Review: Blazing Chrome

Blazing Chrome, het klinkt bijna als een oldies jaren ’90 actiefilm en eigenlijk is het dat ook zo’n beetje. Weinig om handen, een script dat waarschijnlijk ergens op het toilet van een tankstation op een velletje kaklint is geschreven, een munitieverbruik waar de Amerikaanse National Rifle Association natte dromen van zou krijgen en het is allemaal voorbij voordat je er erg in hebt.

Wat dat betreft winden het Braziliaanse JoyMasher en het Franse The Arcade Crew er geen doekjes om, want ze doen echt nul moeite om te verbloemen waar men de mosterd vandaan heeft gehaald. Met Blazing Chrome krijg je exact wat de titel doet vermoeden. Wat dan? ‘Get to da chappah’ en lees effe verder, ouwe actieheld.

Last action heroes

Wat het Braziliaanse ontwikkelteam namelijk op tafel gooit valt het beste te omschrijven als een tekstboekvoorbeeld van negentiger jaren 2D sidescrolling shoot-‘em-up, waarin alle ingrediënten zitten die elke zelfrespecterende shmup dient te bevatten. Blazing Chrome doet dan ook totaal niets verrassends en wordt gevormd door het DNA van het genre zoals we dit nog uit het gouden tijdperk van de speelhallen kennen. Hordes eentonige vijanden, one hit insta-deaths, ontiegelijk lineaire levels met ieder een eigen boss fight, soms een ietwat vervelende besturing en een verhaal wat geen naam mag hebben… Blazing Chrome tikt alle vakjes aan zoals het een shmup betaamt en het is eigenlijk helemaal niet erg.

Want ja, voor het verhaal hoef je Blazing Chrome sowieso niet op te starten. Omdat het er nu eenmaal bij hoort, zit er wel een achterliggend verhaal ingebakken, zijnde het verhaal van een menselijke verzetsstrijdster genaamd Mavra en haar robo-partner Doyle. Mavra is één van de weinige pappenheimers die na de Great War in het jaar 21XX nog resteert, waarbij mechanisch tuig – door de mensheid ook aangeduid als Toasters – de wereld heeft overgenomen en de mensheid obsoleet is verklaard. Doyle is zo’n Toaster, maar ziet ook in dat zijn chromen soortgenoten gestopt dienen te worden.

Als een soort T-800 Terminator met een hanenkam en Sarah Connor ploegen deze gelijkwaardige personages zich lood pompend door myriaden mechanische en semi-mechanische schietend schroot heen om het geambieerde gevoel van vrijheid te verwezenlijken. Wat ik al zei, het heeft allemaal niet veel om het lijf en het is een verhaal wat je na vijf minuten hersenloos knallen alweer vergeten bent, maar een aantrekkelijk verhaal is dan ook niet waarom je een shmup opstart.

“Yippee Kai-yay, motherf***er”

Waar je een shmup als Blazing Chrome wél voor speelt, is schieten op alles wat beweegt en veel daarvan, en laat dat nou net datgene zijn waar Blazing Chrome dus in het bijzonder de nadruk op heeft gelegd. Er is niets dat je ervan weerhoudt om guns blazing door elk level heen te banjeren, gezien er niet zoiets is als een ammo cap. Gewoon die schietknop indrukken en gas op die krukas. En dat, jongens en meisjes, verveelt nooit. Dat deed het niet in de jaren ‘90 en dat doet het nu nog niet.

Het is dan ook exact de reden waarom Blazing Chrome een succesvolle hedendaagse ‘opvolger’ van klassiekers als Contra en Metal Slug kan worden genoemd, ook al valt het niet te ontkennen dat Blazing Chrome verre van perfect is. Er schort namelijk wel het een en ander aan JoyMashers arcadegame, al doet het ook voldoende goed om deze foutjes allemaal vergeeflijk te maken.

Zo is Blazing Chrome net even wat toegankelijker dan zijn voorouders, waarvan het alom bekend is dat deze door hun moeilijkheidsgraad vele blinkende guldens uit onze klittenbandportemonneetje hebben ontfutseld. Vooral wanneer je Blazing Chrome lekker ontspannen op Easy speelt, is de game een stuk vergeeflijker dan dat de shmups van weleer ooit waren. De aanwezigheid van diverse checkpoints garandeert dat je niet dat hele roteind opnieuw hoeft te doen wanneer al je levens door een eindbaas zijn opgesnoept. Daarnaast zijn er power-ups in overvloed, zodat het einde behalen net eventjes wat minder tergend aanvoelt.

Speel je de game op Normal – of na een succesvolle Normal playthrough op Hardcore – dan zie je het aantal te besteden levens en in-game power-ups uiteraard terugzakken en verandert ook het algoritme van de stage bosses een tikkeltje om het allemaal een stuk minder voorspelbaar te maken. Dit betekent overigens niet dat Blazing Chrome op Easy een fluitje van een cent is, want na die eerdergenoemde succesvolle playthrough heb je gegarandeerd wat scheldwoorden geopperd waarvan je niet wist dat je ze kende. Je weet wel, net als vroeger, toen dat nog kon zonder dat je een sneeuwvlokje ermee beledigde.

“If he dies, he dies”

Een Game Over-scherm zul je dan ook veelvuldig zien en op zich is dat helemaal niet erg. Althans, dat zou niet zo zijn als de game mechanics er van tijd tot tijd niet voor zorgden dat je een kostbaar leven moet inleveren. Noem het de ultieme vibe die klassieke shmups met zich meebrengen, maar de besturing is met regelmaat wel een reden voor frustratie te noemen.

Vooral het roll & dodge, dat het mogelijk zou moeten maken om inkomend spervuur te ontduiken, veroorzaakt meer ergernis dan verlossing. Deze manoeuvre is namelijk niet te onderbreken en van dusdanige lengte dat je 9 van de 10 keer rechtstreeks in de moordlustige armen van een vijand rolt. Dit kan ook haast niet anders, gezien het scherm zich voortdurend vult met dit kanonnenvoer.

Daarnaast is je richtingsgevoel vaak een stuk minder secuur dan dat van je tegenstanders, waarbij jouw kogels “slechts” 8 richtingen op geschoten kunnen worden, ten opzichte van je vijanden die een volledig bereik van 360 graden ter beschikking hebben (met uitzondering van sommige wapens). Positionering maakt hierdoor vaak het verschil tussen leven en dood, vooral wanneer je al schietend aan een richel hangt en je niet meer kunt verplaatsen. Even een kort sprongetje maken om jezelf wat beter te positioneren lukt vaak ook niet meer, want daar staat ook alweer een agressieve Toasty op je te blasten alsof zijn chroom er vanaf hangt.

Waar ik ook een beetje moeite mee heb- en dat kan geheel persoonlijk zijn natuurlijk – is de manier waarop Blazing Chrome omgaat met opgepikte power-ups en dan de wapens in het bijzonder. Zoals ik eerder al zei, ik speel Blazing Chrome veelal met kramp in de duim omdat ik de schietknop steevast ingedrukt houd. Dit werkt prima tot het moment komt dat je een nieuw wapen oppikt.

Je barrage aan kogels kan op zulke momenten namelijk geheel een halt toegeroepen worden wanneer je bijvoorbeeld een energiewapen oppikt dat zich oplaadt tot je de schietknop loslaat. Ineens sta je daar, vol overtuiging van je onsterfelijkheid, met een wapen wat ineens geen ‘pew pew pew’ meer doet. Doei leven en meteen ook doei wapen (wat dat raak je dus ook kwijt wanneer je de pijp uit gaat). Ik had dus liever gezien dat je gewoon je huidige wapen behoudt totdat je zelf besluit om een ander type wapen ter hand te nemen.

“Stick around”

Wat sommige mensen wellicht ook een beetje kan afschrikken is het ogenschijnlijk lage content-gehalte van Blazing Chrome. Aanvankelijk bevat de game namelijk maar vier levels en dat is zelfs naar jaren ‘90 shmup-maatstaven wat aan de magere kant. Gelukkig blijft het daar niet bij en komen er uiteindelijk twee levels bij, waarvan één met een hoog Battletoads-gehalte, waar gegarandeerd weer controllers door gaan sneuvelen. Al met al bestaat Blazing Chrome dus uit zes levels en daar zullen we het dan ook mee moeten doen. Met andere woorden: verwacht niet dat Blazing Chrome de game wordt die je backlog verder doet oplopen.

Als je echt het maximale uit Blazing Chrome wil halen, kun je de hele reutemeteut nog eens doorlopen met de twee mêlee-georiënteerde personages die je vrijspeelt na het voltooien van je eerste run. Wil je het nog ingewikkelder? Probeer het dan nog eens in Mirror Mode, waarbij de levels geheel gespiegeld zijn. Heb je dan nog niet genoeg geleden, dan kun je er ook nog voor kiezen om jezelf te wagen aan de Boss Rush-modus. Wanneer je dit alles bij elkaar optelt, biedt Blazing Chrome je toch iets meer dan je op het eerste gezicht dacht te krijgen, zij het wel dat het zich allemaal weer afspeelt in de levels die je al doorlopen hebt.

Al met al ligt het dus vooral aan jezelf hoeveel speelplezier je uit Blazing Chrome haalt. Ben je er na een volledige run wel klaar mee, dan valt dit alles in een 2 à 2,5 uur wel te doorlopen. Ben je echt slecht in gamen – zoals ik – of ben je een regelrechte completionist, dan valt de duur wel met enkele uurtjes op te rekken. Een echte tijdvreter zal het nooit worden, maar de tijd die je in Blazing Chrome steekt is wel ouderwets genieten.

Conclusie

Blazing Chrome is overduidelijk een hommage aan klassiekers als Contra en Metal Slug, inclusief al hun ergernissen. Voor een diepgaand verhaal met een mindblowing narratief hoef je Blazing Chrome niet te spelen en als je jouw hele vakantie wilt doorbrengen met één game, is dit ook niet echt de eerste keuze. Mocht je daarentegen gewoon je verstand op nul willen zetten en eigenlijk alleen maar behoefte hebben aan een uurtje of twee aan schieten, schieten en nog eens schieten… Blazing Chrome, baby!

De besturing zal je wellicht van tijd tot tijd gruwelijk irriteren en de hoeveelheid aan Game Over-schermen die daarin resulteren ook, maar het heerlijke jaren-’90-stijltje en de bijbehorende krakerige geluidseffecten laten je met plezier even “Hasta la vista, baby!” tegen al dat AAA-geweld zeggen.