Review: Street Fighter 5

Twee jaar na dato verschijnt Street Fighter V (ook wel gestileerd als Street Fighter 5), als opvolger van het ultieme deel vier, Ultra Street Fighter IV. Na zo ontiegelijk veel delen in bijna dertig jaar Street Fighter zou je verwachten dat een nieuw deel niet zo vernieuwend meer kan zijn. Na de preview van afgelopen jaar dacht ik dat het ook niet mogelijk was, maar Capcom flikt het toch weer en heeft het met de volledige game en een dagje op Tsunacon bewezen. Street Fighter V vernieuwt, verfrist, gooit er een staaltje puike afwerking overheen en combineert de oude games als de Strike- en Alpha-serie om vertrouwd, maar ook behoorlijk uniek, aan te voelen.

Hadoken met je V!

Waar Capcom het direct goed aanpakt met Street Fighter V, is het eruit trappen van de ‘Focus Attacks’ die een heet punt van discussie waren voor de Street Fighter IV-games. Door middel van een medium punch en medium kick kon je aanvallen van de tegenstander absorberen en met een harde aanval terugkaatsen. Het gaf voldoening, maar was ook behoorlijk overpowered, dus overboord ermee. Iets nieuws, iets verfrissends en daarom is ook de ‘V-Gauge’ geïntroduceerd, een andere vorm van power-ups, special attacks en Parries. Er zijn drie varianten: V-Skills, V-Triggers en V-Reversals. Het mooie is dat deze V-elementen de personages veel meer personaliseren, unieker maken en een eigen identiteit meegeven, maar daarover later meer.

De V-Skills lijken op de Focus Attacks uit Street Fighter IV en Parries uit Street Fighter III, want deze zijn vooral defensief. De Parry van Ryu uit deel drie is nu een soortgelijke V-Skill in deel vijf, M. Bison kan afgevuurde aanvallen weerkaatsen, Chun-Li kan met een flitsende sprong aanvallen ontwijken en direct een tegenaanval inzetten en Ken maakt er gewoonweg een special attack van. De V-Triggers gebruiken de volledige V-Gauge balk en geven personages een tijdelijke boost in hun aanval of kunnen extra combo’s linken. Zo krijgt Ryu sterkere Hadokens, extra hitpoints voor Chun-Li, hardere moves voor R. Mika en de aanvallen van Ken worden aangevuld met vuurballen, vurige benen of een vlammende Shoryuken. Tot slot is de V-Reversal een handige counter tegen aanvallende en spammende spelers, want je gebruikt een deel van V-balk om een tegenaanval uit te voeren en je tegenstander uit zijn flow te halen.

Aanvullen

Naast de nieuwe V-balk is nu ook de EX-balk uit eerdere delen terug. Door klappen te vangen en te absorberen vult de V-Gauge aan voor één van je V-vaardigheden, maar de EX-meter vult juist aan als je klappen uitdeelt. Deze meter doet denken aan de Revenge-balk van Street Fighter IV, die je een zeer krachtige aanval laat uitvoeren, een Critical Art. Dit kan een potje tot een einde brengen, maar jouw tegenstander heeft zijn V-meter hierdoor uiteraard gevuld en kan een V-Trigger lanceren om even keihard terug te slaan. Een slimme strategie van Capcom om beide partijen kans te geven en een gevecht wat meer balans te geven.

Zeker omdat de zestien personages in Street Fighter V allemaal eigen V-specialiteiten hebben en een eigen EX-aanval. Ieder personage wordt zo uitgebreid en uniek opgebouwd in deze game, dat je het bijna niet kunt laten om met meerdere vechters te gaan oefenen. Ryu en Ken waren jarenlang vrijwel klonen van elkaar, maar waar Ryu zich nu meer focust op de Parries, krijgt Ken met zijn specials sterkere (vlammende) aanvallen. De verschillen in karakters zijn dus veel groter geworden, waardoor je eigenlijk opnieuw je favoriet moet gaan bepalen. Diverse klassieke vechters zitten er (nog) niet in, zoals Blanka, Sagat, Guile, E. Honda, Balrog, Juri en Alex.

SuperHyperUltraTurbo

Ja, Street Fighter V is enerzijds vertrouwd en speelt lekker, anderzijds is het wennen om een favoriet personage te kiezen. En dit is helemaal niet erg, want die combinatie zegt precies dat de game anders dan anders aanvoelt, maar ook verfrissend en aangevuld is met nieuwe elementen. De aanvallen van Ken zijn vrijwel identiek aan voorheen, maar een Charlie Nash of Vega voelen lang niet meer hetzelfde aan. Waar ik vroeger vloeiend met Vega – de elegante, gemaskerde en geklauwde Spanjaard – door een stage kon springen, zweven, koprollen en specials kon uitvoeren, is het nu deels van de grond opbouwen hoe je met hem moet spelen. Hetzelfde geldt voor Nash, die een andere knoppencombinatie heeft gekregen met bepaalde aanvallen – ik prefereer trouwens ook Guile. De veranderingen zijn ook te wijten aan de snelheid van Street Fighter V. Aanvankelijk dachten velen bij het zien van de eerste trailers dat dit deel langzamer zou worden, maar de game speelt sneller, soepeler en pakt het ook aan op de combo’s.

Zo zijn worpen al in te zetten als de tegenstander nog niet volledig is opgestaan, rijg je diverse combo’s beter aan elkaar en zijn Parries, counters en de V-moves gebalanceerder geworden. Ik heb een aantal potjes tegen wat ‘pro’ gamers gespeeld op Tsunacon en zij hadden het gevoel weer heel snel te pakken. Blokken, een counter inzetten, op het juist moment een V-Trigger activeren of een special attack gewoonweg tegenhouden. De gevechten waren intens, old-skool met een moderne twist en de elementen uit diverse Street Fighter-titels zijn merkbaar. En dat is belangrijk; een nieuwe game in de franchise die voor verschillende spelers bekend aanvoelt, maar nog niet helemaal kan zeggen welke smoel het heeft. Daarin is Street Fighter V bijzonder, al grijpt het wel naar de toegankelijke hoek. Er is een tutorial om de basis te leren, het spammen is nog steeds mogelijk, sommige knoppencombinaties zijn versimpeld en de gameplay is zeer soepel. Tegen een pro ben je echter kansloos als diegene eenmaal op stoom is. Die balans is er: toegankelijk, maar de hardcore Street Fighter-fan will beat the shit out of you.

Nieuwe, schaarse content

Ieder personage in deze vechtgame heeft een korte verhaallijn, zestien stuks in totaal dus. De vechters hebben allemaal hun doel om beter, sterker en slimmer te worden. Na twee of drie gevechten is elke storyline, die door middel van getekend artwork en voice-overs wordt verteld, vrijgespeeld. Het ene verhaaltje is interessanter dan het andere, maar het ziet ernaar uit dat Capcom zichzelf totaal niet serieus neemt. Het is eigenlijk een extra tutorial voor het echte werk, de Survival, Versus of online knokken. Zoals eerder gezegd bevat Street Fighter V zestien personages: Ryu, Chun-Li, Nash, M. Bison, Cammy, Birdie, Ken, Vega, R. Mika, Karin, Zangief en Dhalsim hebben intrede al eerder gemaakt, Necalli, Laura, Rashid en F.A.N.G zijn compleet nieuw.

Necalli is een intelligente Aztec-achtige warrior die de ziel van de tegenstander kan absorberen. Laura is een Braziliaanse, de oudere zus van Sean uit Street Fighter III, en gebruikt jiu-jitsu en elektrische aanvallen. Rashid kan wind manipuleren en F.A.N.G is een nieuw lid van de Shadaloo Grand Masters (de organisatie van M. Bison) en combineert langeafstandsaanvallen met het uitspuwen van vergif. Stuk voor stuk een aanwinst in de lijst met vechters, die net als ieder ander eigen specialiteiten hebben en lekker aanvoelen tijdens matches. Jammer genoeg is hiermee de content met zestien personages, een verhaal dat meer een slappe tutorial lijkt en veel bekende personages die er (nog) niet inzitten wel een beetje karig.

Conclusie

Street Fighter V is met stipt één van de lekkerste fighting games van nu. Capcom heeft met de V-Gauge een vernieuwend element toegevoegd aan de serie, en daarmee de overpowered Focus Attacks de deur gewezen. Het jaren werk beloont zich dan ook sterk, want de balans is veel beter dan in Street Fighter IV, de gameplay is veel sneller, strakker en combo’s zijn heerlijk aan elkaar te koppelen als je het spel eenmaal door hebt. Street Fighter V is met een tutorial en een vrij simplistische storyline toegankelijk voor nieuwkomers, maar ook de pro’s zullen even in moeten komen. Nash heeft bijvoorbeeld iets andere knoppencombinaties, met de V-Gauge hebben vechters een compleet eigen visie gekregen en zijn Ryu en Ken ook steeds minder een kloon van elkaar. Zestien personages, waarvan vier volledig nieuw, voelen hierdoor allemaal anders, zeer uitgebreid en het kan elk gevecht uniek maken. Capcom bewijst dat het nog steeds een behoorlijk strakke fighting game kan maken, die audiovisueel uitermate goed in elkaar steekt met een schitterende stijl, muziek afwisselt tussen metal en melodieuze deuntjes en een stabiele framerate weet te behouden. Maar aan content is er een gebrek, net te weinig personages en net wat meer challenges hadden gemogen. Daar is echter downloadable content voor..