Transistor

Transistor is de tweede game van ontwikkelaar Supergiant Games en in het spel zijn talloze parallellen zichtbaar met hun eerste titel: Bastion. Evenals in Bastion kom je terecht in een prachtige, schilderachtige wereld die ademt van de sfeer en direct de toon van de game weet te zetten. Waar je in Bastion echter te maken had met een fantasy-achtige omgeving, heeft Supergiant met Transistor gekozen voor een science fiction-setting en ook deze keuze pakt uitstekend uit.

In Transistor speel je met Red, een bevallige jongedame die haar stem verloren is. Minstens zo belangrijk is echter datgene wat zij met zich meedraagt; de Transistor. Dit is een gigantisch zwaard met een geheel eigen persoonlijkheid, die tijdens jouw reis meer leert over de wereld en de gebeurtenissen waarin je verzeild bent geraakt. Aan het begin van het spel weet je echter niets, in deze review verraden we dan ook niets over de verhaallijn, en stap voor stap kom je meer te weten. Langzaam, wellicht iets té langzaam, komt het verhaal op gang en ontplooit zich een interessant narratief dat ook na het uitspelen van Transistor nog de nodige vragen doet verschijnen.

Het verhaal wordt op een interessante wijze verteld en hier heeft de PlayStation 4-versie zeker een streepje voor op de pc-editie van de game. Het verhaal wordt verteld door jouw metgezel, de Transistor die Red meesleept, en de stem van het zwaard komt dan ook uit de speaker van de Dualshock 4-controller. Wellicht een klein detail, maar het doet de Transistor nog meer aanvoelen als betrouwbare kameraad.

Knokken in stijl

Met Transistor heeft Supergiant dus een ontzettend sfeervolle wereld neergezet, die wordt ondersteund met prachtige muziek en een intrigerend verhaal. Toch zijn deze elementen niet waar de game echt schittert. Dat is namelijk het vechtsysteem, waarbij de ontwikkelaar het compleet anders heeft aangepakt dan bij Bastion. Het gaat hier niet om één, maar twee elementen die dit vechtsysteem zo’n unieke ervaring maken.

Allereerst is dit het feit dat turn based-strategie gecombineerd wordt met real time-actie. Met de Transistor in handen kan je de tijd stil zetten en in alle rust jouw acties plannen. Iedere actie, zowel aanvallen als bewegen, leegt de turn()-meter een beetje waardoor je slim moet omgaan met de beperkte aanvallen en bewegingsruimte die je hebt. Met een goed geplande actie kan je de tegenstander in een enkele beurt al decimeren en een goede uitgangspositie voor jezelf creëren. Na het voltooien van een turn() gaat de game in real time verder en ben je aangeschoten wild totdat de turn()-meter weer gevuld is. In deze periode is het normaliter ook niet mogelijk om jouw krachten te gebruiken. Als de meter weer gevuld is, kan je een nieuw turn() starten om jouw strategie te plannen of gewoon in real-time doorgaan en jouw aanvallen gebruiken. Meestal is echter dat eerste aan te raden, aangezien diverse tegenstanders binnen de kortste keren korte metten met Red maken.

Spelen met skills

Het andere interessante aspect van het vechtsysteem zijn de krachten waarover je beschikt, want die zijn behoorlijk diepgaand. Red beschikt namelijk over vier actieve krachten, die ieder weer geüpgraded kunnen worden met maximaal twee krachten, en ten hoogste vier passieve krachten. Naarmate je vordert in het spel speel je steeds weer extra krachten vrij, waarbij het aan jou is om ze in te zetten als actieve of passieve kracht of als upgrade. Zo is er bijvoorbeeld jaunt(), gebruik je deze als actieve skill, dan kan je, ook tijdens het vullen van de turn()-meter, korte stukken teleporteren. Handig om weg te vluchten dus. Gebruik je hem echter als upgrade voor load(), dan kan je ook tijdens het vullen van de turn()-meter de vijand met explosieven bestoken.

Gebruik je echter load() als upgrade voor jaunt(), zal je bij het teleporteren schade doen aan de tegenstanders in de buurt van jouw bestemming. Het moge duidelijk zijn dat het aantal tactieken dat je kan gebruiken legio is, zeker aangezien het spel over een breed scala aan skills beschikt. Hoewel je het jezelf makkelijk kan maken en constant één specifieke set aan aanvallen gebruiken, is het veel leuker om te experimenteren en zo gevechten op totaal verschillende wijzen aan te pakken met de meest diverse aanvallen.

Comfort-zone

Soms wordt je ook gedwongen om uit je ‘comfort-zone’ te stappen. Als het levensbalkje van Red leeg raakt, krijg je namelijk niet direct een onverbiddelijk game over-scherm te zien. Er is nog kans om je eer te redden, want het gevolg hiervan is namelijk dat je jouw meestgebruikte aanval verliest en het dus met een kracht minder moet doen. Hierdoor wordt het gevecht nog wat moeilijker en pas als je geen enkele kracht meer over hebt, volgt er dat onverbiddelijke game over-scherm. Een interessante twist die ervoor zorgt dat het nog meer voldoening geeft als je met slechts één of twee krachten toch dat éne lastige gevecht weet te winnen. De verloren kracht(en) krijg je ook niet direct na het gevecht terug, waardoor je af te toe toch af zal moeten stappen van je basisstrategie.

Na een uur of vijf ben je helaas alweer door de verhaallijn van Transistor heen en dat voelt toch wat aan de korte kant, zeker voor een indiegame met een prijs van 18,99 euro. Gelukkig wordt er ook na het uitspelen nog de nodige content geboden, want evenals in Bastion heb je verschillende challenge rooms tot je beschikking. Hierin worden je steeds lastigere uitdagingen geboden, waarbij je bijvoorbeeld in een bepaalde tijd alle tegenstanders moet verslaan of een specifieke tijd dient te overleven. Daarnaast beschikt Transistor ook over een ‘new game plus’, de zogeheten recursion mode. In deze modus beleef je het verhaal opnieuw en behoudt je jouw verdiende upgrades, maar zijn ook de tegenstanders hierop aangepast. Ook kan je jezelf het lastiger maken door ‘limiters’ in te schakelen. Hiervan zijn er in totaal tien stuks en in ruil voor het verdienen van meer experience, is de tegenstander bijvoorbeeld twee keer zo sterk.

Conclusie

Het is opvallend in hoeveel opzichten Transistor lijkt op Bastion, de vorige game van ontwikkelaar Supergiant, want tegelijkertijd voelt de game in veel aspecten toch ook heel anders aan. Met Transistor kom je terecht in een prachtige sci-fi-setting die ondersteund wordt met een uitstekende soundtrack. Waar Transistor zich echter vooral weet te onderscheiden is het diepgaande vechtsysteem dat turn based-strategie constant vloeiend combineert met real time-actie. Hoewel de verhaallijn, die wat traag op gang komt, na een uur of vijf alweer is afgerond, wordt er gelukkig met de challenge rooms en recursion mode nog de nodige content geboden. Meer ook dan deze nadelen staan na het uitspelen van Transistor vooral de prachtige sfeer en uiterst vermakelijke gevechten in je geheugen geprint.