Inmiddels is het gebruikelijk dat elke succesvolle animeserie een game krijgt. Leuk voor fans en dat is voor series waarin gevechten centraal staan extreem simpel om vorm te geven. Het was dus onvermijdelijk dat One Punch Man hier vroeger of later ook aan moest geloven. Ontwikkelaar Spike Chunsoft brengt ons via uitgever Bandai Namco: One Punch Man: A Hero Nobody Knows. Is deze game echter een One Punch Knock-out? Hoe maak je een spel waarin het hoofdpersonage iedereen in één klap uitschakelt leuk om te spelen?
One Model Man
Het antwoord op mijn vorige vraag is simpel, dat doe je namelijk niet. Je speelt in het spel van de One Punch Man dus (voornamelijk) niet als Saitama. In het oog van balans is dat wel te begrijpen. Je maakt in het begin van dit spel namelijk je eigen personage en hebt als doel om van je zielige C-klasse held een weg naar die befaamde S-klasse te werken. Tegelijk volg je het verhaal van het eerste seizoen van de serie. Het moet het leven van Saitama imiteren, alleen sla jij niet elke vijand in één klap tot moes. Goed concept om de punchline van de serie te ontglippen. Om een betere held te worden neem je deel aan missies om je level te verhogen en sterker te worden, maar waardeer je ook je rang op.
Het maken van een eigen personage is niet vreemd voor animetitels. Een deel van de charme van dit soort spellen is juist dat je een eigen creatie tot leven kunt brengen in een setting van een animeserie die je tof vindt. Dat is hier ook het geval. Helaas is bij het maken van je personage snel duidelijk dat in het begin de opties zeer gelimiteerd zijn. Je kunt een geslacht kiezen en nog wat aanpassingen doen aan je lengte en grootte van je hoofd, handen en voeten. Als je dat gedaan hebt krijg je een armoedig aanbod aan haarstijlen en kleding die oplettende fans direct zullen herkennen van andere personages. Wel kun je de kleuren hiervan instellen. Aye, dat stelt helaas niet zoveel voor en zet ook direct de toon voor het spel. Assets worden namelijk keer op keer zonder schaamte hergebruikt. Later speel je wel opties vrij om je personage mee te versieren, maar ook hieruit bestaat het merendeel uit kledingstukken die elders gebruikt worden.
Ze noemen mij, Budgetman
Misschien is het een artistieke keuze omdat retrogames hot zijn, maar dit spel lijkt erg op een game uit de begintijd van de PlayStation 3. Niet alleen is dat aan de graphics te zien, maar ook aan de audio. Bij het titelscherm begint dit al. De audiokwaliteit is dusdanig slecht dat het lijkt alsof je speakers opgeblazen zijn. Het kraakt en klinkt alsof iemand hard in de microfoon aan het schreeuwen is. De audiobalans bij stemmen is ver te zoeken. Dat is niet enkel zo bij Engelse stemmen maar ook bij de Japanse audiotrack. In eerste instantie dacht ik dat het misschien aan mijn software lag, maar bij nader onderzoek blijkt dit de bedoeling te zijn. De achtergrondmuziek klinkt ook normaal dus begrijp ik werkelijk niet hoe dit zo de deur uit heeft kunnen gaan.
En ja, ik haalde het hiervoor ook al aan, maar grafisch is het spel ook niet om naar huis over te schrijven. Extreem simpele cell-shaded animemodellen en amper animatie. Tijdens de gevechten kan het er allemaal nog mee door, maar tijdens dialoog en tijdens missies oogt het erg zwak en goedkoop. Er zijn amper cutscenes waardoor je elk beetje dialoog dezelfde uitstraling heeft. Het is ook niet alsof de dialoog op hetzelfde niveau is als de humor uit de show. De juiste humor die wel aanwezig is komt simpelweg van de momenten uit de animeserie.
Dan de uitvoering. Ook die lijdt onder het gebrek van aandacht. Er is voor dit spel gekozen voor een soortgelijk systeem als eerder in Dragon Ball Xenoverse 1 en 2 is uitgevoerd. De stad waar je in leeft dient als een hub waar je online dus andere spelers tegenkomt. Gaandeweg ontgrendel je nieuwe delen van de stad en kun je meer doen. Het blijft echter een schrale ervaring. Veel is er namelijk niet te vinden. Soms opent er een winkel of een gebied waarin je aangevallen kunt worden. Erg groot is het niet.
Een kleine nitpick, maar ook vreemde keuze van de ontwikkelaar, is dat de stad vol staat met railingen en andere obstakels. Het is een esthetische keuze die actief hindert. Je kunt er niet overheen springen en als je aan de andere kant moet zijn betekent dat dus dat je helemaal om moet lopen.
Many punches, man
Het meest belangrijke onderdeel van dit spel zijn de gevechten. Gelukkig zit hier iets meer aandacht in, al kan het nog steeds stukken beter. Gevechten zijn één-op-één. Je hebt echter wel beschikking over teamleden die je bijstaan. Tijdens de missies komen er namelijk helden uit de buurt jouw kant op gerend om je bij te staan. Zodra ze eenmaal zijn aangekomen doen ze een aanval op de tegenstander en kun je ze voor dat gevecht besturen. Bij vijanden is dit soms ook het geval, maar minder frequent omdat ze vaak al met meerderen in een team zitten.
De helden die je tegemoet komen zijn zowel personages uit de serie als de personages van andere spelers. En ja, daar kan Saitama dus ook bij zitten met zijn dodelijke klap. Hij is meestal wel de laatste die op komt dagen en tegen die tijd is het gevecht vaak allang voorbij. Als er een charmepunt uit dit spel te noemen is, dan is dat het wel. Het is tof om samen met personages als Genos of Tatsumaki te vechten. Naar mate je in het verhaal vordert kun je de helden uit de show ook vrij spelen in andere modi als Versus.
Mechanisch zitten gevechten dan wel weer wankel in elkaar. Je kunt met twee knoppen combo’s maken die extreem simpel en repetitief zijn en eigenlijk altijd met dezelfde knop begint. Bijna elke combo eindigt met een klap waarmee je de tegenstander vloert. Je kunt ook verdedigen, springen, gooien en super aanvallen gebruiken ten koste van een Move meter. Omdat je in een arena vecht blijft de camera altijd achter één persoon en ver genoeg uitgezoomd om beiden te kunnen zien. Je kunt vrij rondrennen in het gebied en op die manier kiezen voor een offensief of als een lafaard wegrennen. Aan de lopende band gebeuren er ook evenementen die impact kunnen hebben op je gevecht. In het begin heb je enkel toegang tot een basis vechtstijl, maar later ontgrendel je ook nog andere vechtstijlen die direct overgenomen zijn van andere personages.
Jammer genoeg vallen ook de gevechten nogal plat. De basis werkt, maar dat maakt het niet per definitie goed. Een doorsnee gevecht bestaat uit het herhalen van dezelfde eenvoudige combo tot de ander neer is. Het indrukken van knoppen werkt niet zoals je verwacht. Er zit namelijk een kleine vertraging tussen waardoor het lijkt alsof je personage niet reageert. Dat betekent soms dus dat je geen snelle beslissingen kunt maken en je onnodig klappen vangt. Als je bijvoorbeeld aanvallen blokkeert zou je in de meeste spellen een opening kunnen vinden om toe te slaan. Hier resulteert dat in meer klappen krijgen. Ook als je een tegenstander op de grond krijgt moet je geforceerd wachten tot hij opstaat. Hij doet dan eerst een kleine animatie waarin hij gehurkt gaat zitten en staat dan pas op. Tijdens die periode kun je ook geen aanvallen raken en duurt het gevecht onnodig langer.
Voltijd vultijd
Afwisseling is nog zo’n element dat ver te zoeken is in One Punch Man: A Hero Nobody Knows. De missies die je krijgt komen steeds weer op hetzelfde neer. Er is vrijwel geen variatie aan doelen en ook de originele NPC’s die voor deze missies tegenover je staan komen keer op keer terug. Ik heb geen idee hoe vaak ik de lelijke kop van een Rioting Claw in elkaar heb gestampt die elke keer weer als vijand uit de hoge hoed getoverd wordt. Natuurlijk helemaal bestaande uit onderdelen van andere personages.
Als je dan al genoeg missies hebt voltooid mag je van de Hero Association eindelijk meedoen aan het plot van One Punch Man. En nee, niet dat je ook maar iets bijdraagt. Tegen Vaccine Man, Mosquito Girl of andere bekende vijanden uit de show kun je weinig beginnen en moet je letterlijk overleven tot Saitama er is. Je krijgt dan controle over Saitama, die geen schade lijkt te kunnen oplopen, en zoals het hoort alles in één klap sloopt.
Heel de verhaalmodus zit vol met padding en maakt deze karige ervaring langer dan hij hoort te zijn. Met een uurtje of tien ben je er wel doorheen maar daarvan is het merendeel dus ongegeneerde opvulling. Als een superheld die zichzelf groter wil doen lijken dan hij is.
Nadat je het verhaal hebt uitgespeeld heb je wel een aardige verzameling aan speelbare personages in Versus. In die modus kun je tegen vrienden, online, of een CPU, vechten met de cast van One Punch Man en je eigen creatie. Ook Saitama is hier van de partij, mocht je hem toe willen staan. Hij is namelijk wel speelbaar, maar kan in de regels verboden worden als je dat liever hebt.
Conclusie
Het is jammer dat de eerste game van One Punch Man, waar in alle eerlijkheid veel potentie in ligt, in deze staat uitgebracht is. Het concept ligt er maar de uitvoering is op werkelijk elk front subpar omdat het duidelijk is dat hier simpelweg geen budget in is gestoken door de ontwikkelaar. Dat is jammer. Er zijn naast mij veel fans die graag een waardige game van One Punch Man hadden willen zien. Dit is hem in ieder geval niet.
