Battlefield: Hardline

Waar de singleplayermodus van voorgaande Battlefield-games op z’n zachtst gezegd matig was, waren de verwachting over de campaign van Battlefield: Hardline vooraf hooggespannen. Deze game wordt immers niet ontwikkeld door DICE, maar Visceral Games neemt de honneurs waar en die studio kennen we onder andere van de prima Dead Space-serie. Voor Hardline heeft Visceral gekozen om de militaire setting te laten wat het is en in plaats daarvan kiest men in de spin-off voor een ‘cops vs. robbers’-thema.

The Shield

Ouderwets politie en boefje spelen dus en in Hardline gebeurt dat met Nick Mendoza, een agent bij het Miami Police Department (MPD). Je wordt direct met je neus op de feiten gedrukt, want het zonnige Miami is namelijk verscheurd door een drugsoorlog tussen dealers die een flink portie geweld niet schuwen. Aan jou en je partner de taak om hier een einde aan te maken en al snel wordt duidelijk dat het politiekorps niet bepaald gebroederlijk strijd tegen de drugsmaffia. Het MPD kampt namelijk met de nodige corruptie en dat maakt het leven van Mendoza als rechtschapen rechercheur niet makkelijker.

Het verhaal doet al snel denken aan de gemiddelde politieserie op tv en dat sfeertje probeert Visceral ook overduidelijk in de singleplayer te brengen. Voor de verhaallijn heeft men een blik met acteurs opengetrokken waarvan Benito Martinez − bekend als David Aceveda uit The Shield, de beste tv-serie ooit − als politiechef het best te herkennen is. De cutscenes zien er ook prima uit, al weten ze niet te tippen aan de bijna levensechte tussenfilmpjes die Call of Duty: Advanced Warfare ons toonde met Kevin Spacey. Om het televisieseriesfeertje er in te houden is de game daarnaast opgedeeld in tiental episodes en een proloog. Stop je met de game, dan krijg je een kort filmpje te zien met ‘Next on Hardline’, terwijl je een flashback te zien krijgt als je weer verdergaat. Kortom, het idee van een tv-serie is leuk uitgewerkt.

‘Freeze, Miami Police Department’

Dat je als politieagent speelt in plaats van een soldaat uit zich niet alleen in de tussenfilmpjes, maar heeft ook de nodige impact op de gameplay. Je gaat niet als een ware Rambo te werk, maar vaak is sluipen en sneaken de beste optie. Als je namelijk ten hoogste drie criminelen tegelijkertijd ongezien benaderd kan je ze verrassen met een simpele uitroep ‘Freeze, MPD’ en het tonen van je badge en het tuig laat direct zijn wapens vallen, zodat je ze kan arresteren. Natuurlijk mislukt dit ook wel eens en dan draait de confrontatie uit in een ordinaire schietpartij. Hoewel het geweld wat excessief is voor een politieagent probeert Visceral ook tijdens zulke gevechten het politiethema in ere te houden. Zo is je pistool je hoofdwapen en kom je in de gehele campaign geen granaat (maar helaas ook geen flashbangs) tegen.

Het politiethema pakt uitstekend uit en het verhaal voelt in eerste instantie heel wat frisser aan dan de gemiddelde ‘soldaat-die-in-zijn-eentje-de-hele-wereld-redt’-verhaallijn die de gemiddelde shooter bevat. Na een aantal episodes lijkt het erop dat ontwikkelaar Visceral bang is dat het sluipen wat gaat vervelen en wordt er een fikse plotwending uit de kast getrokken. Hoewel er met deze twist op verhaaltechnisch vlak niet eens zo heel veel mis is, lijkt het vooral gebruikt te worden om je wat absurde explosieve actie te geven en binnen no-time is het complete verhaal ontspoord. Qua gameplay blijf ook het vervolg van de campaign best vermakelijk, maar het geheel kan totaal niet serieus meer genomen worden. Waar je het ene moment als politieagent met je partner nog een hotelkamer binnenvalt, ben je een paar speeluren later ineens zelfs kortstondig met een tank helikopters uit de lucht aan het schieten. Speltechnisch is het allemaal nog best leuk om te doen, het is echter jammer dat Visceral de in beginsel interessante politieverhaallijn compleet verbruid en dat geeft je na het voltooien van de circa acht uur durende campaign een katerig gevoel.

Online

Hoe vermakelijk de singleplayer van Battlefield: Hardline ook moge zijn, uiteindelijk draait de Battlefield-franchise natuurlijk vooral om zijn grootse multiplayer. Door de politiesetting waarin je speelt, is de strijd allemaal net wat minder groots dan je gewend bent. Zo zijn tanks en vliegtuigen afwezig, is de helikoptermacht beperkt tot relatief kwetsbare scout- en transportvoertuigen en kan je krachtige wapens als een RPG, Stinger of LMG alleen vinden op bepaalde plaatsen in de maps of middels een upgrade in de achterbak van je auto. De focus in Battlefield: Hardline verschuift daardoor naar de infanteriegevechten, terwijl de rol van voertuigen in veel modi zeer beperkt is.

Of dit een positieve ontwikkeling is, ligt natuurlijk aan je eigen voorkeur en speelstijl, maar als liefhebber van de infanteriegevechten in Battlefield kan ik het wel waarderen. In ieder geval heeft het wel het gevolg dat Battlefield: Hardline wat sneller aanvoelt. Een sprintje naar het front is immers zo gemaakt en je hoeft je als simpele soldaat minder zorgen te maken om tanks, vliegtuigen en helikopters die op je staan te loeren. Dit gevoel van snelheid wordt nog eens versterkt door het feit dat de ‘time to kill’ in Hardline wat lager lijkt te zijn. Kortom, je legt dus sneller het loodje en dat geldt eveneens voor je tegenstanders.

Buiten deze ontwikkelingen verschilt een potje Conquest in Battlefield: Hardline niet bijster veel van Conquest in Battlefield 4 op een infanteriemap. Ondanks het gebrek aan grootse strijd met zware voertuigen wordt de klassieke Battlefield-gameplay in Hardline namelijk zeker niet verloochend. Teamplay staat nog altijd centraal en de rol van medic, support, engineer (in iets minder mate) zijn nog altijd groot. Hoewel de klassennamen veranderd zijn, wellicht om een vals gevoel van vernieuwing op te roepen, is een operator bijvoorbeeld de medic/assault-hybride die we kennen uit de voorgaande game en biedt de enforcer de ondersteunende rol met ammokits, al heeft hij zijn LMG moeten inleveren voor shotguns en wat lichtere geweren. Met een op het oog kleine aanpassing heeft Visceral echter wel een grote frustratie uit de multiplayer gehaald. Hoe vervelend was het immers in Battlefield wel niet altijd als je kogels op waren en die support voor je simpelweg weigert om zijn ammokit te droppen? Gelukkig blijft deze irritatie je in Hardline bespaart. Als er een operator of enforcer naast je staat, kan je nu namelijk ook zelf een portie health of ammo van deze persoon pakken.

Money, money, money

Nieuw is wel de methode waarmee je nieuwe wapens kan vrijspelen. Niet langer dien je in rank te stijgen om toegang te krijgen tot nieuw wapentuig, het unlocksysteem is in een thematisch jasje gegoten en het draait nu allemaal om geld. Door punten te scoren in de multiplayer verdien je geld en dit kun je inzetten om nieuwe wapens, weapon attachments, gadgets − waaronder zipline en grappling hook! − en voertuigupgrades aan te schaffen. Op deze wijze kan je nog wat gerichter je favoriete loadout samenstellen en hoef je niet eerst door talloze wapens en upgrades heen te ploegen die je toch nooit zal gebruiken. Voor wapenupgrades, zoals een scope, geluidsdemper of flash light, ben je ook weer deels afhankelijk van de battlepacks die in Battlefield 4 zijn intrede deden. Deze battlepacks zijn nu echter nog wat makkelijker te verkrijgen, want niet alleen ontvang je ze als je bepaalde rangen behaald, ook voor het spelen van de singleplayer en het voltooien van bepaalde opdrachten word je met zo’n pakket beloond. Daarnaast kan je ook je ingame cash nog inzetten om voor een fors bedrag een bronzen, zilveren of gouden battlepack aan te schaffen.

Nieuw elan

Hoewel je potje Conquest dus niet veel zal verschillen, ligt de kracht van Battlefield: Hardline’s multiplayer dan ook vooral in de diverse nieuwe modi die Visceral introduceert. Terwijl Conquest in ieder geval nog prima speelbaar is en ook zeker vermakelijk, geldt dat niet voor Team Deathmatch. Het spawnsysteem werkt hier namelijk voor geen meter en om de haverklap kom je recht voor of achter tegenstanders terecht en dat zorgt ervoor dat je snel op deze modus bent uitgekeken. Met name Bloodmoney en Heist weten Hardline echter wel elan te geven.

Bij Bloodmoney moeten beide teams geld (bewijsmateriaal voor de politie) uit een centraal geplaatste kluis zien te stelen en naar hun eigen basis brengen. Je kunt echter ook geld uit de basis van de tegenstander stelen, waarmee je natuurlijk twee vliegen in één klap slaat. Regelmatig zie je dan ook gebeuren dat een team het gebied rondom de kluis weet te controleren, maar zijn eigen basis wat uit het oog verliest. Door dan het stortpunt van je opponent te gebruiken, kan het andere team winnen zonder een cent uit de centrale kluis te halen. Ook op persoonlijk vlak stelt Bloodmoney je bij het geld stelen voor een dilemma. Niet alleen moet je kiezen waar je het geld vandaan haalt, het stelen van geld kost ook tijd. Kies je er dus voor om met volle zakken te vertrekken of neem je dat risico niet en kies je halverwege het vullen voor het hazenpad? Daarnaast is er natuurlijk ook nog een andere prima tactiek: tegenstanders met een zak geld op hun rug neerschieten en er zo met hun buit vandoor gaan!

Heist laat de criminelen een kluis kraken, waarna ze een tweetal zakken met geld naar extractiepunten moeten zien te brengen. De politie doet er alles aan om dit te voorkomen en de misdadigers beschikken over slechts honderd tickets, waardoor teamwork dus essentieel is om een kans van slagen te hebben. Dan is er nog Hotwire, een soort ‘Conquest on wheels’. Je moet namelijk geen vaste controlepunten veroveren, maar je krijgt de tickets van je tegenstander omlaag door rond te rijden in bepaalde voertuigen. Het is echter deze spelmodus die uiteindelijk misschien nog wel het snelst gaat vervelen. Punten verdienen doe je immers door in je auto opponenten zoveel mogelijk te ontwijken, zodat je niet gesloopt wordt. Hoewel dit kan leiden tot spectaculaire achtervolgingen zorgt dit er ook regelmatig voor dat je constant hetzelfde rondje rondom de map rijdt terwijl je geen enkele tegenstander tegenkomt.

Crosshair & Rescue

Buiten deze grootschalige spelmodi heeft Visceral echter ook nog twee nieuwe speltypen toegevoegd die vooral geschikt zijn om met een klein aantal spelers geschikt zijn. Men heeft vermoedelijk gekeken naar het succes van bijvoorbeeld Counter-Strike: Global Offensive, want daar doen Crosshair en Rescue toch wel aan denken. In deze spelmodi speel je namelijk met vijf tegen vijf en beschikt iedereen maar over één leven. In Rescue verdedigen de criminelen een tweetal gijzelaars, terwijl de politie moet proberen één van deze gijzelaars naar een veilig gebied te brengen. De criminelen winnen als alle politieagenten gedood zijn of de tijd om is.

Bij Crosshair is één speler uit het politieteam een VIP die naar een veilig gebied geëscorteerd moet worden, de misdadigers moeten dit koste wat het kost voorkomen en winnen direct als ze de VIP weten om te brengen. Doordat je bij deze modi dus niet kunt respawnen is het ontzettend belangrijk om tactisch te werk te gaan en niet als een kip zonder kop naar het front te rennen. Doordat je in zulke kleine teams speelt, heeft dit helaas ook als nadelige gevolg dat een zwakke medespeler een behoorlijke impact heeft op je vermogen om als team te winnen, maar deze speltypen lenen zich dan ook uitstekend om met een groep vrienden te spelen zodat je goed kunt communiceren.

Conclusie

Met Battlefield: Hardline levert Visceral een zeer vermakelijk spin-off, iets wat de serie wel kan gebruiken na het toch wat moeizame Battlefield 4. Het politiethema brengt een zeer vermakelijke, tv-serie-achtige singleplayer die zijn niveau helaas niet tot het einde van de campaign weet vol te houden. De multiplayer van Battlefield: Hardline zit gelukkig uitstekend in elkaar, werkt zonder problemen en weet met nieuwe modi als Bloodmoney, Heist, Hotwire en zeker ook Crosshair & Rescue toch zeker de nodige vernieuwing in de serie te brengen. Waar Visceral de verwachtingen rondom de singleplayer dus niet helemaal waar kan maken, is de multiplayer van Battlefield: Hardline wel ontzettend vermakelijk en daar draait het in een Battlefield-game uiteindelijk allemaal om. Een revolutie in de franchise is Hardline, zeker ook op grafisch vlak, niet. Verfrissend is het wel.