Review: Sniper Elite V2 Remastered

Sniper Elite V2 voelde bij de release in 2012 grafisch al ietwat gedateerd aan, maar bezorgde ons wel een bevredigende sluipschutterservaring. De remaster moet de game naar 2019 brengen, maar daarbij is het natuurlijk nog wel de vraag of ook de gameplay nog mee kan in onze huidige tijd. Lees verder voor het antwoord op dat vraagstuk.

Grafisch gemiddeld

Het eerste punt van een remaster is natuurlijk of de graphics een beetje mooi zijn opgepoetst. In het geval van Sniper Elite V2 Remastered krijg ik gemengde gevoelens. De kleuren komen, net als in het origineel, nog altijd grotendeels uit hetzelfde palet, maar komen wel wat beter uit de spreekwoordelijke verf. Het Berlijn van deze game ziet er deze keer wél redelijk verzorgd uit, maar alsnog is dit lang niet de mooiste game die dit jaar zal verschijnen – of zelfs de afgelopen twee jaar is verschenen.

Op zich vind ik dat niet heel storend, want de gameplay maakt een hoop goed, waarover later meer. Een grafisch aspect dat ik wél stuitend vind, zijn de gezichten van de personages in de game. Net als in het origineel zijn die namelijk volledig statisch: of ze nu een dode kameraad vinden, jou in hun vizier hebben of juist zijn neergeschoten, soldaten hebben altijd dezelfde emotieloze gezichtsuitdrukking.

In 2012 was dit eigenlijk al onvergeeflijk, maar tegenwoordig kan dit al helemáál niet meer. Zoals al eerder gezegd is de gameplay prima, maar een perfect gemikte headshot wordt toch ineens wat minder bevredigend als de pijn op het gezicht van het doelwit uitblijft. Dit breekt de ervaring toch wel enigszins.

Boem, dood

Inmiddels heb ik al meerdere keren gezegd dat de gameplay ook in 2019 nog goed in elkaar steekt, dus het wordt tijd om daar eens wat dieper op in te gaan. Zoals de naam al doet vermoeden, draait Sniper Elite V2 Remastered om sluipschieten. Je speelt als Karl Fairburne, een officier in het Office of Strategic Services (OSS), die op missie wordt gestuurd naar Berlijn aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. In de naam zit ook een verwijzing naar de V2-rakket, en dat is meteen een reden dat Fairburne op missie is: je moet de wetenschappers achter dat superwapen uit handen van de Russen houden.

Dit doe je in een aantal missies die je door Berlijn leiden, opgedeeld in verschillende levels. Je krijgt een drietal wapens mee: je sniper rifle, je assault rifle en je pistool met demper. Die eerste is natuurlijk de belangrijkste, dus krijg je daar de meeste munitie voor mee. Zo word je gestimuleerd om op afstand te blijven van vijanden: in een gevecht op korte afstand ben je vrij snel door je munitie heen, waardoor je alsnog over zou moeten gaan op je sluipschutterswapen – wat op korte afstand natuurlijk enorm onhandig is.

Het grootste deel van de game ben je dus bezig met via je scope mikken op vijanden om vervolgens de trekker over te halen. Bij een goed schot krijg je het traject van de kogel te zien, waarna die zich in het lichaam van je doelwit boort. Bij de allerbeste schoten krijg je daarbij ook nog eens een X-Ray-versie van de plek van impact te zien.

Dit ziet er gruwelijk vet uit: je ziet botten breken, organen uit elkaar klappen en de kogel vervolgens het lichaam weer verlaten. Opnieuw is dit niet de mooiste gore die we ooit hebben gezien, maar dat kan eigenlijk ook niet: de game is gebaseerd op graphics uit 2012 en is niet van de grond af opnieuw opgebouwd. Toch voelt het heerlijk om zo’n röntgen-video op je scherm te zien verschijnen als beloning voor je goed gemikte schot – of een enorm geluksschot.

Zijn zij zo dom of ben ik zo slim?

Maar je sniper rifle is natuurlijk niet bepaald stil. Je kunt ervoor kiezen om simpelweg een schot te lossen, maar dan is de kans groot dat andere vijandige soldaten je horen en weten waar je zit. Dit was in het originele Sniper Elite V2 ook al een van de minpunten: soldaten weten wel érg snel op welke plek je je ophoudt. Dit is niet veranderd in de remaster. Eén hoorbaar schot en je vijanden weten waar je zit, wat soms tot lastige gevechten kan leiden tegen veel tegenstanders.

Dit kan frustrerend werken, maar zelf vond ik dit wel meevallen. Je hebt genoeg sluipschutterskogels om grote groepen soldaten om te leggen, dus soms is het juist handig dat soldaten weten waar je zit. Zo kun je ze bijvoorbeeld naar een plein zonder dekking lokken, of naar een landmijn die je ergens hebt geplant.

Want ook dat is een groot onderdeel van Sniper Elite V2 (Remastered): valstrikken aanleggen. Ook dit voelt enorm bevredigend aan: het is prachtig om te zien dat een groepje nazi’s op een struikelmijn stapt, of inderdaad een pleintje op loopt waar eigenlijk geen dekking te vinden is. Daarbij moet wel gezegd worden dat de AI vaak echt oliedom handelt. Zo ben ik regelmatig soldaten tegengekomen die enkele seconden lang stilstonden voordat ze besloten dat ik een vijand was. Ook zoeken vijanden echt constant op precies dezelfde plekken dekking, waardoor ze erg simpel neer te poffen zijn.

Tot slot een woordje over het geluid. De muziek is nog steeds prima en weet de adrenaline flink op te wekken tijdens heftige vuurgevechten. De geluidseffecten zijn echter wat minder, vooral het stemmenwerk van Duitse soldaten. Het gebeurt regelmatig dat een Duitse soldaat ongeveer vier keer in één minuut op precies dezelfde emotieloze toon zegt dat hij je zal vinden. Als je een omtrekkende beweging aan het maken bent om die soldaat om te leggen, kan dat natuurlijk enige tijd duren. Als je dan telkens dezelfde zinsneden hoort, werkt dat redelijk irritant.

Conclusie

Sniper Elite V2 Remastered is eigenlijk niet meer dan een grafische vernieuwing van de oorspronkelijke game. Het resultaat is redelijk vermakelijk, maar kent wat haken en ogen. De geluidseffecten en AI zijn wat minder, maar het sluipen en sluipschieten werken heerlijk. Het geeft echt heel veel voldoening om een lever (of, laten we eerlijk zijn, de teelballen) van een vijand uit elkaar te zien klappen door jouw toedoen. Wat mij betreft mogen de schoonheidsfoutjes niet in de weg staan van het speelplezier.