Review: Terminator: Resistance

“I’ll be back”. Met deze woorden maakt Arnold Schwarzenegger in 1984 een statement waar de fans van toen vandaag de dag een zuur gevoel bij krijgen. Want ja, de inmiddels bejaarde doch onverwoestbare T-800 blijft inderdaad maar terugkomen, of we dat nu leuk vinden of niet. Met de release van Terminator: Dark Fate vlak achter ons (waar ik mezelf niet meer aan durf te wagen), brengt het Poolse Teyon de franchise ook weer naar de pc en consoles door Terminator: Resistance aan ons voor te schotelen.

Bij de naam Teyon gaan bij sommigen wellicht de nekharen al overeind staan, gezien ze met Rambo: The Videogame die franchise – hoe onmogelijk dat ook klinkt – naar een nieuw dieptepunt brachten. Maar hé, iedereen verdient een herkansing. Laat ik het zo zeggen, Terminator: Resistance is in ieder geval beter dan die Rambo-rommel en misschien zelfs wel de beste Terminator-game van de laatste jaren. Maar goed, dat is dan ook niet zo moeilijk.

De Future War is terug

Er is namelijk één ding wat Teyon heeft geleerd van Rambo: geen on-rail deze keer! Nope. In plaats daarvan is Terminator: Resistance een lineaire, objective based, first-person shooter geworden waar een vleugje RPG overheen is gegoten. De tweede correcte keuze die het relatief kleine ontwikkelteam heeft gemaakt is de algehele setting. Ondanks dat Terminator: Resistance zich in 2028 afspeelt, laat Resistance alles wat zich na Terminator 2: Judgement Day heeft afgespeeld, ver achter zich. Dat is iets waar niet alleen ik, maar waarschijnlijk ook vele anderen, een stuk minder melancholisch van worden.

Anyhoe… 2028 dus, het jaar waarin Skynet zich zo’n beetje aan het voorbereiden is op al zijn tijdreisperikelen om de ongeboren verzetsheld John Connor te ‘terminaten’. Dertig jaar na het losbarsten van Judgement Day is de welbekende Annihilation Line zo hard aan het oprukken dat Connors verzetsstrijders het er maar moeilijk mee hebben om te overleven. De redding komt in de vorm van Private Jacob Rivers, een laaggeplaatste strijder in de Resistance Pacific Division die – zonder dat hij het beseft – essentieel is voor de strijd tegen Skynet. Wat hij namelijk nog niet weet is dat hij de sleutelfiguur is die de uiteindelijk gedoodverfde verliezer Skynet op de knieën gaat krijgen. Uiteraard weet Skynet dit al wel en stuurt zo’n beetje zijn hele leger aan ‘chromo sapiens’ op de nietsvermoedende Rivers af.

2010 heeft gebeld…

Op papier heeft Teyon hier dus de ultieme kans om de Terminator-franchise – die net als vrijwel ieder andere actiefilm-franchise uit de jaren ‘80 helemaal om zeep is geholpen – te herschrijven. De kans om de Future War zodanig in kaart te brengen dat de fans van het eerste uur deze ook te pruimen vinden, ligt aan Teyons voeten. Maar helaas, het afleveren van een game die de glans weer terug op de hevig roestende endoskeletten brengt, lijkt toch net even te hoog gegrepen voor het relatief onervaren Teyon. De Poolse ontwikkelaar heeft zichtbaar niet de mankracht en het budget gehad om van Terminator: Resistance een waardige current-gen Terminator-game te maken, gezien dit project op vrijwel alle fronten matig scoort.

Het meest opvallende front is de veelal teleurstellende grafische prestatie van Terminator: Resistance, welke op lighting effects na zwaar achterhaald zijn. Aartslelijk is het nooit, maar tijdens de gehele campaign heb ik nergens het gevoel gekregen dat Teyon current-gen -waardige beelden uit de Unreal Engine heeft weten te persen. Pasadena – dat door de Annihalation Line inmiddels in totale destructie is achtergelaten – mag inmiddels niet meer zijn dan een stad vol geruïneerde gebouwen, uitgebrande voertuigen en bergen aan gewapend beton, maar zelfs deze monotone landschappen lijken rechtstreeks uit het jaar 2010 te komen. De standaard vuurwapens – alsook de hand die deze vasthouden – doen je terugdenken aan de Call of Duty van tien edities geleden en het bekende lockpicken met bobby pins lijkt regelrecht uit Fallout 3 te zijn gekopieerd. Het enige wat er op het eerste gezicht wel netjes uitziet, zijn de character models van de NPC’s en de Terminators zelf, al hebben die hun eigen problematiek weer.

Terminators don’t feel pain, obviously

Terminators – en dan maakt het echt niet uit welke build – vormen in Resistance namelijk op geen enkel moment de dreiging die ze zouden moeten inboezemen. Allereerst is de A.I. van een dramatisch Skynet-onwaardig laag niveau. Ik heb magnetrons gezien met betere kunstmatige intelligentie. Allereerst lijken ze het perifere gezichtsveld van een doperwt te hebben, waardoor iedere confrontatie iets te gemakkelijk uit de weg te gaan is. Mocht je toch verrast worden door een verdwaalde T-800 – welke je trouwens door het gebruik van een nachtkijker zelfs door muren heen kunt spotten – dan is er nog geen nood aan de man gezien een Stormtrooper over het algemeen accurater schiet. Pas wanneer je binnen armlengte van een Terminator komt loop je significante schade op gezien dit bij hem/haar/het de noodzaak opwekt om je op te pakken en een paar meter weg te smijten. Want ja, dit is natuurlijk veel logischer dan een point blank headshot met een Plasma Rifle…

Jacob Rivers en diens bij elkaar geraapte verzetsstrijders lijken overigens beter overweg te kunnen met zo’n Plasma Rifle, waaruit wederom blijkt hoe krankzinnig slecht de Skynet’s A.I. kan zijn. Er is geen enkel moment waarop androids zullen overwegen om dekking te zoeken of te flanken. In plaats daarvan accepteren ze het feit dat ze ten dode zijn opgeschreven en blijven ze stoïcijns staan tot jij degene bent die juist hen ‘terminate’. Dit resulteert constant in ongeïnspireerde vuurgevechten die nooit en te nimmer een echte uitdaging voorschotelen. Dit alles zou nog een beetje gecompenseerd kunnen worden door dikke gunplay, maar ook hier schiet Terminator: Resistance ernstig tekort (no pun intended). Geen enkel wapen heeft echt ‘oemf’ of lijkt significante impact te bieden, zelfs niet de Plasma-wapens die je door middel van upgrades kunt “verbeteren”.

Come with me if you want to laugh

En dan is daar nog de voice acting, die je op sommige momenten nog de hoop geeft dat het allemaal nog best goed kan komen, maar niet veel later ruimte maakt voor schaamtevervangende lachkicks. Voor een setting waarin de mensheid op het punt staat om uitgeroeid te worden, weten sommige mensen nog behoorlijk luchtig te blijven. Ik bedoel, er staat letterlijk een leger aan “onverwoestbare” robots op je stoep en een klein kind met de stem van een jongvolwassene vertelt je – zonder ook maar enige vorm van angst uit te stralen – hoe hij gezellig zooi is wezen sprokkelen. Daarnaast geeft het RPG-element van Resistance je bij elke NPC de optie om over koetjes en kalfjes te lullen om zo een wit voetje bij ze te kunnen halen (of juist niet), wat wellicht bedoeld is om wat balans te bieden tussen de snoeiharde actie door, als die er ooit was.

Het grote probleem van alle voicelines is dat deze – of de stemacteur nu authentiek klinkt of niet – opgedreund en achter elkaar geplakt aanvoelen. Dialogen voelen niet zo vloeiend aan, wat alleen maar versterkt wordt door de matige animaties die ook wat weghebben van de oudere Metro-games. Ik heb mensen nog nooit zo onderweldingend hun schuilplaats zien verlaten nadat een vreemdeling ze op het hart drukt dat hun kelder over een minuut binnengevallen gaat worden door een tamelijk onschendbare vijand. Scènes die het doel hebben om het gevoel van ‘oeh’ en ‘ah’ op te wekken, bereiken helaas veelvuldig het tegenovergestelde.

Hasta la vista, Teyon

Ondanks het feit dat ik tot nu toe weinig tot niks positiefs over Terminator: Resistance heb verteld, vind ik het oprecht zonde dat deze review doorspekt is van pessimisme. Ik besef namelijk maar al te goed dat Teyon geen studio is met een Battlefield-budget van enkele miljoenen en ook niet de mankracht heeft van een studio als Infinity Ward, waardoor ik ook begrijp dat de Poolse ontwikkelaar nooit het niveau kan bieden waar we vandaag de dag aan gewend zijn geraakt. Het idee dat Terminator: Resistance kan meedingen naar ‘Shooter van het Jaar’ is dan ook een utopisch gedachtegoed. En laat ik heel eerlijk zijn, Terminator: Resistance heeft ondanks zijn leentjebuur-praktijken ook originele aspecten, zoals het hacken van Skynet-apparaten door het spelen van een potje oldschool Frogger.

Daarnaast weten ook de originele synthesizer-sounds van Brad Friedel wel het gevoel van de originele Terminator-films prettig naar Resistance te vertalen en heeft Teyon absoluut de moeite genomen om wat referentiekaders naar The Terminator en Terminator 2: Judgement Day te plaatsen door onder andere Robert ‘T-1000’ Patrick in de game te verwerken. Wat dat betreft heeft Teyon tot op de dag van vandaag de beste Terminator-game verkrijgbaar weten af te leveren, wat in retrospect bijna ironisch moet klinken. Helaas weet deze fan service – hoe erg ik deze ook waardeer – mijn mening rondom Terminator: Resistance niet dusdanig te beïnvloeden dat ik de aanschaf van deze full priced game (welke raar genoeg op Steam slechts €40 kost) kan rechtvaardigen. Voor de absolute fan van het oude werk die zich niet zo stoort aan lacuneuze gameplay en achterhaalde graphics valt er nog enkele uurtjes aan hersenloos Future Warfare te behalen, al raad ik ook die aan om te wachten tot Resistance ergens in een sale belandt.

Conclusie

Na Teyons wanhopige poging om van Rambo nog iets te maken, is de Poolse studio er ook in het geval van de Terminator-franchise niet in geslaagd om de glans weer terug op de endoskeletten van de ooit zo imposante T-800 Terminators te krijgen. Terminator: Resistance weet succesvol het gevoel van vroeger weer op te wekken, maar doet dit door een verschrikkelijke A.I. en zwaar achterhaalde graphics juist op de verkeerde manier. Als we in het achterhoofd houden dat Teyons budget en mankracht nog niet in de buurt komt van de grote shooter-ontwikkelaars mogen we eigenlijk niet verwachten dat Terminator: Resistance GOTY-materiaal wordt, maar alles bij elkaar genomen valt er gewoon te weinig vertier uit deze singleplayer-only game te halen, tenzij je echt een superfan bent die altijd al hersenloos op T-800’s heeft willen knallen.