In ‘Parels uit het verleden’ wordt elke week een film behandeld die vóór het jaar 2000 verschenen is. Om weer in herinnering te brengen. Een blik te werpen op die ene parel uit de rijke geschiedenis van de cinema. Bekende en minder bekende films zullen de revue passeren. Films die je raakten, tot tranen roerden, of onder opzwepende muziek de adrenaline door je lijf deden gieren. De spits zal in dit eerste artikel worden afgebeten door Reservoir Dogs.
Reservoir Dogs. Een film die symbool kan staan voor alles waar deze serie op gericht is. Het debuut van de befaamde regisseur Quentin Tarantino in 1992 was geen doorslaand financieel succes, hoewel er zeker wel winst werd gemaakt. Het was geen film waar van tevoren maandenlang tot vervelens toe promotie voor werd gemaakt. En nadat critici de film in 1992 enthousiast onthaalden, roerde het publiek zich ook nog niet. Pas na het fenomenale succes dat Tarantino twee jaar later te beurt viel met zijn Pulp Fiction, begon een schare aan nieuwe fans aan dat verrukkelijke misdaaddrama dat Reservoir Dogs heet. En ontdekten ze eindelijk die parel uit het verleden.
Het verhaal
Tarantino staat tegenwoordig bekend als een regisseur die vooral van een non-lineaire tijdbalk houdt in zijn films. Scènes beginnen niet in chronologische volgordes, maar worden door elkaar heen gegooid, zodat je als kijker draad voor draad het verhaal zelf moet zien te ontrafelen. Dat valt ook terug te zien in Reservoir Dogs. Als kijker wordt je met een camera geworpen in een authentiek Amerikaans diner café, waar een groep mannen over van alles en nog wat zitten te praten. Humoristische dialogen die doorspekt zijn met referenties naar de pop-cultuur en je meteen de film in weten te trekken. Uitgegeten en al bevinden we ons echter plotseling in een racende auto die met een bloedende Mr. Orange (Tim Roth) en een kalmerende Mr. White (Harvey Keitel) uiteindelijk in een verlaten pakhuis stopt.
De twee personages en anderen die volgen schreeuwen de nodige profane opmerkingen richting ons toe, en in de meeslepende dialogen die er volgen wordt ons langzaam duidelijk dat een overval flink mis is gegaan. Na enig beraad komen de kleurrijke aliassen, naast eerder genoemde: Mr. White, Mr. Blonde, Mr. Brown en Mr. Pink, tot de conclusie dat een informant het hele plan zou hebben doorgespeeld. De rest van de film draait dan om de vraag wie die persoon is, een zoektocht die gepaard gaat met het nodige geweld en plot twisten. Gedenkvolle scènes, waaronder de met benzine overgoten politieagent, het afgesneden oor, de onthulling van de informant, en het daarop volgende geweldige en dramatische einde.
Invloed
Reservoir Dogs was als film zeer belangrijk. Niet alleen lanceerde het een aantal carrières, waaronder natuurlijk Tarantino zelf, Steve Buscemi en Tim Roth, ook drukte de film een onuitwisbare stempel uit op de filmgeschiedenis. Als ‘independent film’ wist het indie films weer nieuw leven in te blazen. Het werd een ware culthit. Het buitensporige geweld en gevloek in de film leverde twintig jaar geleden nog veel kritiek. Samen met andere films heeft Reservoir Dogs echter bijgedragen aan de acceptatie hiervan in films, hoewel Tarantino-films nog altijd met menig afgrijzen door sommige Republikeinse fanaten wordt bejegend.
Jouw mening!
Een parel uit het verleden, dat kan onbetwist worden gesteld. Een film waar vijftig jaar geleden nog steeds over zal worden gepraat, of niet? Twee redacteuren geven hun mening:
- Peter Bouwman: Reservoir Dogs… Wat moet je erover zeggen? Het spijt me dat ik op vele tenen moet trappen, maar ik snap de liefhebbers van Tarantino niet. De beste man is gehyped en heeft miljoenen fans en ik kan zijn vervelende camerastandpunten maar niet waarderen. Ik weet zeker dat hij ook maar wat doet, en dat het toeval wil dat iedereen dat fantastisch vindt.
Toch is Reservoir Dogs wel de minst vervelende film van de beste man. Vermakelijk is de film zeker, al is hij net als elke andere Tarantino, best langdradig, op de scene met de politie-agent na, die is awesome!
- Michel Slobben: Ik vind Reservoir Dogs dat een van de mooiste films van Quentin Tarantino is. Het verhaal zit prachtig in elkaar en de hele film is een rush vol spanning. Ik kijk hem elke twee jaar wel een keer.
