In leven hebben we slechts één echte zekerheid, namelijk de dood. De dood komt voor ons allemaal, of we nu arm zijn of rijk, dik of dun, ongeacht onze afkomst of maatschappelijke status. In menig stukje literatuur – welke onze cultuur zo’n beetje heeft geschapen – komt de dood in de personificatie van Magere Hein. Je weet wel, beetje ingevallen koppie, zwart gewaad, zeis in de knoken. Maar als we het Deense Kong Orange mogen geloven bestaat er een kansje dat het Ministerie des Doods Felix op je af stuurt, welke in vrijwel elk opzicht totaal haaks op het imago van collega Hein staat. Felix weet van je expiratie zo’n happening te maken dat je jezelf bijna verheugt op je laatste adem.
Felix, de ‘dancer macabre’
Felix is namelijk een beetje anders dan de gemiddelde ‘field reaper’, een ambacht welke voltrokken wordt door leden van het zogeheten ‘Ministry of Death’. Voor iemand die zijn bammetjes verdient met het faciliteren van het oud-Hollandse kassiewijle gaan, is Felix een levendig typetje. Achteraf gezien is dat niet zo vreemd, want Felix heeft vlindertjes in zijn buik. Betty the Maiden is de meid voor hem, zij het dat er één cruciaal probleem is: Betty werkt voor het Ministry of Life. Het is dus niet zo dat ze elkaar om de haverklap treffen, maar dat weerhoudt Felix er niet van om te dromen.
Maar goed, dat vlammetje zorgt er wel voor dat Felix ‘dartel’ is, wat zich uit in zijn constante drang om te dansen. Ondanks het feit dat zijn werkgever er niet al te happig op is, wordt het getolereerd, zolang zijn werk als field reaper er niet onder lijdt. En zo, jongens en meisjes, ontstaat een game als deze. Want ja, Felix the Reaper draait geheel om het verzorgen van iemands onfortuinlijke ondergang, welke jij al dansend over een geblokt speelveld in scène moet zetten. Er gelden eigenlijk maar twee regels: Je mag niet direct met je slachtoffer in contact komen en alle voorbereidingen dienen geheel in de schaduw te worden genomen.
Een uitdagend schaduwspel
Jazeker, Felix the Reaper is een puzzelgame waarbij de voornaamste gimmick het manipuleren van schaduwen vormt. De opzet van elke puzzel is hetzelfde. Je stapt uit je lift, bekijkt een kort filmpje waarin je doel wordt uitgelegd en probeert daarna al dansend in zo min mogelijk stappen en in een zo kort mogelijke tijdsbestek een specifiek object naar een bepaald vakje te verplaatsen, zonder daarbij uit de schaduw te stappen. De enige invloed die jij als speler op de schaduwvorming kunt uitoefenen is interactieve objecten verplaatsen om nieuwe schaduwen te vormen of de stand van de zon een kwartslag draaien.
Dit klinkt super simpel maar geloof me, dat is het niet. De eenvoud van het eerste level maakt namelijk al snel plaats voor een levelopbouw waarbij je toch al snel wat verder moet denken. Vooral de uitdaging om elk level foutloos binnen een bepaald tijdsbestek te voltooien brengt toch wel de nodige prestatiedruk met zich mee, gezien Kong Orange behoorlijk krappe tijden voorschrijft. Ook de fout om jezelf onbedoeld in het zonlicht te begeven – wat dus gebeurt wanneer je de zonnestand draait en je de schaduwen verplaatst – lonkt in elk level, al valt dit weer te voorkomen door een ‘preview mode’ die je zonder consequenties laat zien waar de schaduw valt wanneer je de zon verzet. Maar ook dat gaat weer ten koste van je tijd natuurlijk.
Simpel doch doeltreffend
Daarnaast gooit Kong Orange naarmate je progressie boekt meerdere factoren in de mix die de puzzels complexer maken, zoals (druk)schakelaars om obstakels te verplaatsen en objecten die gestapeld dienen te worden om een langere schaduw te creëren. Nogmaals, en ik kan het niet genoeg benadrukken, dit klinkt op papier allemaal een stuk simpeler dan het uiteindelijk is. Wanneer je een level hebt voltooid wordt dit maar al te duidelijk, wanneer je de afrekening krijgt en moet concluderen dat je er veel te lang over hebt gedaan en de stappenteller dik overschreden is. Gelukkig voor de completionisten onder ons valt elk level over te doen zodat je toch enkele felbegeerde in-game achievements op je conto mag bijkalken.
Dat je jezelf af en toe toch eens ernstig achter de oren moet krabben wordt gelukkig behoorlijk draaglijk gemaakt door Felix, en dan in het bijzonder zijn moveset. Het moge duidelijk zijn dat de ontwikkelaars aardig wat aandacht hebben gevestigd op Felix’ danspasjes, welke met behulp van professionele dansers zijn vormgegeven. Vanaf het moment dat Felix de play-knop van zijn Walkman indrukt, is het een aaneenrijging van shuffles, popping & locking en soepele pirouettes en eerlijk gezegd is het een genot om naar te kijken. Daarnaast beschikt Felix the Reaper ook over de nodige smeuïge deuntjes, wat het totaalplaatje wel aardig compleet maakt. Maar de kers op de audio-taart wordt toch wel gevormd door de zoetgevooisde Sir Patrick Stewart, die tussen de scenario’s door ook af en toe wat te lullen heeft.
Een (bijna) feilloze puzzelaar
Gelukkig komt naast het oor, het oog ook niks tekort. Nu is Felix the Reaper niet het boegbeeld van ultra-realisme of detail tot in de puntjes, maar het cartooneske karakter van de game is absoluut bekoorlijk en uiterst humoristisch. Daarnaast ademt ieder scenario zo zijn eigen sfeer welke stuk voor stuk goed uit de verf komen, mede door het gebruik van een in het oog springend leveldesign en lekker heldere kleuren. De laatste keer dat ik zo onder de indruk was van een simpel doch aantrekkelijk leveldesign was toen ik mezelf waagde aan Besiege, nog zo’n indiegame waar ik aanvankelijk nooit van gehoord had maar waar ik wel meer lol aan beleefde dan ik voor mogelijk had gehouden.
Is er dan niets waar ik wat over te zeuren heb? Helaas wel. Het is misschien maar een klein dingetje, maar de camera was niet altijd mijn beste vriend. De cursor – welke je over het speelveld beweegt om het blokje te selecteren waar je heen wilt huppelen – wilde ik ook nog wel eens kwijtraken, vooral wanneer ik een item moest selecteren om op de pakken of te droppen. Per ongeluk een item op het verkeerde vakje deponeren is me vaker dan eens voorgevallen, wat dus resulteerde in twee extra moves om dat te rectificeren. Ik weet het, peanuts, maar het vormde heel soms een vorm van frustratie. Ach ja… een ongeluk zit in een klein hoekje, wat ironisch gezien ook het hele motto van Felix the Reaper is.
Conclusie
Al met al is Felix the Reaper gewoon een zeer amusante, komische puzzelgame welke gameplay-technisch, visueel en muzikaal lekker in elkaar steekt. De ietwat absurde en donkere humoristische ondertoon die de game aan een uiterst serieus onderwerp als de dood hangt is (raar genoeg) verre van misplaatst. Felix the Reaper laat gegarandeerd enkele uren de raderen in de bovenkamer draaien, wat me dus en passant doet oproepen om extra op te letten wanneer je deze kolderieke puzzelaar on-the-go speelt (in het geval van de Switch-versie), anders zou je Felix wat eerder kunnen tegenkomen dan je lief is.
