Japanse games zijn raar. Meestal heeft een of andere Hado Gadogado de magische BruBru gestolen van Boehawoeha en moet hij via de spirituele Kiekeboe-wereld een zeldzame Token of Great Uselessness jatten om de bloedmooie prinses Fuk Mii te bevrijden. Je raadt het al: ik ben niet de grootste Azië-fan op de redactie van GamersNET. Toch heb ik een zwak. Oké, naast Ben & Jerry Cookie Dough dan. Mijn Aziatische zwakte is hack&slash, een genre waar het continent in uitblinkt. Het is alweer 7 jaar geleden dat Devil May Cry 4 verscheen en die game wist me verrassend lang te vermaken. Inmiddels is het tijd voor een nieuwe game uit de beroemde serie. Capcom presenteert ons de nieuwe Devil May Cry. Tijd voor deel 4! Huh?!
Niet van deze tijd
Devil May Cry 4: Special Edition brengt Devil May Cry 4 nogmaals naar het grote publiek, maar deze keer speciaal voor de Xbox One en PlayStation 4. Een soortgelijke behandeling kreeg het wat meer recente deel uit de franchise, DmC: Devil May Cry. Deze reboot verscheen oorspronkelijk in 2013 en keerde begin dit jaar terug als Definitive Edition voor de nieuwste consoles. Kortom, Capcom bedient de nieuwe consoles momenteel vooral met het bekende werk in een nieuw jasje. Dat klinkt misschien wat negatief, maar is dat ook zo?
De Definitive Edition van DmC: Devil May Cry was simpelweg geweldig. Het origineel was een van de betere actiegames van de vorige generatie en mede daardoor was het een welkome aanvulling op het assortiment games van de Xbox One en PlayStation 4. De release van Devil May Cry 4 ligt echter een stuk verder achter ons en eerlijk is eerlijk: zelfs als fan moet ik toegeven dat deel 4 inmiddels is ingehaald door DmC: Devil May Cry. Een duidelijk minpunt van Devil May Cry 4 was het gebrek aan variatie op den duur, want de game laat je na enige tijd veel omgevingen opnieuw bezoeken, maar dan met Dante in plaats van hoofdpersoon Nero. Dit uitgebreide backtracken is echt niet meer van deze tijd.
Daarnaast was en is de cameravoering regelmatig vervelend. De actie wordt van vrij dichtbij in beeld gebracht, ook als je door straten of gebouwen aan het rennen bent. Bij vrijwel elke afslag die je neemt, wisselt het beeld naar een nieuw camerastandpunt, waardoor je ook de analoge stick een andere kant op moet sturen om je geplande route te vervolgen. Hierdoor gebeurt het regelmatig dat je ineens een verkeerde kant op gaat, wat de flow van het spel zeker niet ten goede komt.
Extreem smullen
Visueel is deze Special Edition van Devil May Cry 4 in ieder geval wel een mooie stap vooruit. De hogere resolutie en verbeterde framerate van 60 frames per seconde zorgen voor heel wat eye candy op je scherm. De werelden van Devil May Cry zijn altijd al bijzonder kleurrijk en stijlvol, wat goed zichtbaar is tijdens de spectaculaire gevechten. Lompe zwaarden, gekleurde explosies, vurige aanvallen… De poetsbeurt die de Special Edition heeft gekregen, zorgt ervoor dat alles nog toffer van het scherm spat.
Een verrassende aanvulling voor deze Special Edition is de toevoeging van maar liefst 3 nieuwe personages: Trish, Lady en Virgil. Deze nieuwe gezichten zijn gelukkig meer dan alleen een ander uiterlijk onder de knoppen, want ieder brengt ook een eigen vechtstijl met zich mee. De snelle aanvallen van Trish doen in de verte wat denken aan de charmante en vliegensvlugge Bayonetta, terwijl Lady een stuk logger vecht met granaten, een raketwerper en lompe blaffers. Daarnaast probeert Capcom deze Special Edition wat te moderniseren door de toevoeging van een Legendary Dark Knight Mode. Dit is de meest extreme moeilijkheidsgraad, die zeker voor liefhebbers van games als Dark Souls en Bloodborne smullen is.
Conclusie
Het is ontzettend lastig om Devil May Cry 4: Special Edition als een op zichzelf staande remake te beschouwen. Met de herziene versie van DmC: Devil May Cry nog heel vers in het geheugen, heeft Capcom liefhebbers van het genre en de franchise wat mij betreft overspoeld. En eerlijk is eerlijk, DmC: Devil May Cry is gewoon de betere broeder. De toevoeging van een extreme moeilijkheidsgraad en 3 nieuwe speelbare personages maakt DMC4: Special Edition wel weer interessant, maar dan vooral voor de hele fanatieke fans. De minpunten van het origineel zijn nog aanwezig en halen zeker anno 2015 de entertainmentwaarde omlaag. Een voldoende verdient de game wel, maar het is een stuk beperkter dan het stevige cijfer van 7 jaar geleden.
Ik vind dat ie toch wel wat hogere punten verdient. Het is nu eenmaal ook geen remake, maar eerder een remaster. Wat betreft de camera heb je 100% gelijk. Dat is een beetje ouderwets en werd zelfs in het PS1 en 2 tijdperk gebruikt. Dat was iets dat ze konden en moesten aanpakken. De backtracking als een minpunt meetellen vind ik een beetje oneerlijk aan gezien ze bij een remaster maar moeilijk 1/3 van het spel kunnen veranderen, plus de bijbehorende bazen en cutscenes. Opgepoetste graphics, Turbo mode, 3 nieuwe personages, nieuwe outfits, een nieuwe moeilijkheidsgraad en een herwerkte AI bij sommige bossfights (bv bij Lady). Dat allemaal in een remaster van €25 vind ik toch een behoorlijke Prijs-Kwaliteit verhouding! 😀 Vooral in dit tijdperk van remasters…
Naar mijn vond ik dan toch dat de DmC remaster van €40 eerder een teleurstelling was aangezien deze eigenlijk gewoon de kemels van fouten van het origineel rechtzette. Terwijl dat eigenlijk ook via patchen kon… Maar ja, Capcom he! Tuurlijk heeft ie ook wel pluspunten 😉
Uiteraard kunnen ze niet het hele spel veranderen, net als het backtracken is dat nou eenmaal de kern van DMC4. Toch is dat wel iets waar we nu heel anders naar kijken dan 7 jaar terug. Er zijn meer games inmiddels verschenen, ook binnen de franchise. Daar moet ook een remake/remaster zich mee meten. De prijs-kwaliteit is zeker niet verkeerd, maar persoonlijk blijf ik toch meer fan van DmC: Devil May Cry. Ook al was die remake snel cashen. 😉