Review: Mini Metro

Wij Nederlanders klagen graag over het openbaar vervoer; voornamelijk ons treinsysteem ligt structureel onder vuur. Maar laten we eens eerlijk zijn: het is niet eenvoudig om een systeem te runnen dat dagelijks honderduizenden mensen vervoert. Mini Metro plaatst de speler in de schoenen van de directeur van een groeiend spoorsysteem. Weet de puzzelgame te overtuigen? Lees verder voor het antwoord op die vraag…

Kedeng kedeng, kedeng kedeng

Allereerst, een korte inleiding tot Mini Metro; in dit spel begin je met een klein aantal stations, waartussen je verbindingen moet aanleggen. Gaandeweg komen er steeds meer stations bij, die je aan je netwerk moet verbinden. Wat de uitdaging in Mini Metro vormt, is dat er slechts een beperkt aantal lijnen kunt aanleggen.

Ook is het aantal treinen dat je kunt inzetten in de meeste gevallen beperkt, zeker als het aankomt op treinen met grotere passagierscapaciteit. Als er te lang te veel mensen op een bepaald station staan, wordt je spoorlijn afgesloten. NS, kijken jullie mee?

Het eerste dat opvalt aan Mini Metro, is het minimalistische design. Deels is het natuurlijk een kwestie van smaak, maar voor mij persoonlijk is de boel net iets té minimaal. Stations worden weergegeven middels vormpjes als driehoeken en vierkantjes. De spoorlijnen zijn letterlijk lijnen, waarbij verschillende kleuren worden gebruikt om verschillende trajecten weer te geven.

Dat alles vindt plaats op een kale, witte achtergrond. In het begin is dit nog niet heel storend, maar naarmate er meer stations en trajecten komen, wordt het (ironisch genoeg) al snel onoverzichtelijk.

Dit des te meer omdat nieuwe stations niet altijd op een logische locatie verschijnen. Op een bepaald punt in het spel verscheen er bij mij bijvoorbeeld een nieuw station in het midden van een spoordriehoek. Logischerwijs zou je denken: waarom zou je dat station niet direct aansluiten op een bestaand spoor dat vijf stappen verderop ligt? Maar nee, de procedureel gegenereerde stations houdt geen rekening met dat soort logica.

En dan heb ik het nog niet over stations die letterlijk óp je spoorlijnen verschijnen zonder automatisch te worden aangesloten – ook dat is zomaar mogelijk.

Daardoor verschijnen er regelmatig nieuwe stations op plekken waar je ze totaal niet verwacht, wat weer tot gevolg heeft dat je ze pas ziet als het er problematisch druk dreigt te worden. Aangezien je treinen niet onbeperkt veel passagiers mee kunnen nemen, duurt het even voordat de drukte is opgelost, dus het zou kunnen dat het eigenlijk al te laat is op het moment dat je een onlogisch geplaatst station eindelijk eens ontdekt.

Ontspoorde potentie

Ook de besturing van de nieuwe Nintendo Switch-versie werkt niet altijd even lekker. Mini Metro is van origine een smartphonegame, dus je zou zeggen dat de touchscreen-besturing prima zou werken, vooral ook omdat het spel op mobiel redelijk populair is. Maar nee, dat viel helaas een beetje tegen. Meerdere malen probeerde ik een spoorlijn te verleggen om een nieuw station in een traject te verwerken, maar telkens schoot het spoor onverrichter zake terug in zijn oude positie.

Ondertussen wordt het op de stations in kwestie natuurlijk steeds drukker, dus na een tijdje wordt dit frustrerend; je weet precies wat je moet doen om problemen te voorkomen en bent ook bezig die stap(pen) te ondernemen, maar toch weerhoudt de onnauwkeurige besturing je van het bereiken van je doel – game over.

Betekent dit dat Mini Metro geen enkele potentie heeft? Nou, nee. Het aanleggen van logische spoorwegen is een fijne en vermakelijke uitdaging, en vanwege de procedurele stations kan elk potje anders zijn. De procedure in kwestie dient echter wél uitgebreid te worden zodat stations in ieder geval op een ietwat logische manier tevoorschijn komen.

Ook mag het design wel iets minder minimalistisch, want juist daardoor wordt de boel warrig, zeker op kleinere schermen zoals die van de Switch — laat staan die van een kleinere smartphone.

Er zijn flink wat scenario’s aanwezig in Mini Metro in de vorm van wereldsteden die je kunt beheren. Juist daarom is het zo jammer dat de stations zo raar verschijnen, want er is meer dan genoeg content. Elke stad heeft een eigen feel en eigen obstakels, dus wat dat betreft zit het wel goed met Mini Metro. De game schiet echter tekort in het gameplay-aspect zelf en dat is erg jammer.

Conclusie

Al met al ben ik teleurgesteld in Mini Metro. Ik nam de review op me omdat het concept me oprecht heel erg aansprak, maar de uitwerking laat toch echt wel een en ander te wensen over. De minimalistische vormgeving werkt het overzicht juist tegen en de besturing doet niet altijd wat je wilt dat hij doet. Mini Metro is dus vooral een verhaal van ontspoorde potentie.

Mini Metro verscheen eind 2016 voor het eerst op Steam en GOG.com om een jaar later ook naar Android en iOS geport te worden. Sinds 30 augustus is de puzzelgame ook verkrijgbaar op Nintendo Switch, waar het spelletje 8,49 euro kost.