Tomodachi Life

Soms zou je het bijna vergeten, maar Nintendo is toch écht een op-en-top Japans bedrijf. Mocht je daaraan twijfelen, dan bewijst Nintendo het wel met hun nieuwste levenssimulatiegame: Tomodachi Life. Letterlijk vertaald betekent dat namelijk ‘vriendenleven’: een samenvatting van een wereld waarin allerlei Mii’s gezamenlijk moeten reilen en zeilen. De game belooft een soort nog extremere versie van de Sims te zijn. Maar wat heeft deze game in feite nog te bieden ten opzichte van zijn grote broertje Animal Crossing?

Die vergelijking met Animal Crossing is uiteraard niet zomaar gemaakt. Want als er één titel binnen de Nintendo-wereld al sinds jaar en dag de crème de la crème biedt op het simulatievlak dan is het die game wel. Tomodachi Life belooft een gelijksoortige ervaring te bieden maar dan met Nintendo’s eigen Mii’s. Net als die andere simulatiegame heb je een eiland waarop al jouw bijzondere karakters kunnen leven. Alleen kun je in dit geval helemaal zelf bepalen wat voor karakters er wonen. Via de Mii-creator kun je namelijk je eigen personages maken en tot leven wekken. Zo duurde het niet lang voordat bijvoorbeeld Pikachu, Ganondorf en Jezus zich op mijn eilandje vestigden. En geloof me, er is weinig absurder of meer hilarisch dan een dialoog tussen Jezus en Pikachu.

Beperkte vrijheid

Want die humor en hilariteit lijkt nou juist de kern te zijn van Tomodachi Life. Het is lang geleden dat ik zo’n absurde game in mijn handen kreeg. Vaak leek het meer alsof ik met een interactieve soapopera bezig was, maar dan met een game. Zo ontstaan er menige relaties en de bijbehorende drama’s in het Utopia van de Mii’s. Jammer genoeg kun jij als speler vaak enkel toeschouwen en adviseren en maar weinig concrete opdrachten aan je eilandbewoners geven. Het eiland zelf bestaat dan ook uit allerlei losse faciliteiten en is niet één geheel waar je met je Mii-personage langs kunt lopen. In plaats daarvan zitten al jouw Mii’s opgesloten in hun kamertje in een groot appartement. Wachtend totdat jij ze komt bezoeken.

Wie zich aan Tomodachi Life wil wagen moet dus weten dat je als speler een vrij passieve rol op je eiland speelt. Vaak komen Mii’s naar je toe met problemen en zul jij die moeten oplossen. Al levert het dan wel weer geniale taferelen op wanneer je een ruzie tussen twee wereldsterren mag oplossen. Kom op, Jezus die veel te koppig is om sorry te zeggen? Hoe geniaal en briljant is dat? Nee, de echte vrijheid zul je op andere plekken moeten zoeken. Zo kan je in Tomodachi Life bijvoorbeeld je personages op de meest absurde manieren aankleden (hamsteroutfits, anyone?), hun kamer een stijl geven en Mii’s eten geven. Al moet je wel elke keer ermee rekening houden of ze iets wel mooi, tof of lekker vinden. Feitelijk hebben we dus te maken met een geëvolueerde Tamagotchi. Wat er in deze game echter centraal staat, dat blijft de absurde interactie met je zelfgemaakte karakters.

CharisMiitisch

Zo heb ik de meest uiteenlopende scènes op mijn 3DS-schermpje voorbij zien komen. Wat dacht je van een huwelijksverklaring van de ene aan de andere Mii, waarbij ineens een derde Mii ook zijn verborgen gevoelens openbaart? Geloof me, de drama’s in GTST lijken er praktisch niets bij. Of wat dacht je bijvoorbeeld van een verhitte rapbattle tussen je Mii’s? De game springt voornamelijk van de ene hilariteit in de andere. En die Japanse humor moet je echt maar net liggen. Want het moet gezegd worden dat Tomodachi Life echt voor een hele specifieke niche gamers is.

Want als je bijvoorbeeld Animal Crossing na een tijdje al saai begon te vinden, dan zal dat hier niet anders zijn. Het is geenszins een game die je uren achtereen kan spelen, maar eerder een absurde virtuele wereld die je eens per dag wilt bezoeken. Om even aan die soms toch wel saaie realiteit van de dagelijkse sleur te ontsnappen en een kijkje te nemen hoe absurd het leven ook kan zijn. Daarnaast valt de diepgang best wel tegen die te vinden valt in je Mii’s. Verwacht bijvoorbeeld geen diepgaande carrières voor je Mii’s of enorme persoonlijke ontwikkelingen. De meeste diepgang die er te vinden valt is er in de liefde tussen je Mii’s en het krijgen van kinderen. Al gaat dat ook niet zo diep als je misschien zou hopen.

Conclusie

Al met al krijg je bij Tomodachi Life meer het gevoel dat je als voyeur naar een kijkdoos zit te staren dan zit te gamen. Staren naar een knotsgekke, gestoorde en soms zelfs hilarische kijkdoos. Voor het merendeel voelt het dan ook meer als een soapopera dan een volwaardige game. De game lijkt daarom voornamelijk weggelegd voor de grootste levenssimulatiegamefanaten. Mocht je Animal Crossing: New Leaf dus helemaal van binnen en buiten uitgewoond hebben en ben je dol op Japanse humor, dan kan een bezoekje aan dit exotische paradijs van otaku’s zeker geen kwaad. Zo niet, dan valt aan te raden om eerst een gratis downloadcode van de Welcome Version van een vriend te scoren die standaard bij elke volledige versie van de game wordt geleverd. En zeg nou zelf, het valt toch enkel toe te juichen dat Nintendo nog steeds dit soort unieke games ook richting Europa brengt?