Call of Duty: Infinite Warfare

Leg je er maar bij neer: Call of Duty gaat voorlopig nog niet terug in de tijd. Het heden en het verleden zijn voorlopig nog even verleden tijd voor de franchise, want met Infinite Warfare pompt de serie zichzelf nog verder de toekomst in. Bij velen schoot dat in het verkeerde keelgat, maar er is natuurlijk nog hoop voor Infinity Ward. Achter de schermen op E3 vertoonde de ontwikkelaars, ondanks het boycot van Activision richting de E3, toch een exclusief voorproefje op de campaign. En wat blijkt? Deze gameplay voelt misschien vertrouwder dan je zou verwachten…

Damage control

Zoals elk jaar het geval is, ziet Activision met de E3 een mogelijkheid om de campaign modus van de Call of Duty van dat jaar tentoon te stellen voor genodigden. De bejubelde multiplayer laat vaak nog op zich wachten tot de eerstvolgende Gamescom, maar de E3 levert zo vaak wel een vlotte blik op de insteek van de komende iteratie Call of Duty. Zo ook met Infinite Warfare dit jaar, een game die nog vóór concrete gameplay-beelden al bakken met shit over zich heeft gekregen vanuit een flinke schare fans. Activision voelt die klap uiteraard nog niet in de portemonnee, maar een portie damage control zou ook zeker niet misplaatst zijn. En ja, de campaign van Infinite Warfare voelt, ondanks de enorm futuristische setting, toch zeker aan als een soort van goedmakertje.

Natuurlijk zien veel liefhebbers van de oudere Call of Duty-games de huidige franchise terugkeren naar de gloriedagen van weleer, maar ergens voelt de futuristische gameplay toch ook als een hommage aan die tijd. Ja, er zijn militaire drones, zelfsturende shotguns, zero gravity-granaten en meer gadgets en gizmo’s, maar de spanning en het tempo van een missie voelt alsof het uit Call of Duty 4 is gewandeld.

Oud gevoel, nieuw jasje

We begeven ons in het Zürich, een level wat ook uitgebreid terug te zien is in de Infinite Warfare reveal trailer, zij het dat het niet meteen een enorme bak chaos is. In de Zwitserse stad zijn vijandige aanvalsrobots gecrashland, die nu op het punt staan vanuit de schaduwen toe te slaan voor het één of ander. De straten zijn grotendeels verlaten, met nog een enkeling die door de stofwolken naar huis toe ploetert. In steeds grotere getalen duiken de robots op, en het is aan jou en je team om ze tijdig uit te schakelen, terwijl je een weg baant naar het epicentrum van de verergerende chaos. Uiteraard doe je dat met allerhande nieuwe wapens, zoals drones die robots kunnen stunnen en futuristisch ogende vuurwapens, maar ook door bijvoorbeeld je eigen Jackal in te roepen voor luchtversterking of door robots te hacken en ze tot ontploffing te brengen. Sommige van de vaardigheden en wapens zijn vrijuit te gebruiken, andere lijken alleen inzetbaar tijdens cruciale keypoints in de missie.

Al met al klinkt dat alles als een verre sprong vanaf bijvoorbeeld een Modern Warfare of zelfs Call of Duty 2, maar ergens lijkt het toch ook weer terug te willen naar die vergane glorie van Infinity Ward. De toenemende spanning in de donkere missie, de manier waarop schietgevechten plaatsvinden, de soms beperkte middelen voor een groot aantal vijanden: het schreeuwt uiteindelijk die chaos die we kennen van een oudere Call of Duty-titel. Niet zo zeer iets wat per definitie bombastisch en overdreven wil zijn, zoals de latere titels, enkel en alleen omdat een huidige trend dat van de game vraagt. Infinite Warfare speelt ergens toch meer in op het gevoel van weleer, zij het wel dat het nu voor een zoveelste keer in een futuristisch jasje gestoken is.

Hard spacen

Wat wel iets dubieuzer aanvoelde, was de daaropvolgende akte in de Zwitserse missie. Na een sequentie van shoot-outs met robots op de grond, wordt besloten het gevecht voort te zetten op hun terrein: buiten onze atmosfeer. Vanuit Zurich neemt je trouwe Jackal je (zonder onderbreking, overigens) mee naar de ruimte, alwaar een gigantische dogfight van ruimteschepen plaatsvindt en de missie dus doorzet. Op hoge snelheid vliegen explosies en stukken schroot langs je af, zoef en strafe je alle kanten op en knal je tientallen nietszeggende robots tot restijzer, maar het voelt ergens nog wat onnatuurlijk. Geforceerd, bijna. Sterker nog, het lijkt meer om de explosies te gaan dan de daadwerkelijke gameplay die erachter schuilt. Dat ziet er allemaal leuk en aardig uit, maar echte body heeft het wellicht amper. Ergens leek het een beetje op een Bollywood-opvoering van Star Wars: het budget en het concept blijft grotendeels hetzelfde, maar het voelt iets te theatraal aan.

Daarnaast is er de vraag in hoeverre de besturing van de Jackal nu echt in jouw handen ligt. In dit achter-de-schermen bioscoopzaaltje betrof het natuurlijk een uitgebreide en vooraf opgenomen demonstratie, waardoor het lastig te zien was welke handelingen van het ruimteschip daadwerkelijk aan de speler zijn. Het richten, target-locken en schieten is ongetwijfeld aan de speler, maar het rondzweven en ontwijken van obstakels lijkt dan weer geautomatiseerd. Alsof de Jackal je daadwerkelijk weerhoudt van tegen schroot opknallen en je dus haast onmogelijk kan crashen. Een auto-pilot voor de brokkenpiloten onder ons, neem ik aan. Enerzijds gemakkelijk om spelers een beetje aan het handje te houden bij de niet-shooter elementen van de game, maar waarom zou je ons dikke space battles geven als we niet daadwerkelijk de volle controle over het ruimteschip krijgen? In hoeverre die vraag van toepassing is, moet uiteraard nog maar blijken. Maar echt overtuigend kon ik het nog niet bepaald noemen.

Voorlopige conclusie

De futuristische tijdlijn van Call of Duty als franchise loopt gestaag door, met Infinite Warfare ongetwijfeld als (tijdelijk) hoogtepunt. Ergens tracht de game nog houvast te behouden met wat de serie ooit zo groot maakte – de hectische en epische shoot-outs – maar anderzijds probeert de game het tegelijkertijd zo hard mogelijk over een andere boeg te gooien. Een overvloed aan robots en drones, bizar futuristische gadgets en zelfs een significant gedeelte van het spel dat zich enkel bezighoudt met dogfights in de ruimte. Het kan een smaakkwestie zijn, maar tot dusver lijken die zaken vooral te schuren met de huidige fanbase van de franchise. De wat meer down-to-earth schietgevechten op de grond moeten een boel goedmaken, en anders is het nog aan Modern Warfare Remastered om alsnog dat oude Call of Duty-gevoel over te brengen.

Nu is vooral het wachten op Gamescom, waar hopelijk meer uitweiding over de Infinite Warfare multiplayer plaats zal vinden. Want ja, een tegenspeler in zero-gravity met een grijphaak naar je toe trekken, om hem vervolgens de nek om te draaien, dat belooft dan toch wel weer lekker te zijn. Zo niet, dan hebben we in ieder geval wél een heleboel robots en Jon Snow om van te genieten in de singleplayer.

  1.   
    Gabbersouth's avatar

    dat spacy vind ik een dik min punt ik hoop dat cod ook een game maakt als bf1 gewoon terug

  2.   
    Jerry97's avatar

    Van mij mogen ze gewoon weer terug naar vroeger, maar ik moet toch zeggen dat het er wel spectaculair uitziet.

  3.   
    Throbert's avatar

    Ik was erg verrast met de gameplay, ziet er beter uit dan verwacht. Spel voelt al veel anders dan BO3 en AW. vingers gekruist…

  4.   
    WoKingNL's avatar

    Ziet er tof uit, kan het wel waarderen.
    Vind t alleen erg grappig dat er gewoon geluid is in de ruimte weer :’) zeker iets wa tje nodig heb voor een leuke game maar volgens mij is er pas 1 game geweest die er een excuus voor in de game schreef dmv speakers in de helm van de piloot met simulated sounds voor situational awareness.

  5.   
    Throbert's avatar

    @WoKingNL dat is precies ook in IW. De speler draagt een helm met ingebouwde ‘artificial audio’. Immers, het spel is zo ver in de toekomst dat dit best wel geloofwaardig kan zijn