Wie ooit een wedje heeft gelegd dat we anno 2019 nog met een Ice Age-game zouden worden verblijd, mag gaan collecteren. Voor de lefgozers die ‘double or nothing’ zijn gegaan door te voorspellen dat ‘s-werelds favoriete prehistorische eikelbijter Scrat wederom de hoofdrol zou krijgen, hebben sinds een week of twee helemaal mazzel. Met Ice Age: Scrat’s Nutty Adventure keert de franchise na een hiatus van drie jaar vreemd genoeg terug.
Het is bijna ironisch te noemen, gezien Ice Age na het zeer matige Collision Course uit 2016 aardig uitgestorven leek. Scrat’s Nutty Adventure is dan ook niet de platformer die de franchise van de nieuwe levensadem voorziet. Hoewel ik ontwikkelaar Just Add Water niet kan betichten van het afleveren van een absoluut hopeloze fossiel van een game, moet ik wel bekennen dat deze Ice Age-game aanvoelt als mosterd na de diepvriesmaaltijd. Een diepvriesmaaltijd die er op de verpakking best lekker uitziet, maar die uiteindelijk elke vorm van smaak ontbeert.
Futuristische supereikeljager
Voor een deel is dat te danken aan de protagonist zelf. Scrat – de hyperactieve prehistorische crackeekhoorn – is namelijk in dezelfde categorie te plaatsen als de Minions uit Despicable Me: leuk voor tussendoor, zwaar teleurstellend wanneer je er constant mee te maken krijgt. Toen ik voor het eerst met Ice Age van doen kreeg – wat inmiddels 17 jaar (!) geleden is – vormde Scrat een grappige filler in de film. Je zag hem van tijd tot tijd desperaat achter zijn felbegeerde, doch ogenschijnlijk ongrijpbare noot aan huppelen, wat leidde tot kolderieke slapstick-taferelen, waarbij Scrats radeloosheid zowel zichtbaar als hoorbaar werd tentoongesteld.
Anno 2019 is daar weinig verandering in gekomen. Scrat is nog steeds dezelfde sabeltandeekhoorn met afkickverschijnselen die naarstig achter een aker aan zit, al gooit Scrat’s Nutty Adventure het over een lichtelijk futuristische boeg. De eikel waar Scrat met liefde zijn tanden in wil zetten, ligt door een samenloop van omstandigheden (oftewel Scrats eigen stupiditeit) achter slot en grendel in een Scratazon Tempel en om de noot te bemachtigen, dient Scrat eerst vier Crystal Nuts te verzamelen. Nu laat het zich natuurlijk al raden dat deze vier kristallen supereikels over vier uithoeken van het ijzige, prehistorische continent verspreid liggen, wat dus ook het geval is.
Scrat Bandicoot
Rondom dit hele concept heeft de Britse ontwikkelaar Just Add Water een 3D-platformer gebouwd die nog het beste te vergelijken valt met klassieke 3D-platformers als Crash Bandicoot en Spyro the Dragon, welke beide recentelijk een succesvolle remake hebben gekregen. Scrat’s Nutty Adventure lijkt uit hetzelfde hout te zijn gesneden als die andere twee, of dezelfde mal lijkt in ieder geval te zijn afgestoft en benut. Scrat’s Nutty Adventure bestaat voor het leeuwendeel uit rondlopen, kristallen en verborgen items verzamelen, een beetje klim- en springwerk en een schermutseling van tijd tot tijd. Hier is op zich niets mis mee. Hoewel de hoogtijdagen van deze gamemechanieken alweer enkele consolegeneraties geleden hebben plaatsgevonden, hebben de remakes van Crash Bandicoot en Spyro the Dragon bewezen dat deze anno 2019 nog steeds kunnen. Scrat’s Nutty Adventure heeft op papier dus gewoon de potentie om een succesje te boeken.
Het grote verschil met die andere twee grote jongens in het genre zit hem in de uitwerking. Waar Crash en Spyro uitdagende platformers zijn, is Scrat’s Nutty Adventure dat verre van. Sterker nog, Scrat’s Nutty Adventure is zo ontzettend eenvoudig dat een kleuter de game kan spelen, mede te danken aan de variatieloze gameplay. Platformen heeft zwaar de overhand in deze Ice Age-game – iets wat je kan verwachten van een 3D-platformer – maar de verhouding van platformen en ‘combat’ en puzzelen liggen in Scrat’s Nutty Adventure zo mijlenver uit elkaar dat de gameplay vrij vlot grenst aan het borderline saaie. Tel daarbij op dat de combat-mogelijkheden die zich wel presenteren mateloos afstompend zijn en letterlijk nul skill van je vergen. Met een beetje button bash kung-fu delft elke neushoornkever en misvormde meerkat (denk ik…) het onderspit en met een robbertje stenen gooien kom je ook een heel eind in Scrat’s Nutty Adventure. Als je het voor elkaar krijgt om in gevechtssituaties je levensbalk leeg te laten lopen, ben je écht slecht in gamen, en dat komt van iemand die strak laatste eindigt in menig online shooter.
(N)ice Age, soort van…
De meeste voldoening haal je in Scrat’s Nutty Adventure dan ook uit het verkennen van de wereld, wat op zich geen straf is. Je kunt veel zeggen over de geestdodende actie in deze game, maar Just Add Water heeft er wel voor gezorgd dat je jezelf ten minste verveelt in een goed vormgegeven omgeving. Qua level design heeft de studio zijn zaken best aardig op orde, iets wat men misschien nog heeft overgehouden aan het mede-ontwikkelen van de Oddworld-games. Hoewel Scrat’s Nutty Adventure zo lineair als de pest is, doet het level design je bijna anders vermoeden. Daarnaast geeft de game je ook genoeg mogelijkheid om op verkenningstocht te gaan om extraatjes te zoeken, al haal je hier amper voldoening uit omdat het niet echt iets voor je lijkt te doen omdat je niets over wordt uitgelegd.
Maar ja, hoe mooi en leuk dit ook allemaal mag ogen, je hebt er niet veel aan wanneer je verkenningstocht wordt geplaagd door een erbarmelijke framerate en irritant camerawerk. Zelfs met het overschot aan power van mijn PlayStation 4 Pro wist Scrat’s Nutty Adventure het niet voor elkaar te krijgen om stabiel te draaien, iets wat ik nogal vreemd vind voor een game waarin je amper wat actie voorgeschoteld krijgt. Daarnaast voelt de camera nogal zweverig aan een heeft deze er in bepaalde omstandigheden moeite mee om zich gunstig te positioneren. Vooral in het geval van een stageboss – waarvan er trouwens schandalig weinig zijn – is de camera je ergste vijand omdat er niet zoiets bestaat als een target lock.
Conclusie
Ice Age: Scrat’s Nutty Adventure is dus als die ingevroren maaltijd waar je goede herinneringen aan hebt – je weet wel, zoals je moeder die maakte – maar die na het serveren ervan een muffe smaak in je giechel achterlaat, voor zover je er smaak uit haalt. Het 3 à 4 uur durende ‘avontuur’ van de eikelbijtende Scrat wil graag het gevoel van klassieke 3D-platformers emuleren, maar vergeet daarbij wel dat het juist de combinatie van platformen en uitdaging is die destijds te succesformule definieerde. Scrat’s Nutty Adventure voelt daarom nooit aan als een avontuur, maar meer als een veredelde ‘kristallen fetch quest’ waarin een ondermaatse prestatie van de game het potentiële jolijt nog meer drukt. Mocht je kleine kinderen hebben die helemaal leip worden van Scrat en zijn idiote kreten, dan zou je de aanschaf van Scrat’s Nutty Adventure nog kunnen overwegen. Zoek je als serieuze gamer een uitdagende 3D-platformer, geef dan je ekkies uit aan Crash Bandicoot, om maar een voorbeeld te noemen.
♂️