Van alle Soulslike-games die zijn uitgekomen de afgelopen jaren is Nioh toch wel één van de weinige, die positief eruit springt. Met een solide vechtsysteem, interessante Japanse mythen en heerlijke gameplay is het een genot om te spelen. Met ruim drie miljoen verkochte exemplaren is het ook niet verrassend dat Nioh 2 is uitgekomen. En ontwikkelaar Team Ninja heeft opnieuw een solide game neergezet, al is gemakzucht een klein beetje bij het team ingeslopen.
Dingen gebeuren
Nioh 2 is een prequel die grofweg honderd jaar voor de gebeurtenissen van het eerste deel afspeelt. Je volgt logischerwijs niet William, maar krijgt controle over een zelf te maken protagonist, die door persoonlijke tragedie plots verwikkeld raakt in strijd en oorlogen tussen verschillende groeperingen en Yokai (demonen) in het oude Sengoku Japan. Je bent half mens, half Yokai en slaat heel erg veel van je af. Meer dan dat kan ik er echt niet van maken. Al zou ik willen spoilen.
Het zwakste punt van Nioh 2 is, zoals je kan zien het verhaal. Ik heb tientallen uren duizenden krijgers en Yokai een kopje kleiner gemaakt, maar eigenlijk wist ik nooit echt waarom. Je wordt overspoelt door moeilijke namen, complotten tussen volksstammen, theorieën over de balans tussen goed en kwaad en nog heel veel andere elementen die los van elkaar wel tof klinken, maar nooit een logisch geheel lijken te worden. Het helpt ook niet echt dat de persoon, Tokichiro, waar je de meeste tijd mee doorbrengt in de eerste helft van de game, een ontzettend irritante gozer is. En ook werkt het niet echt dat de protagonist geen woord zegt.
William was een deel één het anker van het verhaal, ook al raakte ik ook daar vaak zat de draad kwijt. Maar door zijn achtergrondverhaal en gesprekken bleef het nog enigszins begrijpelijk.
Er zijn wel een aantal hele toffe personages, maar die worden dan vrij slecht uitgediept. Mijn favoriet was de jongedame Mumyo, een ontzettende bad-ass met zeis die jou een aantal keer redt van de dood, terwijl ze eigenlijk een bloedhekel heeft aan Yokai. Maar buiten een paar spectaculaire cutscenes, weet ik nog steeds bizar weinig over deze vrouw, terwijl ze het grootste deel van de game met je mee op reis is. Pas als je uren de tijd neemt om lappen tekst te lezen in verborgen menu’s, dan heb je de kans dat je misschien doorkrijgt waarom je in Nioh 2 eigenlijk bestaat.
Ik kwam er bijvoorbeeld toen ook pas achter dat het hele verhaal zich afspeelt over tientallen jaren, zonder dat je iemand oud ziet worden. Er zit soms blijkbaar jaren tussen missies, terwijl het veel logischer lijkt dat er maar enkele dagen tussen de gebeurtenissen zit. Het is een rommeltje.
Yokai Sushi
Na het wat negatieve begin van deze review, is het verder gelukkig alleen nog goed nieuws. De geweldige gameplay van deel één is weer aanwezig in Nioh 2 en flink uitgebreid. Dezelfde wapens zijn weer te gebruiken en er zijn twee nieuwe instrumenten toegevoegd, dual hatchets en de switchglaive. Deze zijn te gebruiken in drie verschillende stances; low, mid en high. Of als je het heel simpel wilt uitleggen; snel maar zwak, gemiddeld, traag maar sterk.
In de eerste paar missies ga je vooral kijken welke twee wapens het beste bij je passen en na lang wikken en wegen ben ik voor de spear en kasurigama (zeis aan een ketting) gegaan. Het is echt heel persoonlijk welke wapens nu echt het beste zijn, want de manier van vechten is echt heel verschillend. Ik ben graag snel en wendbaar, maar als je los wilt gaan met een lompe bijl, dan is daar ook ruimte voor in Nioh 2. Er is geen goed of fout en met ieder wapen is de game prima uit te spelen, mede dankzij het ontzettend soepele vechtsysteem.
Er is niet gek veel veranderd ten opzichte van het eerste deel. Jij en de vijanden hebben een healthbar en Ki, oftewel je stamina, die je scherp in de gaten moet houden. Zodra de tegenstander al zijn KI heeft verbruikt, is het kwetsbaar voor een vernietigende grapple. Dit geldt natuurlijk ook andersom, dus je zult gedoseerd moeten vechten en ontwijken. Dit is de simpele basis die zonder extra’s al retegoed werkt, maar er komt in Nioh 2 nog zoveel bij kijken.
Je personage heeft namelijk zoveel manieren om sterker te worden. Ieder wapen heeft een behoorlijk grote skillstree, met bijvoorbeeld speciale combo’s en buffs. Ook zijn er nog verschillende disciplines te leren, ieder met net zo’n grote skilltree. Denk aan elemental magic (Onmyo), werpmessen en shuriken (Ninja) en het compleet nieuwe shiftling voor je Yokai-krachten.
Release the beast
Aangezien je een mens en Yokai hybride bent, is het ook wel eens lekker om je innerlijke monster los te laten. In Nioh 2 is dit de kers op de reeds enorme vechttaart. Er is naast je health en Ki nog een derde element om in de gaten te houden tijden het vechten: Anima. Dit bouw je op door klappen uit te delen en te ontvangen. Met Anima kan je speciale aanvallen uitvoeren, die je leert van vijandige Yokai. Zo nu en dan dropt een verslagen demoon zijn Soul Core en kan je er twee (later drie) koppelen aan je Guardian Spirit die je nog kan kennen uit deel één. Hierdoor kan je aanvallen van verslagen Yokai kopiëren.
Een ontzettend gave toevoeging ten opzicht van het eerste deel. Het maakt, samen met de nieuwe Burst Counters, de gevechten een heel stuk dynamischer. Al zijn er her en der wel wat balansproblemen. Ik heb mijn hele playthrough van Nioh 2 de Soul Core gebruikt van één van de eerste bazen, omdat de hoeveelheid schade die het aanricht bizar is. Als leuke toevoeging worden de meeste vijanden ook nog eens vergiftigt. Er is geen enkele Soul Core ook maar in de buurt gekomen van deze slachting en dat is jammer, want er zijn veel toffe moves van ook veel nieuwe Yokai.
Een andere balansprobleempje is terug te vinden als je transformeert in een demoon door middel van Yokai Shift. Als je een bepaalde hoeveelheid Amrita hebt verzameld, het goedje waar je me levelt, krijg je de mogelijkheid om te transformeren. Er zijn drie verschillende Yokai om in te veranderen, afhankelijk van je huidige Guardian Spirit. Het maakt alleen niet uit welke je kiest, want over het algemeen ben je in Yokai Shift behoorlijk zwak. Het ziet er spectaculair uit, maar de transformatie is vrij kort en de aanvallen niet gek veel sterker dan een goeie combo met je eigen wapen.
Er zijn ondertussen al een aantal patches geweest en het is ook beter geworden, maar de balans tussen de verschillende vechtelementen is nog niet helemaal optimaal.
Overigens kan Nioh 2 een speler wel overrompelen met de vele systemen om sterker te worden. Je hebt voor elk soort wapen een skilltree en vier grote skilltrees voor je Ninja, Omnyo en Shifling krachten. Je kan wapens en pantser maken, fuseren en veranderen. Je hebt verschillende tutorials die je extra skills geven, je hebt nog extra upgrades die je verdient door bepaalde handelingen vaak te doen. Er is ook nog een theehuis, waar je met bepaald servies sterker kan worden. De schattige Kodama’s zijn ook van de partij en zorgen voor een hogere droprate naar keuze. Neem rustig de tijd om je bekend te maken met al deze systemen, want geen enkele is nutteloos en kunnen net dat extra zetje zijn om te overwinnen.
Een vleugje gemakzucht
Nioh 2 voelt in alle opzichten een flink uitgebreid vervolg en als je het eerste deel fantastisch vond, dan heb je nog meer om van te houden. Ook de missiestructuur is vrijwel hetzelfde gebleven. Nioh 2 heeft geen grote wereld als bijvoorbeeld een Dark Souls, maar speelt zich af in losse missies. De hoofdmissies zijn de grootste stukken content, waar je meer over het vage verhaal komt te weten en waar je eerder genoemde Kodama’s kan vinden voor die extra buff. En natuurlijk op het eind, een heel toffe bossfight.
De kortere zijmissies zijn iets belangrijker ten opzichte van Nioh door veel betere beloningen. Je krijgt vaker een nieuwe Guardian Spirit of een heel krachtig wapen, alleen is het design van deze levels net iets te makkelijk. Stukken van de hoofdmissies worden hergebruikt net als in deeltje één. Dat kan ik heel misschien nog door de vingers zien, deed ik bij Nioh ook, maar het is wel heel makkelijk dat sommige zijmissies exact dezelfde levels gebruiken uit de eerste game. Er zijn alleen wat andere vijanden gebruikt. Het maakt de levels niet minder goed, maar het is wel erg gemakzuchtig.
Ook vertrouwt Nioh 2 net iets te vaak op iets wat ik cheap tactics noem. Je weet wel, zo’n eikel van een vijand net buiten beeld die je plots van een berg afduwt of dat je een schatkist wilt openmaken en er zoeft een demoon van het plafond af. Als je het doseert blijft het leuk en ben je als speler ook echt even verrast en kan je er misschien nog keihard om lachen ook. Maar in Nioh 2 gebeurt dit zo vaak dat het begint te irriteren. En dat is niet zo gek als je in een kwartier, zes keer wordt besprongen door een vijand in een boom. Het blijft gelukkig beperkt tot specifieke levels.
Wat me het meeste verbaast aan Nioh 2 in positieve zin en om af te sluiten met een positieve noot, is hoe goed de game draait op een console die aan het eind van zijn leven is. De framerate kakt nooit onder de zestig FPS, ik heb amper bugs gevonden in de ruim veertig uur dat de game lang is en het is ontzettend mooi om naar te kijken en luisteren. De nieuwe character designs zijn ook fantastisch en passen prima tussen de vijanden die je al kent.
Conclusie
Nioh 2 is een uitstekende opvolger van een al uitstekende voorganger. Team Ninja pakt het eerste deel en veranderd in de basis weinig, want wat niet kapot is hoeft niet gemaakt te worden. Het wordt echter allemaal flink aangevuld met grotendeels toffe toevoegingen als de Soul Cores en Yokai Shift, ondanks wat problemen met de balans.
Het verhaal is ontzettend verwarrend is en het kon een personage als William van deel één goed gebruiken om wat duidelijker te worden. Het is echter een klein smetje, want de Nioh 2 heeft zo’n sterke basis en heerlijke gameplay dat een minder verhaal slechts jammer is. Tel daar de grafische pracht en uitgebreide RPG-elementen bij op en je hebt wederom een fantastische PlayStation 4-exclusive. De beste van het jaar tot nu toe als je het mij vraagt.
