Inherent Vice is een boek van Thomas Pynchon, waar regisseur Paul Thomas Anderson een film van heeft gemaakt. Anderson, de man achter indrukwekkende films als The Master, Magnolia en het veel geprezen There Will Be Blood, maar ook de wat minder dramatische films Boogie Nights en Punch-Drunk Love, komt nu met een komedie die zich begin jaren zeventig afspeelt. Nadat we de afgelopen maanden hebben kunnen genieten van een hele reeks prachtige filmposters waren wij uiteraard heel benieuwd geworden naar deze film.
Het verhaal gaat over Doc Sportello (Joaquin Phoenix), een privé detective die eind jaren zeventig in een echte spreekkamer in Los Angeles zijn cliënten ontvangt, wat de naam ‘Doc’ verklaard. Wanneer zijn ex-vriendin Shasta (Katherine Waterston) opeens op de stoep staat met het verhaal dat de vrouw van haar huidige liefde haar wil betrekken in een complot, zet dat een reeks gebeurtenissen in gang waar Doc niet op had gerekend. Er verdwijnen plotseling allemaal mensen die bij de zaak betrokken zijn, inclusief Shasta. Doc wordt al snel aangemerkt als verdachte door de hippie-hatende rechercheur Flatfoot (Josh Brolin). In zijn zoektocht naar de waarheid komt hij in aanraking met een reeks vreemde figuren, waaronder een undercover saxofonist (Owen Wilson), een aantal rechercheurs en een moordlustige afperser. Ook de mysterieuze Golden Fang speelt een grote rol. Wat in eerste instantie een object lijkt te zijn lijkt bij nader inzien alleen maar in het leven geroepen te zijn door tandartsen om de belasting te kunnen ontduiken.
Het verhaal van deze film is rommelig, bouwt geen spanning op en kabbelt daardoor maar een beetje voort. De film is lastig te volgen wat mede te danken is aan een overdaad aan namen en karakters. Het plot is heel wazig en een echt duidelijk en afgerond einde heeft de film dan ook niet. Ik had na het zien van de film nog veel onbeantwoorde vragen in mijn hoofd zitten. De film is met ruim 2,5 uur veel te lang en dat komt voornamelijk door een aantal onnodig langdradige scenes.
Er wordt weinig tot geen achtergrond verteld over de karakters, waardoor de film ook nog eens heel oppervlakkig blijft. De film wordt aangeduid als een komisch misdaaddrama, maar ik heb geen enkele keer een glimlach op mijn gezicht gehad. Misschien had ik net als de hoofdpersoon wat moeten gaan roken om meer van de film te kunnen genieten of is de humor in deze film gewoon niet voor iedereen weggelegd.
Aan het acteerwerk heeft het echter niet gelegen, want elke acteur is geknipt voor zijn of haar rol. Joaquin Phoenix schittert als Doc en is met zijn eigenaardige karakter en uiterlijk de ideale kandidaat om de licht paranoïde, drugs gebruikende privé detective te spelen. Naast Phoenix zien we Benicio del Toro, Reese Witherspoon, Josh Brolin, Martin Short en Owen Wilson schitteren. Alle acteurs hebben onderling een geweldige chemie en het is daarom jammer dat hun acteerprestaties soms verloren gaan door het rommelige verhaal.
Het meest positieve punt van deze film is de soundtrack. De muziek is geweldig, versterkt de beelden en voedt de jaren ’70 uitstraling en is een karakter op zich. Dit zal echter beter overkomen op het witte doek, dan thuis op een klein scherm.
Ik heb het vermoeden dat liefhebbers van de boeken van Thomas Pynchon het verhaal beter zullen begrijpen en de film wat meer zullen waarderen dan dat ik dat heb gedaan. Ik vond de film langdradig en verwarrend, maar het goede acteerwerk, de geweldige muziek en de algehele uitstraling van de film hebben ervoor gezorgd dat ik hem uiteindelijk toch 2 sterren geef.
