Review: The Evil Within 2

The Evil Within werd niet denderend ontvangen in de pers, maar uitgever Bethesda vond toch dat het spel genoeg exemplaren verkocht om een vervolgdeel te rechtvaardigen. Nu is The Evil Within 2 dan ook verschenen, die aan de ene kant voortborduurt op het eerste deel en aan de andere kant poogt om de kritiekpunten op de eerste game te verwerken. Hoe dat uitpakt? Lees verder om achter het antwoord te komen.

Leren van het verleden?

Net als in de eerste The Evil Within speel je in deze game als Sebastian Castellanos, die na de gebeurtenissen uit het eerste deel zijn heil zoekt in de drankfles. Tijdens een van zijn drinksessies wordt hij benaderd door agenten van Mobius, een Umbrella Corp-achtige organisatie die onthult dat de dochter van Sebastian nog in leven is en dat haar dood door Mobius in scène is gezet. Het blijkt dat dochterlief Lily (en met name haar pure ziel) nodig was om de STEM-machine te laten werken. Deze simuleert het pittoreske dorpje Union, maar na drie jaar ging dat verschrikkelijk mis: het contact met Lily ging verloren, alsook met de Mobius-agenten die haar in Union moesten zoeken. Aan Sebastian de taak om zijn dochter en de andere agenten te redden uit het virtuele dorp, dat inmiddels aan stabiliteit begint in te boeten vanwege het gebrek aan de pure ziel van Lily Castellanos. Want in Beacon (de plaats waar The Evil Within 1 zich afspeelde) pakte dit natuurlijk fantastisch uit voor alle betrokkenen…

Sarcasme daargelaten, het eerste dat mij persoonlijk opviel aan The Evil Within 2, is dat de verwijzingen naar het eerste deel behoorlijk nadrukkelijk aanwezig zijn. Het verleden van Sebastian en zijn gezin staat centraal, vooral in het begin. Daardoor heb je als speler het idee dat je behoorlijk wat mist als je het eerste deel niet hebt gespeeld. Gelukkig wordt dit later in de game minder erg, maar zeker in het begin duizelt het aan anekdotes uit het verleden die verder niet worden uitgelegd. Mocht je de eerste The Evil Within dus niet hebben gespeeld, zijn de eerste uurtjes even doorbijten, maar geloof me: dat is het waard.

Grotesk versus pittoresk

Nadat je enkele uren in Union hebt doorgebracht, verschuift de nadruk van het verleden naar het heden. Het verhaal zit prima in elkaar en biedt voldoende twists en diepgang om zelfs de eerste paar uur vermakelijk te maken. Maar wat vooral de show steelt, is de sfeer. Het dorp Union is zo geprogrammeerd dat het een generiek (en uiterst pittoresk) dorpje uit de Amerikaanse jaren ’80 voorstelt. Het contrast met de groteske wezens werkt verrassend goed, waardoor er een atmosfeer ontstaat die je constant het gevoel geeft dat je je elk moment dood kan schrikken, terwijl er niet eens zoveel jump scares aanwezig zijn in The Evil Within 2. De wereld van Union (althans, de bezoekers die niet zijn veranderd in zombies) wordt namelijk opgeschrikt door onder andere een Thing (ja, met hoofdletter) dat lijkt op een samensmelting van drie vrouwengezichten, flink wat schaduw en een kettingzaag. Daarnaast waart er een moordlustige fotograaf rond die de tijd om zijn slachtoffers heen stilzet, waardoor hun doodsmoment zich keer op keer herhaalt.

Verder zijn de inwoners van Union grotendeels veranderd in een soort zombies. Echter, heel eng zijn deze wezens niet. Ze zijn niet bepaald slim en in de meeste gevallen kunnen ze behoorlijk slecht tegen jouw wapens. Het is dan ook des te knapper dat juist de atmosfeer in The Evil Within 2 je alsnog het gevoel geeft dat je elk moment overvallen kunt worden door iets gevaarlijks. Op jacht naar een zombie op een dak? Oeps, daar is de ijzige mist die The Thing aankondigt. Onschuldig woonhuis? Nee, daar is die fotograaf weer! The Evil Within 2 is subtieler dan goedkope jump scares, waardoor de nadruk meer op het psychologische ligt dan op het horror-aspect. Juist dat al dit lugubers zich allemaal afspeelt in het fotogenieke (zij het ietwat instabiele) Union, creëert een contrast dat behoorlijk fijn werkt.

Een contrast dat helaas iets minder goed uitpakt, is dat tussen het emotionele verhaal en de stem van protagonist Sebastian Castellanos. Laatstgenoemde is namelijk een stuk minder voorzien van emotie. Sebastian klinkt een beetje als zijn collega-game-agent Max Payne, maar die wil natuurlijk voornamelijk wraak voor de moord op zijn gezin, waar je in The Evil Within 2 juist je dochter probeert te redden. De stemacteur achter Sebastian had dus best wat meer gevoel in zijn werk mogen leggen. Ook de andere acteurs en actrices in The Evil Within 2 zijn van wisselend talent, wat toch een beetje afdoet aan het verhaal dat verder prima in elkaar steekt.

Sluipend Union verkennen

Ook de gameplay is goed uitgewerkt, zonder de tegenstrijdigheden die het eerste deel plaagden. Om de wereld te verkennen krijg je een Communicator, die signalen van interessante plekken kan vinden: van hoofdmissies tot de locatie waar een Mobius-agent is gestorven en zijn wapen en/of munitie en munitiehouders heeft laten vallen, alles is middels de Communicator te lokaliseren. Gelukkig maar, trouwens, want vooral munitie is eigenlijk altijd welkom. Je kunt ervoor kiezen om kogels te craften wanneer je maar wilt, maar als je ook maar enigszins om je materialen geeft, doe je dit alleen bij de daarvoor bedoelde werkplaatsen: als je ‘in het veld’ kogels fabriceert, kost dat tweemaal zoveel grondstoffen als wanneer je ze maakt bij een van de Workbenches die over de wereld zijn verspreid. En nee, die grondstoffen komen niet bijster veel meer voor dan daadwerkelijke munitie, dus ook daarmee zul je zuinig aan moeten doen.

Ik krijg dan ook het idee dat The Evil Within 2 zich vooral richt op stealth, ook al heb ik me laten vertellen dat ook andere speelstijlen mogelijk zijn. Als je in een experimentele bui bent, kun je die proberen, maar toch raad ik je aan om vooral de sluipende speelstijl te proberen: de spanning van het niet ontdekt willen worden voegt een extra laag toe aan de suspense.

Conclusie

Als je de eerste The Evil Within hebt gespeeld, zul je in het tweede deel een veelal betere ervaring hebben. Zo niet, dan zijn vooral de eerste uren even doorbijten om door de verwijzingen naar deel één heen te komen. Het verhaal zit prima in elkaar (ook al zijn de stemacteurs dat niet allemaal) en ook de gameplay staat als een huis. The Evil Within 2 zet pittoresk perfect tegenover grotesk, waardoor het spel een heerlijke horrorsfeer ademt, zonder daarbij te vervallen tot goedkope trucjes om de hartslag van de gamer te verhogen.