Het is de schuld van firmware-update 2.40. Deze werd in juli 2008 uitgerold en introduceerde het trophy-systeem op de PlayStation 3. Vanaf dat moment is het fout gegaan. Games zitten op zichzelf al vol met beloningen, maar het vrijspelen van de digitale bekertjes maakte het gevoel van progressie nog veel groter. De ‘pling’ van een gehaalde trophy werd speciaal en steeds vaker richtte ik mij op het behalen van een nieuwe. Momenten die zo orgastisch werden als het cumshot in de betere natuurfilms.
Miley Cyrus met kleren
Dat effect had het niet alleen op mij. Miljoenen gamers gingen aan de slag met het completeren van trophy-lijsten en de echte hardcore fanaten noemen zichzelf trophy hunters. Een verzamelnaam voor gamers die bereid zijn om tot het gaatje te gaan en het niet schuwen om een game te spelen voor alleen de trophies. De omgekeerde wereld dus; een game specifiek aanslingeren vanwege de trophies en niet zozeer voor de gameplay. Daarbij komen games voorbij die het daglicht niet kunnen verdragen. Games die beter onder de grond gestopt kunnen worden, zoals het E.T. voor de Atari 2600 ooit verging. Denk alleen maar aan Hannah Montana, een game waarin Miley Cyrus gelukkig nog haar kleren aanheeft, of een hoogtepunt van wansmaak als Terminator Salvation.
Geloof mij, die eerste speelde ik niet, maar wat Terminator Salvation betreft moet ik schuld bekennen. De verleiding van twaalf trophies – waarvan elf goud en één platinum – was simpelweg te groot. Het was een game die door de epische lijst met verzamelobjecten veel meer gespeeld werd dan deze verdiende. De 4,6 op Metacritic zegt daarover genoeg en ik weet zeker dat slechte games bewust een makkelijk haalbare platinum trophy krijgen om de verkoopaantallen op te krikken. Er zijn immers genoeg gamers die het niet schuwen om verschrikkingen te doorstaan gedurende hun jacht op meer.
Trophies op je jasje
Natuurlijk is het idee van de PlayStation trophies niet exclusief aan Sony toe te dichten. Het is slechts een andere benaming voor het principe. Voor de Xbox waren er in 2005 immers al achievements, een vergelijkbare vorm van beloning, en Valve bracht de achievements in 2007 naar Steam. Het idee kan zelfs teruggeleid worden naar 1982, een jaar waarin Activision begon met het uitreiken van ‘patches’ voor het behalen van highscores. Gamers die een highscore haalden in een game van Activision, konden een foto als bewijs naar het bedrijf sturen en in ruil daarvoor een strijkplaatje retour krijgen. Zie je het al voor je? Dat je vandaag de dag met een blits jasje door de stad flaneert met al je achievements op de rug gestreken? Dat is ondenkbaar, maar toch is dat zo’n beetje wat wij doen met onze “kijk mij nou” online profielen. Wij tonen de wereld graag wat wij bereikt hebben in onze games. Het is natuurlijk ook leuk om het lijstje te zien groeien en het level te zien stijgen, maar zeg nu zelf… heeft iemand je ooit een schouderklopje gegeven omdat je alle Riddler-uitdagingen hebt voltooid? Stond je vrouw of vriendin uitzinnig te klappen toen je een trophy verdiende nadat je GTA V gedurende vijftien uur in first-person had gespeeld?
Dinsdag, trophy-dag
De methodiek om gamers steeds een nieuwe worst voor te houden, is erg effectief gebleken. De in-game uitdagingen, aangevuld met de trophies en achievements, zijn het zout en de suiker van de game-industrie; enorm verslavend! De tijd dat ik specifiek naar de trophies op jacht ging, is wel voorbij. Van de 130 games die ik tot op heden speelde, heb ik er slechts 12 voor de volle 100 procent voltooid. Opvallend genoeg haalde ik trouwens de meeste trophies op dinsdagen en op de vrijdagen het minst, maar dat terzijde.
Ik stopte met het verzamelen toen ik me realiseerde dat ik idiote dingen aan het doen was om ze te behalen. Iedereen kent wel het “schiet zoveel zombies door het hoofd” en “loop 10.000 stappen achterwaarts” type uitdagingen. Deze zijn te achterlijk voor woorden. Eerlijk gezegd moet ik bekennen dat dat nog niet de echte reden is. De aanwezigheid van multiplayer trophies en trophies die zijn verbonden aan de moeilijkheidsgraad in veel games, zijn de werkelijke reden. Ik ben nu eenmaal niet iemand die online domineert en ook wat betreft een “freakingly-insane hard-modus” ontbreekt mijn het talent om de aftiteling te halen. Veel games vallen bij voorbaat af op het 100 procent-lijstje en daarnaast is mijn tijd te beperkt om een game meerdere keren uit te spelen. Drie kinderen – en ja, ook mijn vrouw – eisen mijn aandacht en er moet uiteraard ook getikt worden op GamersNET.
Meer dan uiterlijk vertoon
Hoewel de trophies en achievements voornamelijk dienen om anderen de ogen uit te steken, zijn er gevallen van een bijkomende vorm van beloning. Denk bijvoorbeeld aan de Uplay achievements die in-game items toekennen na het behalen ervan. Het meest recent trok ik er een aantal binnen met Child of Light, een game die ik nog altijd moest spelen. Het zou tof zijn als deze vorm van waardering een breder draagvlak zou krijgen. Dat je bijvoorbeeld bij een 100 procent-score van wat exclusieve content voorzien zou worden. Hoewel, dan zou ik vast weer terug in de verslaving gesleurd worden…
Ik kan me nog herinneren dat ik Mirror’s Edge had uitgespeeld zonder een kogel af te vuren. Die achievement was inderdaad vrij orgastisch 🙂
Meestal is het orgastisch als je wel afvuurt.
Leuk geschreven 🙂
Leuke column ,voor de titel 11/10 8)
Leuke column!
Ik vind trophies zeker een meerwaarde, maar ik ga zeker niet bepaalde games daarvoor kopen/spelen. Het is wel leuk om extra uitdagingen te creëren, het is dan ook leuk als ontwikkelaar ervoor zorgt dat het een aangename bonus is. De vreselijke ‘onmogelijke’ trophies laat is ook links liggen waardoor platinum er meestal niet in zit.
Ik was vroeger ook echt een Achievement Hunter. Heb onzedelijke en oersaaie uren ingeroosterd, puur en alleen om een aantal digitale gamerpuntjes in de wacht te slepen. Ergens is dat gewoon oprecht beschamend, maar op sommige (zeldzame) Achievements ben ik dan juist weer trots. Die dingen geven je ook gewoon tegenstrijdige gevoelens.
Toffe column geworden, Felis! 😉
Leuke column. Ik ben na Watchdogs een beetje afgehaakt met het jagen op trophies. Misschien heeft het te maken gehad met de Social Lubricant trophy die ik nog voor de patch heb gehaald. 🙄
Goede column!
Erg leuke collumn! Al is en blijft het natuurlijk Xbox met de Achievements die dit echt groot hebben gemaakt. 🙂
Jazeker, maar dat geef ik ook aan in de tekst. Sony volgde later pas. Voor mij was dat echter het begin.
uren in little big planet 1 geduwd om een platina te krijgen. Ook voor mw2 zitten grinde. achteraf was het het zeker waard
Leuke column!
Moet wel eerlijk bekennen dat ik bij sommige games nog steeds wel probeer moeilijke achievements te halen, meestal eindigend in een hoop gevloek omdat iets fout is gegaan.
Maarja prestige halen is eigenlijk in een hoop games ook een soort van achievement.
achievements?! Tropy’s?! Wat is dat?! Dat kennen we niet bij Nintendo! 😥 Nintendo pleasssseeeee
Gn traphys 😀 😕
Ik heb in één game echt gejaagd op achievements, en dat was Guild Wars 1. Maar dat begon pas toen bekend werd dat die achievements in-game goodies zou opleveren in Guild Wars 2. Mooie tijden, lekker Guild Wars spelen tijdens het wachten op de uitslag van mijn eindexamens. 8)
Voor de rest speel ik games alleen opnieuw als ik dat de tijd waard vind, niet omdat ik echt alle achievements wil. Maar als ik op 90% van een achievement ben en het voltooien van de laatste 10% niet strikt noodzakelijk is, zal ik de kans niet laten liggen.
Kan me nog herinneren hoe trots ik er op was dat ik in elke Skate alle offline achievements had gehaald. Ben achteraf wel benieuwd hoeveel tijd ik daar eigenlijk in heb gestoken
Skate 1 heb ik ook 1000/1000 Gamerscore gehaald. Best trots op, gezien dat nu niet meer mogelijk is ja. Met Skate 2 ben ik er ook weer voor gegaan, maar uiteindelijk toch afgehaakt nadat de online community in verval raakte. 🙁
Precies de reden dat ik alleen de offline achievements heb. Lastig om online iets te winnen als er geen hond online is 😛
Felis Rufus? Had je vroeger toevallig een Atari handheld?
Leuke column verder, herkenbaar ook. Mijn reden dat ik die trophies niet interessant vind is niet de hoge moeilijkheidsgraad van sommige trophies, maar juist de makkelijke irriteren me mateloos. Dan start je de game op en loop je 3 meter en krijg je de “welcome trophy”. Dan doorloop je de tutorial en uit verveling druk je een verkeerde knop in en krijg je de “paying attention? trophy”. Als de turorial eindelijk klaar is dan Ping!, de “just getting started trophy” waarna je eindelijk begint aan de echte game, maar niet voordat je de “now it’s getting real son! trophy” krijgt. Dan heb je nog niets bereikt, maar al wel 4 trophies binnen.
Ik ben nog ouderwets en stel het liefste m’n eigen doelen. Soms wil ik een level doorlopen binnen een bepaalde tijd, zonder gezien te worden of zonder een schot te lossen; ik maak m’n eigen challenges in games en daar haal ik veel meer plezier uit. Leaderboards vind ik wel leuk nog, het is altijd mooi om te zien hoe jij het doet vergeleken met de rest van de wereld, maar achievements en trophies kunnen me gestolen worden…en daar heb ik wel een beloning voor verdiend! Net als voor deze reactie trouwens…
Erg toffe column geworden! Ook erg herkenbaar. Jaren terug toen ik begon met de Xbox 360 hielden de achievements me ook een tijdje in z’n greep. Zo ben ik heel wat uurtjes zoet geweest met die in de Fable-games onder andere en vond ik het überhaupt tof om een hoge overall score te halen. Alleen toen games als Avatar: The Last Airbender verschenen, waarin je in een paar minuten alle achievements kon scoren, werd ik het al snel spuugzat. Al werd ik dat überhaupt al toen ik steeds meer games scoorde en het meer op werk begon te lijken.. 😉
Geweldig
Een reactie zoals deze verdient in ieder geval een antwoord. Ik heb nooit een Atari gehad. Ik begon met een Commodore 64. International Karate was mijn favoriet, hoewel The Last Ninja er ook mocht zjin. Ik heb nog een SEGA Mega Drive gehad, waarop ik Aladdin heb stuk gespeeld. Vervolgens was het met name de PS1, PS2, PS3 en PS4 -serie, maar ik heb ook nog een Xbox gehad. Ik kon mij vroeger ook goed vermaken met de Game & Watch-spellen.
Erg leuke column om te lezen en ook heel erg herkenbaar…
De enige Trophies die ik bijzonder vind zijn de platinum trofeeën. Woop-dee-fricking-doo dat je jouw 3000e bronze trophy hebt gehaald. Dat is ook de reden dat ik geen enkele game meer volledig uitspeel. Te veel werk voor een schamele virtuele beker…
Gamerscore vind ik daarentegen een veel beter principe. Daar kan je namelijk niet zien of iemand tig keer een achievement van 10G heeft gehaald, of gewoon een paar van 30-50G.
Dat vind ik nu juist het mooie van trophies; je kunt zien of iemand lekker in het goud en zilver zit, of alleen tig-duizend brons heeft afgetikt. Je kunt je niet verstoppen achter een score, hoewel het allemaal lekker belangrijk is natuurlijk…
Helemaal mee eens felis rufus, iedereen kan 10k gamerscore halen, als je 10k spellen hebt bijvoorbeeld… De platinum trofee moet je verdienen.
OT: heb terminator nog voor 50 eu gekocht speciaal voor de easy platinum, duurste game uit mn leven. 3,5 uur over gedaan. En wat gta5 betreft, fuck die first person, lkkr aangezet voor ik naar bed ging. Michael heeft de nacht doorgehaald met tv kijken en toen ik smiddags weer mn controller pakte had ik m hoor.
Ik koop zelfs DLC, om t lijstje maar compleet te krijgen, want ik ben een trofeeën HOER en daar ben ik trots op!
ik betrap mezelf der altijd op dat ik een game toch op een bepaalde manier speel voor de trophy of achievement xD
Kom ik eigenlijk op het volgende…’verpesten’ trophies de ervaring? In het verleden speelde je een game om de game op zich. Nu dus op “een bepaalde manier”. Ik vraag mij af op dit dan ten koste gaat van de beleving. Zelf speel ik meestal onbevangen en zie wel wat er ‘popt’. Uiteindelijk kijk ik na de credits dan wel welke trophies er nog te halen zijn. Over het algemeen laat ik die dan zitten, tenzij er makkelijk te verdienen valt. Zo ben ik dan nog wel.
Totaal niet vind ik. De trophies zijn een leuke sidemissie naast je beleving
De “clean hands” Trophy van Dishonored, die moest ik halen!
Ik maak nog altijd het onderscheid tussen trophy hunters en trophy hoertjes, waarbij trophy hunters (waar ik mezelf onder schaar) alles willen behalen in de games die ze met plezier spelen, terwijl trophy hoeren degenen zijn die 3 versies van 1 game kopen, omdat het ze makkelijke trophies oplevert of alle Disney games koopt..
Ik heb mijn ps3 nu.. 6 jaar ofzo en ik vind het geweldig om trophies te verdienen, ook al moet je er steeds vaker idiote dingen voor doen. De trophies voor moeilijkheidsgraden vind ik dan weer niet erg, daarvan vind ik JUIST dat er trophies voor moeten zijn. Ik speel liever een game uit op superinsanelyhard om dan het trophy icoontje in de rechterbovenhoek te zien dan dat ik 1000 collectibles ga lopen zoeken die (veel te vaak) niets toevoegen aan een game…. ook al doe ik dat ook gewoon 😀
Tegenwoordig zie ik mijn plekje op de ranglijst langzaam dalen, omdat ik niet meer op school zit en nauwelijks meer tijd heb voor trophies, laat staan trophies waarvoor je uren moet grinden. Maarrrrr als eeuwig trouwe nolifer maak ik nog steeds maar al te graag mijn avonden vrij voor avondjes idiote dingen uitvoeren om die PLING te horen te krijgen
Het trotst ben ik nog steeds op mijn Bloodborne Platinum. Man wat een game, wat een challenge maar fuck it, ik heb de Platinum!!!!
Wie had dat gedacht, v/d Gijp op GamersNET. 😛
Dat shirt’