Pro Evolution Soccer 2017

Ik draai open. Met zo’n twintig meter tot het doel en geen (capabele) medespelers in de buurt, besluit ik maar uit te halen. Als door een sluipschuttergeweer afgevuurd, vliegt de bal lijnrecht richting de goal. Loeistrak. De leren bal komt op de onderkant van de lat, schiet recht naar beneden op de doellijn, en blijft even stuiteren. Dan rolt hij langzaam tegen het net. 1 – 0.

Het is alweer zo’n vijftien jaar geleden dat ik de eerste keer het voetbalveld opstapte. Toen ik na een paar jaar linksachter de stap naar mid-mid maakte, bleek dat daar mijn hart lag. Al snel groeide ik uit tot aanvoerder en topscoorder. In die tijd ging ik ook steeds vaker met mijn vader en broers naar N.E.C. Nijmegen, en werd een klein supportertje. Mijn meest memorabele voetbalmoment? De kwartfinale van het schoolvoetbaltoernooi. Ik was aanvoerder van ons team, en we draaiden lekker die dag. Tot deze wedstrijd. Het was bijna afgelopen, en we stevende af op een 0 – 0. Tot ik plots de bal kreeg…

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Wat is het heerlijk om een voetbalgame te spelen en niet de hele tijd Evert ten Napel en Youri Mulder te moeten aanhoren. ‘Hij zet een tackel in!’ en ‘Volgens mij heeft de doelman ambities als veldspeler. Hij is letterlijk en figuurlijk de weg kwijt’, hebben me dikwijls vloekend en tierend achter mijn Xbox gekregen. De vraag reist dan meteen of dat het enige goede aan de game is. Nee, natuurlijk niet. Konami’s voetbalparel Pro Evolution Soccer 2017 kruipt steeds dichter naar concurrent FIFA, al laat het op sommige plekken aardig wat steekjes vallen…

Voorbeschouwing

Het grootste argument tegen de PES-serie blijft toch wel altijd het gebrek aan licenties. Ook dit jaar schitteren een aantal competities weer in afwezigheid, zoals de Premier League en de Bundesliga. Uit de afwezige competities zijn er wel een aantal teams beschikbaar, zoals Borussia Dortmund en Arsenal, maar het voelt onwennig wanneer je het in de kwartfinale van de Champions League opneemt tegen de elf van East Midland (Leicester City).

Gelukkig voor ons is de gehele Eredivisie in al haar pracht wel beschikbaar. Mét jubileumlogo. Vreemd genoeg lijken er dit jaar minder originele teams beschikbaar, aangezien onder meer Real Madrid, Manchester United, Bayern München en Juventus ontbreken. Daar staan Arsenal, Liverpool, Borussia Dortmund en Barcelona tegenover, en zitten dus wel in de game.

Een ander belangrijke licentie die de mannen en vrouwen van Konami hebben binnengesleept, is die van de Champions League en UEFA Europa League. Voor de toernooien wordt gebruik gemaakt van de officiële logo’s en inleidende filmpjes, zoals het stadion met de balvlakken voor de Champions League en het alom bekende deuntje.

Warming up

Het aangezicht van de game doet verfrissend aan. De game draait op de vertrouwde Fox Engine, en het werken in een vertrouwde ontwikkelomgeving blijkt zijn vruchten te hebben afgeworpen. Gezichten van spelers, zowel bekend als wat minder bekend, zijn werkelijk levensecht. Voormalig doelman van N.E.C. Nijmegen, Brad Jones, is geen Ronaldo of Messi, maar ziet er desondanks uit als in het Goffertstadion. Sta je een keer wel als Messi achter de bal, dan zie je na verloop van tijd daadwerkelijk de zweetdruppels van zijn gezicht druipen in de close-up. Zonder blonde haren, dat dan weer wel.

De bewegingen van de spelers voelen erg natuurlijk aan. Ze nemen de bal aan en dat controleren duurt een aantal milliseconden, die je in je acties moet incalculeren. Aanloopjes en eerste balcontact bij een penalty of corner zien er precies zo aan als in het echt. Wat misschien de grootste verandering, en daarbij eigenlijk de meest simpele, is het kleurgebruik. De kleuren in PES 17 zijn wat lichter ten opzichte van zijn eigen voorganger en westerse tegenhanger, en maken daarbij dat details makkelijker te zien zijn. Denk daarbij bijvoorbeeld aan simpele dingen als details van het gras en de bal, maar die bijvoorbeeld ook de supporters en de reclameborden (die onder andere reclame van supermarktketen Plus toonden) wat meer levendigheid schenken.

Eerste helft

De eerste wedstrijden in PES voelen wat onwennig aan. Wees echter niet getreurd: dat gevoel trekt snel bij. De camera was voor mijn gevoel erg raar gepositioneerd, en beweegt erg traag mee als je een snelle aanval naar voren opzet. Dat eerste is makkelijk te verhelpen door de camerapositie aan te passen, maar de traagheid blijft helaas. Die langzame pan staat zwaar in contrast met de algehele gameplay, want de wedstrijden spelen als een tiet. Je blijft compleet gefocust op het puntje van je stoel zitten om elke bal te veroveren en middels een snelle aanval naar voren te krijgen.

Daar komt de slimheid van de computergestuurde (AI) tegenstanders om de hoek kijken. Speel je elke aanval uit via dezelfde speler? Dan kan je erop rekenen dat de defensie van de tegenpartij na verloop van tijd overgaat twee verdedigers plaats bij die persoon. Is dat alles? Nee! Want jouw vleugelspelers zullen dat op hun beurt ook in de gaten krijgen en terugzakken om aanspeelpunten te creëren.

Toch zit hem daar ook het minpunt in. Wanneer je van achteruit naar voren loopt, gaan je medespelers ervanuit dat je het verder alleen afkunt. Vleugelspelers lopen niet de diepte in, en dwingen je dus een aanval in het midden uit te spelen. Mocht het voorkomen dat ze wel de diepte ingaan, dan kan je altijd terecht bij het feilloos werkende voorzetsysteem waarmee je de bal tot op de centimeter nauwkeurig voor het doel kunt werpen.

Tweede helft

Als er iets uitgebreid is in PES, dan zijn het wel de spelmodi. Naast de gebruikelijke toernooitjes en losse wedstrijden kent de voetbalgame dus ook de Champions League, Europa League en Master League. Die laatste is het ouderwetse manager-principe en biedt weinig veranderingen, op het transfersysteem na. Om deadline day wat extra spanning mee te geven, kent de laatste dag van de transferperiode nu een apart scherm waarmee je zelf echt aan de slag moet om contracten op tijd rond te krijgen.

‘Become a Legend’ is ook niks nieuws, de spelmodus waarin je één speler onder de knoppen neemt. Het blijft een leuke uitdaging om uiteindelijk de beste speler van de wereld te worden. Toch zit ook hier een hekelpuntje in: raakt je speler geblesseerd, dan ligt-ie er ook echt een X aantal wedstrijden uit. Geen minigame of fysiotherapie die je kan redden, je zal het dan toch echt met een aantal wedstrijden op de tribune tussen het gepeupel moeten doen.

MyClub, de online modus, voelt vertrouwd aan. Dat wil zeggen: er zit weinig verandering in ten opzichte van vorig jaar. Het scouting-gedeelte is verbeterd, waardoor het makkelijker is om talentjes te vinden voor jouw perfecte team, maar over het algemeen is het nog redelijk eenzelfde.

Nabeschouwing

Over het algemeen heeft de Pro Evolution Soccer-franchise een enorme sprong voorwaarts gemaakt. De gameplay en zeker de graphics zijn makkelijk te meten aan – zo niet beter dan – FIFA. In de close-up lijkt het alsof je daadwerkelijk naast de spelers staat, en ook in bewegingen zijn spelers te herkennen. Arjen Robben rent immers een stuk anders dan Lionel Messi, nietwaar? De verschillende modi zijn makkelijk onder de knie te krijgen, en vermakelijk als je er eenmaal mee aan de gang bent. Vooral de Champions League naspelen als de resultaten uit de werkelijkheid niet je niet aanstaan (verdomme, Atkinson!) zorgt voor veel voldoening.

Verbeterpuntjes in PES zijn de oude blessures: het commentaar is van geen enkele toegevoegde waarde, en een aantal belangrijke licenties blaken van afwezigheid. Ik bedoel maar: MD White en North West London klinken een stuk minder aantrekkelijk dan Real Madrid en Tottenham Hotspurs, toch? Desalniettemin is PES 17 voor mij een ongelooflijk positieve meevaller. Dankzij de haarscherpe graphics en goede gameplay is het een spel wat makkelijk op kan boksen tegen zijn westerse concurrent.