Dying Light

Jarenlang hebben we gillend van plezier complete legers aan nazi’s naar de hel geschoten, maar plotseling was daar het moment dat we het helemaal gehad hadden met de Tweede Wereldoorlog als setting voor videogames. De laatste jaren is duidelijk geworden dat de game-industrie deze Schweinhunden heeft ingeruild voor een ander type vijanden: zombies. Vrijwel wekelijks verschijnen er spellen waarin je dit hersendode gespuis aan stukken mag snijden, maar het lijkt erop dat Dying Light zich goed weet te onderscheiden van al dit ondode plezier.

Dying Island?

Dying Light begon aanvankelijk als Dead Island-sequel en dat is duidelijk te merken. De game vertoont namelijk veel overeenkomsten met deze bekende zombieserie van Techland. Je wordt gedropt in een open wereld die overspoeld is door zombies, je moet omgaan met andere overlevenden en het zelf fabriceren van wapens speelt een grote rol. Dead Island-fans zullen dan ook onmiddellijk een déjà-vu krijgen bij het opstarten van de game.

Maar wat onderscheidt Dying Light dan van “die andere zombiegame”? Ook ik vond dat aanvankelijk moeilijk te zien, maar al snel kwam ik erachter dat er één groot verschil is: Dying Light is een stuk serieuzer. Waar de gameplay in Dead Island heerlijk over-the-top was en de focus vooral lag op het neermaaien van zoveel mogelijk zombies, probeert Dying Light een stuk realistischer te zijn. Het draait in deze game echt om overleven en dat betekent dus dat je vaak liever de confrontatie vermijdt of zelfs zal moeten vluchten.

Bij dit vluchten krijg je gelukkig veel vrijheid, want verticale gameplay speelt in Dying Light een grote rol. Elk dak of hoger gelegen platform in de game is te bereiken dankzij de diep geïntegreerde free-running gameplay. Aanvankelijk wist ik nog te ontsnappen aan zombies door simpelweg op het dak van een auto of huis te klimmen, maar het duurde niet lang voordat ik oog in oog stond met hersenvreters die lenig genoeg waren om te klimmen. Het is dan dus zaak om als een ware Assassin te free-runnen en van dak naar dak te springen. Hoewel de besturing hiervan soms nog een beetje clunky aanvoelde, was de ervaring ontzettend vet.

Batman

Daarnaast voegt Dying Light een flinke scheut RPG toe aan de mix. Je zult dus de verschillende vaardigheden van je personage (lenigheid, snelheid, kracht, etc.) kunnen upgraden, om zo steeds beter bestand te zijn tegen de ook immer krachtiger wordende zombies. Ook krijg je, naarmate het spel vordert, de beschikking over toffe nieuwe wapens en gadgets. Ik mocht aan de slag met twee demo’s: eentje waarin mijn personage net was begonnen en eentje waarin ik bijna helemaal geleveld was. Het verschil hiertussen was duidelijk te merken, zowel in vaardigheden als in toffe wapens en gadgets. En laten we eerlijk wezen: wie wil er nu geen zombie van een hoog dak rukken met een Batman-achtige grijphaak?

Conclusie

Hoewel ik ontzettend heb genoten van mijn speelsessie met Dying Light, heb ik wel één probleem met de game: hij is niet bepaald vernieuwend. De verschillende onderdelen van de gameplay werken goed en zijn naadloos met elkaar geïntegreerd, maar Dying Light doet niets wat we nog niet eerder hebben gedaan in games. Is dit een spel dat iedereen zich over tien jaar nog herinnert? Nee. Gaan heel veel mensen zich begin volgend jaar ontzettend vermaken met Dying Light? Hell yeah.