Broken Sword V: The Serpent’s Curse is geen nieuwe game. De ouderwetse ‘wijs-en-klik’-ervaring verscheen in december 2013 en april 2014 als twee episodes voor de pc. Het vijfde avontuur van George Stobbart en Nico Collard is voor een belangrijk deel te danken aan donaties die via Kickstarter werden opgehaald. Datzelfde Kickstarter maakte versies voor iOS- en Android-systemen mogelijk en ook de PlayStation Vita bleef niet achter. De verschillende edities werden redelijk ontvangen, met in het bijzonder complimenten voor de keuze van Revolution om terug te keren naar de vertrouwde tweedimensionale roots van de serie. Een port naar de hedendaagse consoles is inmiddels verschenen en daarvan arriveerde de PlayStation 4-versie bij ons op de redactie. Omdat ik al in 1996 aan de gang ging met de Broken Sword-serie, maakte een nostalgisch gevoel zich van mij meester toen ik na het Revolution-logo in het verhaal rolde. De vraag in mijn hoofd was daarbij wel of de point-and-click gameplay voor iemand met minder liefde voor het Broken Sword-verleden voldoende overeind kan blijven.
Rustgevend doordenken
Het point-and-click-genre is vooral een ervaring. Vanzelfsprekend is dat te zeggen over games in het algemeen, maar in dergelijke avonturen – en zeker bij Broken Sword – gaat het om onderzoeken en het bijna rustgevende spelverloop. Het tempo van de Broken Sword-games wordt sterk beïnvloed door het denkvermogen van de speler en het succes dat experimenteren met diverse items oplevert. The Serpent’s Curse is daarop geen uitzondering en vraagt om enig doordenken en het geduld om puzzels op te lossen. Ik kan mij over het algemeen prima met creatieve puzzels vermaken en over het geheel genomen zijn de hersenkrakers niet al te moeilijk. In dit geval ervoer ik een aantal hersenspinsels van Revolution wel als iets te vergezocht. Dat moet ik met een voorbeeld uitleggen.
De kakkerlak en het luciferdoosje
George en Nico raken in Parijs betrokken bij een kunstroof die meer blijkt te zijn dan alleen een brutale overval. Niet alleen wordt het mysterieuze schilderij La Maledicció ontvreemd, ook komt de galeriehouder bij de overval om en bepaalde zaken werpen meer vragen op dan antwoorden. Het onderzoek zal het tweetal naar diverse landen brengen, maar eerst is er in de Franse hoofdstad het een en ander uit te zoeken. Aanwijzingen sturen het avontuur onder andere naar Vera Security, waar de eerste kennismaking volgt met een paniekerige dame die daar achter de receptie staat. Ze is bang voor een kakkerlak die op de vloer scharrelt en het is aan George om het ongedierte weg te halen alvorens er progressie geboekt kan worden. Toen ik probeerde om gewoon langs de kakkerlak te stappen, kreeg ik zelfs een “there is a cockroach in the way”-melding voor mijn kiezen. De oplossing voor het ‘probleem’ bleek een luciferdoosje, gecombineerd met een koekje dat ik van een handelaar in een stalletje tegenover Vera Security kreeg. Er zaten nog wel wat meer stappen in de puzzel en ik vroeg mij eigenlijk af waarom George niet gewoon zijn schoen gebruikte om een einde aan het geneuzel te maken. Natuurlijk is het de charme van Broken Sword waarbij verrassende doordenkers gekoppeld worden simpele situaties, maar alle rompslomp om een kakkerlak te passeren, was voor mij te vergezocht. Situaties als deze komen wel meer voor en het daaruit voortkomende gebrek aan logica is iets watje moet liggen.
Hetzelfde valt te zeggen over de uitgebreide dialogen waarmee The Serpent’s Curse gevuld is. De gesprekken met de diverse personages verlopen rond vastgestelde onderwerpen, die zich aandienen naar aanleiding van gevonden voorwerpen of dialoogopties die eerder werden gekozen. De stemacteurs leveren goed werk – hoewel de accenten er wel erg dik op liggen – maar het komt met enige regelmaat voor dat gesprekspartners op vragen reageren alsof ze je voor het eerst zien, terwijl je al een aantal minuten met ze staat te praten. Hierdoor vervliegt vaak het gevoel van een gesprek en worden de dialogen slechts een aaneenschakeling van losstaande teksten. Voor veel puzzels is het zelfs nodig om eerst een specifiek onderwerp te bespreken, alvorens je een stap verder komt. In principe niet verkeerd, maar daardoor werd het klikken op onderwerpen een doel op zich.
Een cliché bij de omgevingen
Gelukkig zijn er ook positievere dingen te zeggen en dat dat geldt zeker voor de omgevingen. Deze zijn met een ontzettende cliché term als ‘schilderachtig’ te omschrijven. De achtergronden zijn dus gewoon erg mooi en zitten vol met details, waarvan een groot aantal ook bijdraagt aan het spelverloop. Geheel passend bij het genre, breng je veel tijd door op de verschillende locaties en daarbij gaan steeds meer kleine dingen opvallen. De kleurrijke taferelen dragen enorm veel bij aan de sfeer en de smaakvolle muziek vult goed aan. Het is dan ook een genot om nieuwe plekken te bezoeken en vooral te bekijken. De personages ogen vertrouwd, maar vallen bij al het moois wel iets uit de toon. Ze passen wel in het decor, maar zijn minder mooi weergegeven en bewegen daarnaast erg houterig. Ze komen uiteraard pas in actie nadat je als speler een aanwijzing geeft en de animaties zijn daarbij na ieder commando net wat trager dan gewenst. Dit is met name te merken als de hoofdpersonen zich op specifieke plekken positioneren voor interactie met objecten of gesprekken met anderen. Hier had duidelijk meer in gezeten.
De transitie naar de consoles is wat de besturing betreft prima gelukt, waarbij je in het geval van de DualShock ook gebruik kunt maken van het touchpad. Mijn voorkeur was het echter om de analoge input te gebruiken om de omgeving af te speuren en commando’s te geven. De besturing bestaat slechts uit een klein aantal opties en omdat het niet gaat om snelle precisie, had het gemis van een muis van geen enkele invloed op de beleving. Uniek bij het gebruik van de DualShock is ook de mono-speaker in de controller, die het best naar voren komt bij telefoongesprekken die George via zijn mobiele telefoon voert.
Conclusie
Broken Sword V: The Serpent’s Curse is de beste Broken Sword-game sinds jaren, maar komt wel met wat opmerkingen. De puzzels voelen nu en dan erg vergezocht en tegen de prachtige, schilderachtige achtergronden vallen de personages iets uit de toon. Het feit dat de dialogen niet allemaal even soepel verlopen, verstoort ook enigszins de sfeer. Buiten de genoemde punten is The Serpent’s Curse een leuk en onderhoudend avontuur dat George en Nico weer als vanouds samenbrengt. Het verhaal komt wat traag op gang, maar een aanschaf op de console is zeker te overwegen als je de game nog niet eerder speelde en het geduld hebt om je hersenen te laten werken. De DualShock-features zijn bovendien een leuke toevoeging en de game biedt voldoende om je flink wat uurtjes zoet te houden.
Kortom je moet echt een passie voor puzzels hebben en goed kunnen doordenken om bij sommigen puzzels het juiste gereedschap te vinden voor de oplossing. Met jouw conclusie ben ik het verder eens. De personages vallen hier en daar een beetje uit de toon ten opzichten van de achtergronden. De game had deze opzet echter al in eerdere delen. Maar ik kan begrijpen dat sommigen zich daaraan kunnen storen. Het is je smaak of het is het niet zal ik maar zeggen.