Ook moet je er rekening mee houden dat je de huiskamer voor die korte duur even helemaal obstakelvrij moet maken, want zelfs in 5 minuten kun je onbedoeld al aardig wat naar de taffes rammen. In dat geval is het nog maar de vraag hoe ‘merciful’ je huisgenoten zijn.

Maar goed, hoe gruwelijk irritant GORN ook mag zijn, Free Lives laat wel weer zien dat ze over humor beschikken. Iets meer dan 3 jaar geleden lieten ze me in Genital Jousting constant ejaculerend als een halfslappe piemel rondfietsen en nu weten ze me weer voor lul te zetten door me als een ‘Wacky waving inflatable arm flaling tube man’ mijn huiskamer te laten molesteren. Toch knap. Ook gelijk de beste workout in jaren. En ik heb hardop “Are you not entertained?!” staan te scanderen alsof er duizenden mensen om me heen stonden, terwijl er slechts één persoon met een verwarde blik toekeek terwijl zijn hond op mijn stoep zat te schijten. Awkward…

Conclusie

GORN is eerlijk gezegd een game die lastig aan te bevelen is. Ja, het is een lollig concept en het levert soms hilarische taferelen op, maar de onhandige controls en de beperkingen van de PlayStation VR vormen grotere obstakels dan je tegenstanders. Ook het feit dat Move-controllers verplicht zijn, maakt het een game die voor een select gezelschap geschikt is. Dat gezelschap dient uiteraard wel over een ruime huiskamer, een voorliefde voor masochisme, duistere humor en engelengeduld te beschikken. En twee tientjes om de game aan te schaffen, wat ook niet geheel onbelangrijk is.