No Man’s Sky

Dat verdomde universum, hoe ziet dat er nu precies uit? We weten van een handjevol planeten het uiterlijk, maar verder reikt ons vermogen om planeten te ontdekken niet. No Man’s Sky geeft je deze mogelijkheid wel en in mijn column lees je de eerste ontdekkingen in de game van ontwikkelaar Hello Games. Meer exploratie, meer grondstoffen en andere sterrenstelsels bezoeken was nodig om tot onderstaande conclusie te komen. Is No Man’s Sky de droom van universum addicts?

Jouw leven

De eenzame reiziger, de onbekende overlevende, jouw verhaal in No Man’s Sky. Dat is het credo van de game, waarin iedere speler met een ruimteschip op een compleet willekeurige planeet belandt in een net zo willekeurig sterrenstelsel. Hello Games gooit je in het diepe en op een paar kleine instructies na zoek je het maar uit. Wat het doel is, wat je moet doen, dat zul je moeten uitzoeken. Je gaat in ieder geval langzaam dood en je ruimteschip moet gerepareerd worden. Een ruimtepak beschermt je tegen hevige weersomstandigheden – de planeet kan ijskoud, gloeiend heet of zelfs giftig zijn – en met je multi-tool kun je blijkbaar grondstoffen verzamelen. Koolstof, zink, plutonium, ijzer. Hé, met die grondstof kan ik mezelf in leven houden en verdomd, mijn ruimteschip vliegt op plutonium.

Allemaal facetten waar je gaandeweg achterkomt, hoewel de grondstoffen en andere spullen in je inventaris deels aangeven waar het voor dient. Andere spelers kunnen (via een stream of party chat) je tips geven al is dat lastig vanwege het feit dat iedereen op compleet iets anders start. Elke ervaring is uniek door het willekeurig genererende systeem dat niemand dezelfde planeten bezoekt. Vooral het begin is grappig, want ik begon in een sterrenstelsel waar vrijwel geen enkele bewoonbare planeet te vinden was. Ik moest dus constant schuilen in grotten of op zoek naar gebouwen om niet dood te gaan, of zelfs andere planeten ontdekken om te kijken of ik daar wel langer dan vijf minuten kon overleven. Dit terwijl andere gamers wellicht direct in het walhalla van No Man’s Sky leefden.

Het systeem

En iedereen speelt op zijn eigen manier en vormt zijn eigen prioriteit binnen het systeem. Dit systeem bestaat uit vier onderdelen, te weten exploratie, handel, overleven en combat. Er zit wel enige vaste opbouw in, waarbij je vooral van planeet naar planeet reist en naar diverse sterrenstelsels. Elk sterrenstelsel kent gemiddeld vier of vijf planeten met eventuele manen. Eigenlijk ben je continu bezig met het exploreren van oppervlakken, het handelen met verschillende rassen en het verzamelen van grondstoffen om te overleven en verder te komen. Klinkt het repetitief? Ja, al is elke omgeving uniek en kun je op iedere planeet weer andere resources of levensvormen vinden. De ene plek zit vol met flora maar bijvoorbeeld geen fauna, vice versa of juist van beide heel weinig. Deze planeet kan dienen om grondstoffen in te winnen, die planeet is weer fijn om dieren te spotten en ze te scannen. Hier krijg je weer units voor die het betaalmiddel zijn in de wereld van No Man’s Sky.

De hoofdmoot is echter exploreren. Je bezoekt planeten of er zeldzame spullen te vinden zijn, je kunt beacons activeren om meer informatie te vergaren en ja, waar zoek je verder naar? Het overleven is maar een klein onderdeel, mits je op een ‘gezonde’ planeet zit. Ook de combat is beperkt te noemen, want de meeste plekken zijn vrij vredelievend. Soms word je door sentinels aangevallen die je met een aantal wapens uit kunt schakelen. En tot slot is handelen een deel van het exploreren, waarbij je andere volken ontdekt en er informatie en spullen mee deelt. De variatie in de gameplay houdt dus op een bepaald moment op. Echter zijn het de willekeurige omgevingen die de spil zijn van het unieke laagje.

Center of the universe

Een doel is namelijk ver te zoeken. Daar is Hello Games ook altijd stil over geweest en een verhaal in de game hoefden we dus nooit te verwachten. Wil je toch naar een einde toe werken, dan mag je naar het centrum van het universum reizen. Hier zul je een behoorlijke tijd over doen en je bepaalt zelf hoe je het aanpakt. Jij kiest je route, je kunt ‘cheaten’ door via zwarte gaten te reizen en dus de tocht in te korten. Wil je toch geleid worden, dan schakel je de hulp van Atlas in. Er zijn Atlas stations te vinden die bepaalde kwesties in de ring gooien waarmee je stenen verdient, die je op een later moment tevens kunt gebruiken. Dit pad van Atlas is wat gestructureerder dan volledig zelf reizen, maar ook hier kun je op ieder moment van afstappen. Er is geen einde, dus zelfs als je de route naar het midden van het universum even zat bent, mag je ontelbare stelsels blijven ontdekken en volledig ergens anders naartoe reizen.

Verzameldrang

Om te kunnen blijven reizen, in leven te blijven en je ruimtepak of -schip te upgraden, moet je grondstoffen grinden. Jouw ruimteschip vliegt op plutonium, koolstof houdt de life support van je exosuit draaiende en laadt je wapens op, maar het gaat verder. Om bijvoorbeeld naar een ander stelsel te reizen moet je echter je Hyperdrive aanvullen. Hier heb je een warpcel voor nodig, die bijna niet te vinden is. Om zo’n warpcel te ontwikkelen, is antimaterie benodigd, waar ook weer grondstoffen voor nodig zijn alsook suspensievloeistof. Zodoende ben je constant de juiste ingrediënten aan het verzamelen voor verschillende onderdelen van je schip of pak.

Helaas heb je geen onbeperkte ruimte in beide, dus moet je grondstoffen, technologie en andere spullen rangschikken op hoe belangrijk ze zijn. Sommige dingen gebruik je vrijwel nergens voor, maar leveren veel units op en is verkopen dus een prima oplossing. Binnen een stelsel kan het zijn dat je planeten meermaals bezoekt om voor de juiste technologieën te onderhandelen, wapens te kopen, schepen te ruilen of die ene grondstof nodig hebt. Om meer ruimte te creëren, is het sporadisch vinden van een verlaten ruimteschip erg handig. Er één kopen is namelijk een zeer lastige optie, aangezien die krengen tot in de miljoenen units kosten.

Het is eigenlijk een vernuftig spelletje dat je speelt, waar je de goedkoopste resources kunt bemachtigen, hoe je het beste bondgenoten wordt met aliens en op welke manier je gevechten het beste kunt winnen. Kies je voor sterk wapentuig en een zwakker exosuit, of schakel je juist over op het veel kunnen verzamelen en een grotere kans op overleven. Je past het aan op jouw speelstijl. Ben je een echte explorer die uren op een planeet kan doorbrengen, omdat deze zo mooi is en er veel dieren leven. Alles en iedereen kan er zo bizar uitzien dat het buiten je fantasie reikt en dat is wel het leuke in No Man’s Sky. Omdat alles willekeurig wordt gegenereerd, lig je soms in een deuk van de schattige, gekke, maffe beesten of springende blobs, die je kunt scannen en hernoemen.

Routine

De heftige kanttekening van No Man’s Sky komt nu. Het unieke concept, briljant. Het hele idee erachter, enerverend. De grootschaligheid, wow. Maar veel meer dan grondstoffen grinden, planeten en levensvormen ontdekken en overleven is het niet. De belofte van een multiplayer component is (nog) niet waar gemaakt en een diepgaande gameplay mist. Het spel blijft veilig met beide benen op de oppervlakte en doet naast het unieke concept en willekeurige omgevingen eigenlijk niets nieuws. Het doorbreekt verder geen muren, al kan deze game het begin zijn van een veranderend klimaat binnen de game-industrie. Heden ten dage leven we in een sequel maatschappij of spellen die veel elementen van elkaar overnemen. Er is weinig innovatiefs gaande bij de grote spelers, terwijl de meeste vernieuwing en – ik haat het volgende zegje – ‘out of the box’- denken bij indie-ontwikkelaars te vinden is. Bij die laatste groep hoort Hello Games in feite, die met een zeer klein team zo’n game heeft opgezet.

Misschien ben ik zelf wel een rare snuiter die altijd op zoek is naar dat ene nieuwe, bijzondere, ongewone element in games, films, boeken etc. Iets moet voldoening geven en dat deed No Man’s Sky tijdens de hype met me, maar daarna niet meer. De eerste uren wekten een gevoel op van ‘eindelijk iets anders’, waar dat sentiment omsloeg naar ‘wel een leuke game, maar het zet de gamewereld niet op zijn kop’. Om daar wat objectiever naar te kijken, ben ik lang niet de enige. Je kunt spelen met iedere keer volledige andere omgevingen zodat iedereen een eigen ervaring krijgt, al blijft de core gameplay hetzelfde. Niet erg, maar het is te oppervlakkig uitgevoerd waardoor je door het concept van een willekeurig genererend universum heen prikt. Bepalen of de game bij je past wordt beslist middels deze elementen; doe je graag hetzelfde in een enorm universum dat op elke planeet een unieke vibe creëert, dan heb je niets te klagen. Hoewel, de technische issues de eerste weken, zoals crashes, framedrops en pop-ups gaven aan dat het ontwikkelingsproces nog steeds niet vloeiend is verlopen.

Conclusie

Met heel mijn hart waardeer ik het ontwerp en idee van No Man’s Sky. De potentie om iedereen een eigen ervaring te geven met willekeurig genererende werelden, spelers het diepe in te gooien en ze zelf maar uit te laten zoeken wat de game inhoudt, werkt tot op zekere hoogte. Je kunt middels Atlas aan het handje gehouden worden en reizen richting het centrum van het universum, maar een echt concreet doel mist. Dit maakt het exploreren de eerste uren mooi, uniek, het geeft voldoening om planeten te doorgronden, maar het valt daarna in een herhaling die ervoor zorgt dat No Man’s Sky niet de uitbundige titel maakt die het had moeten worden. De core gameplay is, nadat je eenmaal weet wat je doet, nergens heel diepgaand, de combat en het overleven zijn bijzaak en dus blijft er niet heel veel over. De sfeer en de aparte stijl van game redden echter veel, want toegegeven, na zoveel uur blijft een nieuwe planeet ontdekken toch wel een verademing. Neem je genoegen met continu dezelfde handelingen uitvoeren en blijft nieuwe stelsels exploreren je boeien, dan kun je No Man’s Sky met gemak oppakken. Anders is het een ruwe parel die met moeite opgepoetst kan worden.