Mario Party: The Top 100

Sinds Mario Party in 1999 (1998 in Japan) eigenaars van de Nintendo 64 verblijdde met minispelletjes waarin Mario en kornuiten de show stalen, hebben we gemiddeld één game in de serie per anderhalf jaar zien verschijnen. Tien genummerde delen en een hele reeks draagbare spinoffs later, beslaat de Mario Party mini-game bibliotheek inmiddels ruim 750 unieke entries. Al met al een flink nalatenschap en het is dan ook geen wonder dat er vlak voor het twintigjarig jubileum een collectie opduikt die de lange geschiedenis van de serie oprakeld. Dat klinkt als een meer dan logisch succesverhaal, maar Mario Party: The Top 100 bewijst dat dit niet zo knip en klaar is.

De top honderd?

Ontwikkelaar Nd Cube en uitgever Nintendo besloten om met Mario Party: The Top 100 met een compilatie van de honderd beste minigames te komen, getrokken uit de genummerde delen van de feestelijke serie. Dat is al gelijk de eerste kanttekening: de goede minispelletjes van de spin-offs zijn hierbij buiten beschouwing gelaten en er is slechts gekeken naar de hoofdreeks. Op zich niet een groot probleem, gezien het grote aantal mini-games dat de serie inmiddels rijk is.

Hoe Nd Cube echter tot die zogenaamde ‘beste’ mini-games kwam is onduidelijk. Er is geen stemproces aan voorafgegaan en het lijkt er dan ook op dat de top honderd beste minigames zo benoemd zijn door de ontwikkelaar zelf. Alsof een restaurant voor zijn klanten bepaalt welke gerechten zij het lekkerst zullen vinden. Het werkt, maar het levert een bijzondere bijsmaak op.

Nochtans is het duidelijk dat Nd Cube zijn uiterste best heeft gedaan een gebalanceerd palet aan minigames op te leveren. Mini-games gebaseerd op puur geluk zijn aanwezig, evenals de typische wie-drukt-het-snelste-op-de-A-knop-spelletjes. Het overgrote deel van de aanwezige mini-games schitteren gelukkig echter in hun eenvoud, doch bieden ze ervaren spelers de mogelijkheid hun virtuele spierballen te tonen. Dat is waar Mario Party vanaf zijn begin al hoge ogen mee gooit; spelletjes die iedereen begrijpt en kan spelen, maar waar ervaring en behendigheid de overwinning bezorgen. Kortom: de “top honderd”, hoe arbitrair die ook zijn gekozen, bestaat uit een degelijke selectie.

Alleen, maar dan met anderen

Het is dan ook goed om te horen dat Mario Party: The Top 100 ondersteuning biedt voor Single Card Download Play. Net als de vorige toevoegingen aan de reeks op de Nintendo 3DS, kun je dus het spel ervaren met je vrienden die wel een 3DS-systeem hebben, maar niet de game bezitten. De honderd mini-games kun je dus zorgeloos met je maten spelen, zonder dat je ze hoeft te dwingen de game ook aan te schaffen. Een inmiddels wellicht logische inclusie, maar eentje die desalniettemin sterk wordt gewaardeerd.

Matige modi

Goede mini-games en lekker speelbaar met je vrienden, een gedegen basis voor een feestelijke game, zou je zeggen. Echt veel meer om het lijf heeft Mario Party: The Top 100 echter niet. Je kunt wat Best- of-3- danwel Best-of-5-wedstrijden spelen, de meeste punten in 5 of 10 minigames halen en naar gelieve individuele mini-games spelen. Niet erg opzienbarend. Waar de genummerde Mario Party’s de helft van hun fun haalde uit de speelborden waar de minigames een onderdeel van uitmaakte, zijn die bij deze collectie uit het raam gekieperd. Het is alsof je op een feestje bent waar de drank dan wel rijkelijk vloeit, maar de dansvloer ontbreekt.

Nou ja, goed, er is Minigame Match, een modus vergelijkbaar met Mario Party: Star Rush’ Balloon Bash. Je verplaatst je over het bord door middel van dobbelsteenworpen. In plaats van de Mario Party traditie waarin een mini-game je na elke ronde wordt voorgeschoteld, duiken deze slechts op zodra Minigame Balloons op worden gepakt. Door te winnen verdien je muntjes. Pak je een Star Balloon op, dan kun je hier je muntstukken voor inwisselen. Wie de meeste sterren verzameld, is de Party Star en wint het spel. Een feestbeest voel je je echter niet, want het is geen partij waar je vrijwillig heen wilt. Allereerst speel je dan wel op een speelbord, maar deze is uitzonderlijk klein. Bovendien is er geen keuze: de modus bevat slechts één bord. Interessante features heeft het bord niet. Het enige dat je doet is struikelen over de vakjes in de hoop dat het dubbelstenengeluk zich aan jouw zijde schaart. Meer dan de minimale tien beurten op het bord vertoeven voelt eerder aan als een straf dan als iets wat je voor de lol doet.

Party for one

Wel aardig is Minigame Island, de singleplayer modus van Mario Party: The Top 100. Hierin zul je één voor één de mini-games die het spel rijk is ervaren door op een typische Mario-achtige overworld map je volgende level te selecteren. Hierbij is het vooral tof om te zien dat er bij de modus aan de aankleding is gedacht: omgevingen op de kaart beelden namelijk op speelse wijze de desbetreffende mini-games uit. Wordt je eerste, tweede of derde? Dan verdien je respectievelijk drie, twee en één witte minister. De laatste plaats bekoop je met een leven. Erg moeilijk is het niet, maar het zorgt voor wat vermaak.

Het doel van Minigame Island is om je op een leuke wijze de inhoud van het de collectie te tonen. Wanneer je de game opstart, zijn nog niet alle minispelletjes beschikbaar en door er in Minigame Island kun je de rest vrijspelen. Een reden om terug te komen is er achteraf alleen eigenlijk niet. Na zo’n drie uur heb je alle honderd mini-games in de pocket en verdere progressie ontbreekt vanaf dan. Geen vrij te spelen personages (de game bevat een magere acht speelbare figuren), geen geheime minigames, helemaal noppes nada. Het enige wat je krijgt zijn spoilers een moeilijkere stand voor Minigame Island, zodat je hetzelfde nog eens kunt doen, en de mogelijkheid om je tegenstanders de Master-moeilijkheidsgraad mee te geven. Een reden om keer op keer naar hetzelfde feestje te gaan, is er dan ook niet.

Conclusie

Mario Party: The Top 100 is in de kern niet verkeerd; de uitgelichte honderd mini-games zijn namelijk sterk. Toch houdt het gevoel van onvervulde potentie de overhand. Een echte bordspellenmodus ontbreekt, daar Minigame Match eerder saai is dan enerverend. Bovendien is er geen doel, noch een gevoel van progressie. Immers, alles is binnen drie uur vrij te spelen. The Top 100 voelt daardoor aan als een feestje waar alleen de gangmaker opduikt terwijl de rest van de feestgangers thuis zijn gebleven.