Battlefield: Hardline

De Battlefield-serie is jarenlang het kindje van DICE geweest, maar met Battlefield: Hardline neemt Visceral Games het stokje tijdelijk over. Veel fans reageerden sceptisch bij het horen van dit nieuws, maar ik kan het enkel toejuichen: DICE toonde met Battlefield 4 wel dat het zijn innovatieve kracht een beetje kwijt was, dus een nieuwe partij met een andere visie op de franchise is wat mij betreft meer dan welkom. De grote vraag is echter: is Visceral Games wel in staat om een grote serie als Battlefield te dragen? Hebben we hier te maken met een daadwerkelijk verfrissende game, of blijft deze titel steken in goede bedoelingen? Ik zocht het uit in Keulen, waar ik aan de slag mocht met zowel de single- als multiplayer van Battlefield: Hardline.

Previously on Battlefield

Zoals gezegd heeft Visceral Games een verfrissende, nieuwe blik op de Battlefield-franchise en dat is in de singleplayer direct merkbaar. Niet langer neem je een inwisselbare soldaat onder de knoppen die zich van de ene shoot-out naar de ander begeeft; in Hardline maken spelers kennis met de sterke arm der wet. Je stapt namelijk in de schoenen van een heuse politie-agent! En dan hebben we het niet over het type dat parkeerbonnetjes uitdeelt wanneer je vijf minuutjes op de stoep staat: dit is een agent zoals je die tegenkomt in tv-series. Dat begreep Visceral Games ook en daarom is Battlefield: Hardline volledig opgebouwd als een tv-serie!

De singleplayer is onderverdeeld in meerdere episodes, die qua opzet identiek zijn aan je favoriete tv-serie. Elke episode begint met een “Previously on”, waarna je een spannend avontuur beleeft, om vervolgens een teaser te krijgen naar wat er in de volgende episode zal gebeuren. Dit maakt de singleplayer van Hardline perfect voor kortere speelsessies, bijvoorbeeld tussen je multiplayer-potjes door, en dat maakt de instapdrempel om ermee te beginnen een stuk lager.

Ondanks deze ontzettend toffe opzet hield ik echter gemixte gevoelens over na mijn eerste kennismaking met de singleplayer. De episode die we zagen was namelijk onderverdeeld in twee stukken en vooral het eerste deel was weinig indrukwekkend. Als speler moet je ontsnappen uit de gevangenis, waarna je nietsvermoedende bewakers één voor één van achter knock-out dient te slaan, om vervolgens ontdekt te worden en te eindigen in een vuurgevecht… Inderdaad, iedereen die ooit een willekeurige game heeft gespeeld, zal dit bekend voorkomen. Elke gamer heeft dit al tientallen keren gedaan in andere spellen en Visceral voegde weinig toe om het dit keer wel speciaal te maken.

Het tweede deel was gelukkig een stuk vetter. Hierbij komt onze hoofdpersoon terecht in een klein dorpje, waar hij een gezochte crimineel moet uitschakelen. Het toffe is dat je dus geen lineair level doorloopt, maar in een kleine “open wereld” terechtkomt en dat biedt veel keuzevrijheid. Wil je de Frostbite Engine op zijn best aanschouwen en de situatie met veel wapengekletter en explosieven benaderen, of ga je voor de meer stealthy aanpak? In dit laatste geval biedt je identiteit als politie-agent daadwerkelijk een meerwaarde. Je kunt vijanden bijvoorbeeld arresteren door je insigne te laten zien en ze onder schot te houden, wat als voordeel heeft dat je de andere criminelen niet alarmeert. Naast je insigne heb je als agent nog de beschikking over andere handige gadgets. Wat te denken van een verrekijker waarmee je vijanden kan markeren, of een pistool waarmee je rapple-touwen kunt afschieten? Al deze dingen zorgen ervoor dat de singleplayer van Hardline niet echt meer aanvoelt als een Battlefield-game, maar dat is in dit geval enkel een compliment.

Search and Destroy?

Ook de multiplayer was speelbaar op de Gamescom en voor de beurs had Visceral Games een gloednieuwe modus meegenomen: Rescue. Net als in alle andere Hardline-modi zijn er hier twee teams: de politie enerzijds en de criminelen anderzijds. De criminelen hebben twee gijzelaars genomen en de politie dient ze te bevrijden. Als crimineel doe je er natuurlijk alles aan om te voorkomen dat de politie hierin slaagt en dus loopt de match al snel uit in een groot vuurgevecht. Het toffe hierbij is dat iedereen slechts één leven heeft, dus het is zaak om voorzichtig te spelen.

Hoewel ik me best vermaakt heb met deze modus, had ik constant een déjà-vu-gevoel. Al snel realiseerde ik me waarom: de Rescue-modus is vrijwel identiek aan Search and Destroy in de Call of Duty-games. Er zijn eigenlijk slechts twee verschillen: de bom is een gijzelaar en de teambasis is een politie-auto. Dat is een beetje het probleem met de volledige multiplayer van Battlefield: Hardline: hoewel het op zich best vermakelijk is, heb je het allemaal al eens eerder gedaan – zij het in een iets andere vorm – en dus heb je nooit het idee iets compleet nieuws te spelen.

Voorlopige conclusie

Battlefield: Hardline is typisch zo’n game waar je flink wat uurtjes plezier mee kan beleven, waarna je hem vrij snel weer vergeet. De tot nu toe onthulde multiplayer-modi zijn bekend doch vermakelijk en de singleplayer wist zelfs bij vlagen te verrassen, maar ik mis nog een beetje de revolutionaire, vernieuwende twist. Gelukkig heeft Visceral Games dankzij het recente uitstel nog een half jaar om de game te polijsten en nieuwe dingen toe te voegen, dus dit is zeker een titel die je in de gaten moet houden. Want potentie, dat heeft Battlefield: Hardline zeker.