Review: Need for Speed

Need for Speed zit in mijn bloed, de serie ligt dicht bij mijn hart, maar ik heb er een haat-liefde verhouding mee. Twintig jaar geleden begon het allemaal toen ik als klein jochie bij een grote neef één van de eerste Need for Speed-games kon spelen. Ik raakte verliefd en dat gevoel duurde tot en met Need for Speed: Underground, waarna de serie naar z’n grootje ging, er af en toe nog wel een aardig deel verscheen en in 2010 weer eens keihard knalde met Need for Speed: Hot Pursuit. Daarna was alles wéér matig en met deze reboot die gewoon Need for Speed heet, had ik vertrouwen toen de roots erbij werden gepakt. Je leest het goed: had.

Verpakt in live-action

Need for Speed begint hoopvol, want na de gelijknamige film had ontwikkelaar Ghost Games waarschijnlijk de taak van Electronic Arts eenzelfde sfeer neer te zetten en dat is aardig gelukt. De cutscenes tijdens het verhaal zijn niet geanimeerd of met motion capture opgenomen, nee, het is live-action. Ofwel, echte acteurs in een echte wereld, met echte garages en personages die tegen jou, de camera, praten en je in de racewereld sleuren. Heel vet gedaan en dit maakt een racegame direct wat persoonlijker en authentieker van opzet, waarbij EA ook weer zijn best heeft gedaan op de soundtrack. Denk aan The Chemical Brothers, The Glitch Mob, de Nederlandse dj June Miller en Major Lazer. Need for Speed speelt zich af in Ventura Bay, een fictieve stad die op Los Angeles gebaseerd is. Niet het zonovergoten, vrolijke en bikinirijke Los Angeles, maar een druilerig, depressief, regenachtig en donker Los Angeles. Klaarblijkelijk geïnspireerd door de Cubaanse wijken.

Oké, het acteerwerk voelt lekker cheesy en voor moderne hipstertaal als ‘bae’ en ‘bruh’ kan ik helaas geen minpunten geven, maar over het algemeen is de opzet leuker dan menig ander racespel. Het mooie is ook dat jouw gepimpte bak tevens in de live-action fragmenten zit. Daarnaast zijn er de diverse personages die jou races ofwel ‘events’ aanbieden in Ventura Bay. Amy kan bijvoorbeeld flink aan auto’s sleutelen, Spike is de snelle jongen en Manu rijdt graag in stijl. Hier komt dan ook een nieuw gameplayelement om de hoek kijken, want in Need for Speed kun je kiezen uit vijf verschillende stijlen: Style, Build, Outlaw, Crew en Speed. Je moet punten en geld verdienen om verder te komen in de game en de stijl wordt gebaseerd op hoe je racet. Speed draait om zo snel mogelijk rijden, Outlaw betekent dat je de politie te slim af bent en Style draait bijvoorbeeld om driften en in stijl racen.

Stugge versnellingsbak

Echter, de focus op één van de speelstijlen is er nauwelijks, je wilt immers racen en daar ligt vooral de nadruk op. Nou ja, het proberen ervan, want de eerste tijd in Need for Speed zal je heel zwaar vallen. De gameplay is stug, de auto’s reageren niet consequent op jouw rem-, stuur- of driftgedrag en de handrem lijkt het sterkste middel op aarde. Zo blijft je bolide de ene keer strak op de weg en glijd je gemakkelijk door de bochten, maar de andere keer is hij niet in bedwang te houden, zwabbert je wagen alle kanten op en wil driften voor geen mogelijkheid lukken. Rare keuzes bij Ghost Games om de eerste ervaring met de game zo te verpesten. Het is doorbijten geblazen, maar gelukkig beginnen de auto’s die je later met het verdiende geld kunt kopen en vervolgens pimpt en volledig naar je eigen stijl gaat tunen iets lekkerder. Helaas blijft het behoorlijk stug en zul je bijna uren aan een wagen moeten sleutelen voordat je enigszins lekker de weg op kunt. Zo is het wel mogelijk vrijwel alles aan te passen, van Air Coolers tot de Suspension en van de handrem tot de bandendruk.

Toch voelt Need for Speed gewoonweg niet af. De gameplay waar ik echt geen hoogte van krijg, maar ook de ongeïnspireerde races die continu lijken te herhalen en je op den duur het gevoel krijgt dat je voor geld en punten aan het spelen bent, en niet voor het plezier. Een drift hier, een Time Trial daar, een sprintrace zus en een ontsnapping aan de politie zo. Die laatstgenoemde is overigens ook niet heel snugger, want de politie kan ieder moment opduiken waarna jij gemakkelijk kunt ontsnappen. Het snelheidsgevoel dat we gewend zijn in de serie mist bovendien redelijk, want met 200 km/u door Ventura Bay voelt niet zo. En zeker niet als er een haarspeldbocht aankomt en je daar door je ultrasonische (hand)rem te gebruiken opeens met 80 km/u doorheen glijdt. Natuurlijk, dat arcadegevoel van Need for Speed zit er nog steeds in, maar zulke abrupte reacties is zelfs voor deze serie niet fijn en onwennig.

Eeuwig online

Natuurlijk is het fijn dat je een game online kunt spelen. Kijk, een Fallout 4 speel je in je kelder, als kluizenaar, in je eentje. Helemaal goud, daar is zo’n game voor gebouwd! Maar met een game als Need for Speed wil je gewoon je vrienden aftroeven, betere tijden neerzetten, op een milliseconde de race winnen of je dikste driftskills tonen. Oké, wil je een online ervaring? Dan krijg je die, want in dit spel moet je altijd verbonden zijn met de EA-servers. Werken deze niet, dan kun je naar het menu staren, maar dus niet spelen. Je speelt eigenlijk altijd online en je belandt altijd met willekeurige spelers en er kunnen mensen vertrekken of bij komen. Prima idee, maar echt uitnodigen kun je niet. Het blijven random events die je tegen anderen kunt starten en je komt ze hier en daar tegen op straat. Helaas ook als je een singleplayer race doet, want hoewel er lichtelijk verkeer in de nachtelijke uurtjes te vinden is, kunnen echte spelers jouw race dus dwarsbomen en tegen je aan beuken.

Anderzijds is het zo dat de laadtijden door de online verbinding nogal lang duren. Je zult eerst connectie moeten krijgen met de servers, dan zoekt het spel een lobby waar je kunt joinen en dan kun je aan de slag. Als echter de servers eruit klappen of Electronic Arts met onderhoud bezig is, dan is Need for Speed dus onspeelbaar. Deze methode hebben we al bij een paar games gezien en we weten dat het nog lang niet werkt. Daarnaast is het zo dat je de game niet kunt pauzeren, dus middenin een race kun je op Options of de touchpad van de controller drukken wat je wilt, maar het spel gaat door. Door het menu scrollen of even een route plannen op de map kan allemaal. Je moet dit alleen buiten een race plannen en ergens stil gaan staan om je ding te doen. Logisch als het een online game is, maar tijdens de singleplayer..

Pimp My Ride

Het tunen is terug, dat had ik al gemeld. Waar voorheen voornamelijk het visueel aanpassen van je bolide tot de top behoorde, is dit onderdeel verschoven naar de schaduw van het technisch sleutelen. Zoals eerder aangegeven kun je vele technische aspecten aanpassen als de suspensie, het breder of smaller uitlijnen van de banden, de wagen verhogen of verlagen en de nodige onderdelen onder de motorkap. Een pluim voor deze opties, want je kunt op die manier behoorlijk finetunen hoe jij Need for Speed speelt, buiten het feit dat de gameplay vrij stug blijft. Zeker voor gamers met verstand van auto’s of racegames in het genre simulatie is het sleutelen en aanschaffen van betere componenten een aangename toevoeging. Het is niet te ingewikkeld, maar kenners weten beter wat een onderdeel verandert aan de besturing, de wegligging of de kans op driften.

Het visuele pimpen van je bak is dus alleen het ondergeschoven kindje geworden. Uiteraard zijn de Japanse bakken als Toyota, Nissan en Mazda voorzien van behoorlijk wat visuele aanpassingsmogelijkheden. Echter, Ghost Games koos ervoor om ook Ferrari’s, Lamborghini’s en BMW’s in de game te stoppen die nauwelijks te pimpen zijn. En daar zou (deze) Need for Speed toch vooral om draaien? Je wilt toch aan je vrienden de vetste kleuren, bestickering en jouw logo’s showen om uit te sloven? Het kan zeker op een deel van de auto’s, van paintjobs tot wraps en van sideskirts tot stickers op het raam. Je kunt zeker een show neerzetten met bepaalde auto’s, waar andere bolides weer erg beperkt zijn. Ja, een Ferrari of Lamborghini zijn al vet genoeg, maar deze verder uitbouwen zou helemaal te gek zijn. Helaas is dit niet het geval en zul je echt moeten kiezen welke wagens je aanschaft voor het visuele pimpen en welke voor de technische aspecten, zoals snelheid, driften en acceleratie.

Conclusie

We hadden gehoopt op een ijzersterke reboot van Need for Speed, maar dit is niet gebeurd. Vooral de eerste uren zijn doorbijten vanwege de stugge, lompe en niet accurate besturing waar een identiteitscrisis aan lijkt te hangen. Ook het ongeïnspireerde Ventura Bay, de volledig nachtelijke races en de totaal niet vernieuwende en vooral herhalende events weten geen indruk te maken. Pak daarnaast de politie die een lachertje is, het altijd online beleid waardoor Need for Speed er door onstabiele servers uit zou kunnen klappen, maar ook online spelers die jouw singleplayer race kunnen verzieken en je begrijpt dat Ghost Games en Electronic Arts rare keuzes hebben gemaakt. Het meer authentieke verhaal door de live-action cutscenes, jouw auto’s die ook in deze cutscenes verschijnen, het pimpen en tunen van wagens en het visuele aspect komen dan wel weer prima uit de verf. Uitgebreide tuning door het onder de motorkap volledig te verbouwen, banden anders te positioneren of te kiezen voor driften, snelheid of stijl is een verademing voor raceliefhebbers. Helaas is de keuze om bepaalde auto’s wel en bepaalde niet de mogelijkheid volledig visueel aan te passen een vreemde. De Japanners zijn te pimpen zoals je wilt, maar BMW’s, Ferrari’s en Lambo’s zijn weer veel te beperkt. Need for Speed is terug, maar het is een stijve reboot met teveel losse kantjes.