Review: Titanfall

Titanfall vereist geen introductie, want na de onthulling op de E3 vorig jaar was werkelijk iedereen overdonderd. Parkour à la Mirror’s Edge, snelle gevechten in de stijl van Unreal Tournament en gigantische robots? Het was precies de frisse wind die het genre nodig had om er nieuw leven in te blazen. De elementen zelf zijn weliswaar niet vernieuwend te noemen, maar zoals Respawn ze samen heeft gebracht, is simpelweg fantastisch. Het liefdeskind waar ik al heel lang naar op zoek ben, heb ik eindelijk gevonden…

Multiplayer… met bots?

In tegenstelling tot de meeste concurrenten kent Titanfall een verhaalgedreven multiplayer. De twee zijdes van een grootschalige oorlog tussen de IMC en Militia worden blootgelegd in een campagne. De doelen en gebeurtenissen zijn in deze modus reeds vastgelegd en bij het starten van elke missie krijg je een gedeelte van het verhaal mee. Al met al is dit “verhaal” flinterdun te noemen, maar dit is niet zozeer een slecht iets. In plaats daarvan raak je als speler gemotiveerd om net iets beter je best te doen.

Mocht je nou controle willen hebben over welke modi je speelt en niet geplaagd willen worden door introfilmpjes, dan kun je terecht in de klassieke modus. Beide modi kennen computergestuurde soldaten en hun rol moet toch even besproken worden. We hebben hier namelijk niet te maken met een A.I. die daadwerkelijke spelers dient te vervangen. Ze dienen juist als schietvoer en schenken je punten om je Titan eerder te krijgen of om als eerste de maximale score te bereiken in Attrition (Titanfall’s versie van team deathmatch).

De A.I. is het beste te vergelijken met de zogeheten creeps in Dota 2 en minions in League of Legends. Door veelvuldig de A.I. uit te schakelen tijdens het spelen, wist ik vaak als eerste mijn Titan in te roepen en zelfs het potje te winnen. Oké, ik zal niet ontkennen dat de soldaten het moordenaarsinstinct van een tuinhekje hebben, maar dit is nou juist een positief aspect. Als je midden in een gevecht zit met een vijandelijke piloot wil je echt niet afgeschoten worden door een bot met een jeukende vinger.

De extra soldaten zijn er gewoonweg om de wereld op te vullen en het gevoel te geven dat er een gigantisch conflict gaande is. Dit zorgt er tevens voor dat het geheel gebalanceerd blijft. Meer dan twaalf spelers, of Titans wat dat betreft, zal resulteren in werkelijke chaos. Met het huidige aantal spelers is het mogelijk om zicht te houden op wat er gaande is en dat is nou juist de kracht van Titanfall. Er is een slagveld neergezet dat barst van de heerlijke chaos, doch overzichtelijk te noemen is. Althans, mits de vijand niet ineens met zes Titans voor je deur staat.

Ouderwetse praktijken

In onze preview wisten Michiel en ik reeds te bespreken dat Titanfall veelvuldig vergeleken wordt met Call of Duty. Enerzijds is dit te begrijpen, want de game is qua gameplay vrijwel identiek, toch? Wat mij betreft is dit allesbehalve waar. Er is een balans getroffen tussen ouderwetse shooters, zoals Unreal Tournament en Quake, en modernere varianten, waaronder Call of Duty en Battlefield. Het vrij kunnen rennen over daken en langs muren, in combinatie met de snelle actie, is een unieke en zeldzame ervaring.

Toch zal vrijwel iedere beginnende speler rondrennen als een kip zonder kop op de grond en gebruik maken van deuren en trappen. Deze kunnen afgeschreven worden, want snelheid creëren door langs een muur te rennen en vervolgens een raam in te springen mag veel effectiever wezen. Ook vuurgevechten zijn hierdoor veel dynamischer; een speler kan zich met de meest onmogelijke manoeuvres proberen te redden door gebruik te maken van de omgeving. Vuurgevechten met ervaren piloten zijn hierdoor ontzettend intens.

Mocht je nu het idee hebben dat dit kampeerders elimineert, dan moet ik je toch echt teleurstellen. Het beschermen van een punt is namelijk veel makkelijker als je een defensieve positie inneemt. Logischerwijs is dit in modi zonder stationaire doelen niet het geval, waardoor dergelijke spelers dan weer wel afgestraft gaan worden. Stilzitten en af en toe een piloot afknallen resulteert echt niet in een snellere Titan. Dit moedig ik enorm aan, want een shooter hoort altijd supersnel en actievol te zijn.

De Titans zorgen hier logischerwijs ook voor, want zodra de eerste uit de lucht is komen vallen, verandert het spel. Op dat moment moet je de keuze gaan maken om de Titan uit te schakelen of te focussen op veroveren van een punt. Je moet snel denken en leren de juiste keuzes te maken om uiteindelijk de overwinning te pakken. Dit geldt ook voor de speler in de Titan zelf, want deze kan dan geen punten veroveren, tenzij die persoon tijdelijk uitstapt. Persoonlijk laat ik me dan ook veelal gevolgd worden door mijn eigen Titan ter bescherming.

Karig, doch gepolijst

De actie en snelheid komen ook voort uit de simpliciteit van de game. Als piloot heb je toegang tot verscheidene bonussen, waarbij de tactische variant, met als keuzes snelheid, onzichtbaarheid of een radar, de belangrijkste is. Afhankelijk van je speelstijl selecteer je een bonus en verder nog twee kits die een kleinere boost geven. Voorbeelden hiervan zijn het vuren van kleinere wapens tijdens het sprinten, sneller herladen of een chip die je Titan beter doet verdedigen tegen de A.I. op de grond.

Al met al zijn er drie tactische bonussen en een twaalftal kits. Enerzijds kan ik de simpliciteit waarderen, maar anderzijds is de hoeveelheid content een tikkeltje karig te noemen. Er zijn in totaal slechts tien primaire wapens, drie secundaire wapens en vier speciale wapens tegen Titans. Gooi hier nog een vijftal granaten en gereedschap bovenop en het is allemaal eigenlijk niet heel erg veel. Althans, niet in vergelijking met bijvoorbeeld Battlefield 4 en de tientallen wapens in die game. Er zijn dan weer wel vijftien verschillende mappen te vinden.

Ik beschouw de relatief kleine hoeveelheid content echter niet als een negatief punt, want de aanwezige content is tot het uiterste gepolijst. In plaats van dat Titanfall dynamiek probeert te creëren door vreselijk veel vrij te spelen content te integreren, wordt de dynamiek via de vuurgevechten en parkour mogelijk gemaakt. Zoals ik al eerder noemde, doet dit denken aan ouderwetse shooters, waarin je ook slechts een handjevol wapens en bonussen tot je beschikking had. Of de prijs van de game gerechtvaardigd wordt hierdoor, is een lastige kwestie, maar ik heb er persoonlijk geen moeite mee.

Als we het toch nog over de balans hebben, dan heb ik slechts één kritiekpunt en dat betreft de burn cards. Per match kunnen er drie ingeschakeld worden om een tijdelijke bonus te verkrijgen. Word je gedood, dan ben je direct de bonus kwijt. Kaarten die extra bewegingssnelheid bieden of de bouwtijd van Titans verlagen kan ik waarderen. De varianten die permanente onzichtbaarheid of radar bieden, zijn een tikkeltje te goed naar mijn mening. Toegegeven, ze zijn erg zeldzaam en daardoor moeilijk te verkrijgen, maar daar mag Respawn nog aan tweaken.

Op het technische front heb ik weinig aan te merken, beter nog, de Source-engine staat gewoon zijn mannetje. Toch kan ik niet ontkennen dat Titanfall visueel gezien een tikkeltje gedateerd oogt, zeker als we de optimalisatie op de PC in acht nemen. De game hapert minder dan tijdens de bèta, maar om de game op maximale instellingen te spelen is een computer vereist die echt high-end is. Dit verraste me enorm, want Battlefield 4’s systeemeisen zijn in wezen lager, terwijl die game er nog beter uitziet.

Easy to learn, hard to master

Titanfall hanteert het hierboven staande oeroude concept en biedt daardoor dus ook voor beginners het nodige plezier. De game is echt verrassend makkelijk op te pakken, met name dankzij de soepele besturing. Ik durf zelfs te stellen dat er, vanwege onder andere de burn cards, zelfs gefocust is op de casuele speler. Dat wil echter niet zeggen dat de veteranen onder ons geen voldoening krijgen van Titanfall, integendeel zelfs. Degenen die veel tijd zullen besteden aan de game ontdekken al gauw een heerlijke diepgang in de parkour en de vuurgevechten.

Daarnaast vereist het kiezen van een Titan, de snelle Stryder, krachtige Atlas of defensieve Ogre, en de bijbehorende wapens/bonussen toch echt denkwerk. Ik vind het jammer dat er nog geen custom Titan, qua uiterlijk en chassisbonus dan, gecreëerd kan worden, maar dit zullen we wellicht zien in de aankomende downloadable content. Hoe dan ook is Titanfall als een schaakspel; het maken van de juiste beslissingen op het goede moment garandeert de overwinning. Nou alleen nog een team vinden dat dit concept ook begrijpt…

Conclusie

Respawn Entertainment mag trots zijn, want met Titanfall is het begin van een prachtige franchise neergezet. Ik kan nu al niet wachten op een vervolg dat nog veel uitgebreider gaat worden. Wat we nu hebben gekregen, is een vermakelijk testplatform waarin de plezierfactor zeer hoog ligt. De hoeveelheid content is een kwestie voor sommigen, maar de ervaring is momenteel perfect te noemen. Met de aankomende season pass verwacht ik meer content en voor slechts 30 euro wil ik zeker een gokje wagen. Ik spring in elk geval weer in mijn Titan om piloten neer te knallen, want wat is deze game toch verslavend goed geworden.